ବକ୍ଷ ଚିରି ଆସେ ମୋର ଲକ୍ଷ ଭେଦି ବାଣ ସାମାଜିକ ଦୁଷ୍କର୍ମକୁ ଦେବାକୁ ନିର୍ବାଣ । ଏଯୁଗର ଦୁର୍ଯ୍ୟୋଧନ ହୁଅ ସାବଧାନ କୃଷ୍ଣ ଭିକ୍ଷା କରିବନି ଲଜ୍ୟା ନିବାରଣ । ଯଜ୍ଞସେନୀ କରୁଛି ମୁଁ

ପ୍ରୀତିର ମହକ ପ୍ରୀତି ଫୁଲେ ଭରି ପୀରତି ନିଶାରେ ଛୁଇଁଲ ପ୍ରୀତି ଛନ୍ଦା ତମେ ପ୍ରେମ ସୁଧାବାରୀ ପ୍ରୀତି ମୁଗ୍ଧା ମୋତେ କରିଲ ॥୧॥ ପୟରେ ପାଉଁଜି ପଦ୍ମଗନ୍ଧା ବକ୍ଷେ ପ୍ରୀତିଲଗ୍ନା ଗଳେ ପିନ୍ଧିଲ

ପଛକଥାକୁ ମନେପକାଇ ଲାଭ କ’ଣରେ ବାୟାଣୀ ଖାଲି ଦୁଃଖରେ ଛଟପଟ ହେବୁ ସିନା, ଦହଗଞ୍ଜ ହେବୁ ସିନା, ଯନ୍ତ୍ରଣା ପାଇବୁ ସିନା କହ ତ କ’ଣ ପାଇ ପାରିବୁ ତୋ’ ଇପ୍ସିତ ଆନନ୍ଦ? ମୁଁ

ଅଭାଗା ହତଭାଗା ସତେ ଅବା ତଟିନୀ । ଗିରି ପରିତ୍ୟକ୍ତା ସାଗର ବିରହିଣି ।୦। ଶରୀରେ ଆବଦ୍ଧ ଲୋଭ କାମେ ବଶ ବ୍ରହ୍ମ ତ୍ୟାଗି ବ୍ରହ୍ମ ଲାଗି ଆତ୍ମେ ତତ୍ତ୍ୱ ହ୍ରାସ । ଅଚଳ

ଅମାନିଆ ଲୁହ ମୋର ବୋହି ଯାଉଛି ତୁମ ଅପେକ୍ଷାରେ… କ’ଣ କହି ବୁଝେଇବି ତାକୁ ଥରେ କହିଦିଅ ତୁମେ ମୋତେ । ମରୁଭୂମିର ଆକୁଳ ତୃଷ୍ଣା ଝୁରିଥାଏ ଯେପରି ଶ୍ରାବଣକୁ, ସେହିପରି ମୋ ମନ

କାହିଁ କେତେଦୂର ଚାଲି ଆସିଗଲି ମୋ ପରିଚୟ ଖୋଜି ଖୋଜି କିନ୍ତୁ ପାଇଲିନି ପରିଚୟ ସିନା ପାଇଲି ମୁଁ ଅନୁଭୂତି ॥ ଚାଲୁ ଚାଲୁ ମୁଁ ଚିହ୍ନିଗଲି ଏଇ ସ୍ୱାର୍ଥପର ଦୁନିଆକୁ କେଜାଣି କାହିଁକି

ସ୍ୱପ୍ନର ଦୁନିଆ ମୋର ଅଟେ ଯେ ନିଆରା ଫୁଲ ପରି କୋମଳ ସେ, ସୁଖର ଆସରା ଶେଯରେ ବିଛାଏ ସ୍ୱପ୍ନ କେତେ କେତେ ମୁଁ ଯେ ସୁଖର ଆସରାରେ କେବେ କେବେ ହଜେ ॥

ସେ କ’ଣ ବୁଝେ ଯେ ସେ ଚାଲିଗଲା ବୋଲି ତା’ଶିକୁଳିରେ ବନ୍ଧା ମୋ ଇଚ୍ଛାପତ୍ର ମାନେ ସେଇଠି ହିଁ ବନ୍ଧା, ଯେଉଁଠି ସେ କହିଥିଲା ଟିକେରୁହ ମୁଁ ଏଇ ଆସୁଛି । ସେ କ’ଣ

ସୂର୍ଯ୍ୟ ଆଉ ଆଗପରି ନାହିଁ ବହୁତ ବଦଳି ଯାଇଛି, ଜଣା ନାହିଁ, ଆଜି କାଲି କ’ଣ ହୋଇଛି ତା’ର କାହିଁକି ସେ ରାଗରେ ଗରଗର ସବୁବେଳେ କ୍ରୋଦ୍ଧରେ ଜଳୁଛି ! ପ୍ରଭାତରେ ବାଳ ଅରୁଣର

ପବନ ସୁଅରେ ବହି ଯାଉଥିବା ପ୍ରତ୍ୟେକଟି ମୁହୁର୍ତ୍ତ ପରିବର୍ତ୍ତନଶୀଳ କେବେ ଦୁଃଖର ନଦୀ ତ କେବେ ସୁଖର ସାଗର ଜୀବନର ସବୁ ପାହାଚରେ ଦୁହେଁ ଦିବ୍ୟମାନ ସୁଖ ବିନା ଦୁଃଖ ଅଧୁରା ଦୁଃଖ ବିନା

ଲକ୍ଷ୍ମୀଦେବୀ କହୁଛନ୍ତି ପ୍ରଭୁ ମୁଖଚାହିଁ ଏ ସୃଷ୍ଟି ବାରତା ମୋତେ କୁହ ହେ ବୁଝାଇ । ଜଗନ୍ନାଥ କହୁଛନ୍ତି ଲକ୍ଷ୍ମୀ ମୁଖଚାହିଁ କର୍ଣ୍ଣଡେରି ଶୁଣ ଯାହା କହିବି ବୁଝେଇ । ଯୁଗ ମଧ୍ୟେ କଳିଯୁଗ

ସେ ଦଶ ଅବତାର ମଧ୍ୟରୁ ଗୋଟିଏ ଅବତାର ନେଲ ନାହିଁ କାହିଁ ନାରୀର? ସେଥିପାଇଁ ବୋଧେ ବୂଝିପାରୁନ କେତେ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଏ ନାରୀ ଜୀବନର । ନାରୀ ଦୂର୍ଗା ନାରୀ କାଳୀ କେବଳ ପୈାରାଣିକ