ନ ଥିଲେ ନ ଥାଉ ବାସ ଲୋ ପଳାଶ ଅପୂର୍ବ ତୋ’ ଲାସ୍ୟରତା ରଙ୍ଗ ଫଗୁଣରେ ଆବାହନି ତୋ’ର କଳ୍ପନାର ତୁ କବିତା ॥ ସର୍ବାଙ୍ଗ ସୁଷମା ରୂପ ତିଲୋତ୍ତମା ବୋଲି ଅଛି ତୋ’ର

କୋଇଲିର କୁହୁତାନରେ ବସନ୍ତର ଆମନ୍ତ୍ରଣ ନବପଲ୍ଲବିତ ତରୁ ଡାଳେ ପ୍ରଣୟର ପ୍ରୀତି ପତ୍ର ଫୁଲର ରଙ୍ଗରେ ଅଭୀକ ସମ୍ମୋହନ ବସନ୍ତର ମଳୟରେ ଭାସି ଆସେ ଅଭିସାର ପ୍ରେମର ଲଗନ ଭିଜିବାକୁ ମନ କୁହେ କଳ୍ପନାରେ

ସେ ଅସ୍ପୃଶ୍ୟ, ଅଲୋଡ଼ା ତଥାପି ଫୁଟେ ପ୍ରତି ଫଗୁଣରେ ଜୀବନରେ ଟିକିଏ ରଙ୍ଗ ମାଖିବାକୁ । ଜାଣେ ସେ ଅଲୋଡ଼ା, ଅସ୍ପୃଶ୍ୟ, କିନ୍ତୁ ସେ ଫୁଟେ ନିଜସ୍ୱ ଭଙ୍ଗୀରେ, ନିଜସ୍ୱ ଠାଣୀରେ, ଖୁବ ଉଲ୍ଲାସରେ

ସମୟ ବାଟରେ ମୁଁ ପଥସମ ଆଗେଇବା ଆଗରୁ ଭାବନା ବୁଡ଼େ ସ୍ୱପ୍ନ ତୁଠରେ !! ଦୁଇ ପାଦର ବାଟ ସାକ୍ଷୀ ମୁହିଁ ଛାଇ ଛଇଳକୁ ଦେଖି ପବନ ଭସେଇ ନିଏ !! ମୋ ମଧୁର

ଗହଳ ନିଦରେ ହୃଦ୍ ସ୍ପନ୍ଦନରେ କରି ଦେଲ ନୂଆ ଘର ଖରା ଛାଇ ମିଶା ଆଲୋକ ଭିତରେ ସପନର ସୌଦାଗର । କେବେ ପାଶେ ଥାଅ କେବେ ଦୂରେ ଦୂରେ ତୁମକୁ କି ଭୁଲି

ତୁମେ ଦେଖାଇଥିଲ ସ୍ୱପ୍ନ ଭାଙ୍ଗିଦେଲ ଗୋଟିଏ କ୍ଷଣରେ ଯଦି ଭାଙ୍ଗିବାର ଥିଲା ତେବେ ଗଢ଼ିଥିଲ କାହିଁ ନା ମୋତେ ଭାଙ୍ଗିବା ଥିଲା ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ତୁମର? ବିଶ୍ୱାସ ଥିଲା ତୁମେ ମୋର ମୁଁ ତୁମର ତୁମେ

କେବେ ସିଏ ମାଆ କେବେ ସେ ଭଉଣୀ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ରୂପ ଭିନ୍ନ ତା’ କାହାଣୀ ॥ ମାଆ ରୂପେ ସିଏ ମମତା ମନ୍ଦିର ଭଉଣୀ ରୂପରେ ଭାରି ହିତକର ॥ ବନ୍ଧୁ ରୂପେ

ସରନ୍ତା ନି କି ଏ ରେଳ ଧାରଣା ଅଟକି ଯାଆନ୍ତା କି ଏ ସମୟ ପୂରଣ ହେଇଯାଆନ୍ତା ଭାବନା ପାଖେ ରହି ଯା’ନ୍ତେ ମୋ ଆପଣା ।୧। ହୁଏ କାଇଁ ଅଧୈର୍ଯ୍ୟ ମନ ମୋର

ଆଲିଙ୍ଗନର ବେଳେବେଳେ ବୟସ ହୋଇଯାଏ ଶିଥିଳ ହୁଏ ଅଥିର ହୁଏ କେବେକେବେ ମୃଦୁ କିମ୍ବା ଟାଣ ଚାପରେ ମୋଡ଼ିମକଚି ହୋଇଯାଏ ହଁ ଆଲିଙ୍ଗନର ବେଳେବେଳେ ବୟସ ହୋଇଯାଏ । ଆଲିଙ୍ଗନରେ ତୃପ୍ତି ଅଭିମାନ ନିର୍ଭୟ

ଫଗୁଣର ଫଗୁ ସରି ଗଲା ପରେ, ଆସିଯାଏ ଚଇତିର ପନ୍ଥେଇ ଜଳ । ଦୂର ଆକାଶ ରୁ ଶୁଭାଯାଏ, ହୁଳହୁଳିର ଏକ ଅବିସ୍ମୟ ଝଙ୍କାର । ଚଇତିର ମଙ୍ଗଳବାର, ମଙ୍ଗଳାଙ୍କ ଅସୀମ ଅପାର ହୁଳହୁଳିରେ

ଲପନରେ ହସ ମୁଖରେ ଗରଳ ଅନ୍ମେଷିବା କାଠିକର, ପୀୟୁସ ବିଚାରି ଭକ୍ଷଣ କରନ୍ତେ କଳେବର ଛାରଖାର । ନୀଚମନା ସଦା ସ୍ୱାର୍ଥ ସିଦ୍ଧ ପାଇଁ ଧରେ ସୁଦ୍ଧ ଯୋଗୀ ବେଶ, ନିର୍ଜନ ବେଳାରେ ହରି