ପିଶାଚ ସାଜିଛି କରୋନା ରାକ୍ଷସ ଧରି ଅଦୃଶ୍ୟ ବେଶ, ପ୍ରଥମଠୁ ଯାଇ ଦ୍ଵିତୀୟକୁ ଗ୍ରାସେ ସେଠୁ ଖୋଜେ ସାମବେଶ । ବିନା ଅସ୍ତ୍ରରେ ବିନା ଗର୍ଜନରେ ଚଳାଏ ଅଦୃଶ୍ୟ ଗୁଳି, ସାରା ବିଶ୍ୱର ଅସହାୟ

ନହୁଅ ନହୁଅ ସ୍ୱାର୍ଥର ପଥିକ ସ୍ୱାର୍ଥକୁ ଆହୂତି ଦିଅ, ସେ ଆହୂତି ନିଆଁ ପ୍ରଜ୍ଜ୍ୱଳିତ ହେଉ ଉତ୍ପନ୍ନ ହେଉ ଜାତୀୟ । ଜାତୀୟତା ପାଇଁ ଦେଇ ବଳିଦାନ ଜୀବନ କରାଅ ଧନ୍ୟ, ସ୍ୱର୍ଣ ଇତିହାସ

କିଟିମିଟିଆ ଅନ୍ଧାର… ଅନ୍ଧିଭିତରୁ ଦାନ୍ତ ଦେଖେଇ ବାହାରି ଆସୁଛି ଡର… ସମସ୍ତେ ଡରନ୍ତି । ମୁଁ ଏକା ନୁହେଁ, ବାପା ଆଉ ବୋଉ ଢେର୍ ଡରନ୍ତି, ରାତିରେ ବାହାରକୁ ! କେବେ ବାହାରିଛ କି?

ଏ ରାସ୍ତା ନୁହେଁ ପରା ଏକ ଅଙ୍କା ବଙ୍କା ନଈ, ମୁଁ ଯେ ଡିଏଲ୍ ଧାରି ନାବରେ ପରାକାଷ୍ଠା ନାହିଁ । ଏ ଜୀବନ ଡଙ୍ଗାରେ ପୂରା ଅସହାୟ ହୋଇ, ଖୋଜେ ମୁଁ ସାହାରା

ବୋଉର ପଣତକାନି ତା’ର ସ୍ନେହ ଦେଲା ମୋତେ ଆଶ୍ରୟ ଆସିବାକୁ ହେଲା ଏ ଜଗତେ ମୋତେ ନେଇ ନୂଆ ପରିଚୟ । ଜନ୍ମ ଦେଇ ସେ ଋଣି କରିଦିଏ ସ୍ନେହ ଦିଏ ସାଥବରେ ସୁଝି

ହାରି ଯାଇଛି ମୁଁ ଜୀବନ ଯୁଦ୍ଧରେ ଖୋଜୁଛି ହଜିଲା ସ୍ମୃତି କିଛି କଥା ଆଉ ଅକୁହା ବେଦନା ଅନ୍ଧକାରର ଏ ରାତି । ହୃଦୟ ମନ୍ଦିରେ ସସ ମାନ ସାଜି ଅଟ୍ଟହାସ୍ୟ କରେ ମୋତେ,

ଶାନ୍ତିର ସବ ସତ୍କାର କରି, ଦଶତୁଠେ ସୁଧୀହେଲାପରେ, ଅଶାନ୍ତିର ବହ୍ନି ଜାଳି, ଖୋଜୁଛି ଶାନ୍ତିର ସ୍ୱରୂପ । ଝୁରିମରୁଛି, ମୁଣ୍ଡଗଡ଼ାଇ, ଦେଖିବାକୁ ତା’ର ଶାନ୍ତ, ସ୍ନିଗ୍ଧରୂପ ॥ ରକ୍ତ ପିପାସୁ ମାନବ ଆଜି, ଧ୍ୱଂସ

ବସାଟିଏ ବାନ୍ଧିବାର ଅନେକ ସ୍ଵପ୍ନ ଭିତରେ ସେ ଦିନେ ହଜିଗଲା । ହଜିଗଲା ଯେ ହଜିଗଲା ଆଉ ମିଳିଲା ନାହିଁ । କେଉଁ ଶୀତ ସକାଳରୁ ଉଠି ସେ ଧାଇଁଲା କୁଟାକାଠି ନୁହେଁ, ଇଟା

ଜନମ କଲା ଯିଏ ମୋ’ ପାଇଁ ପର ସିଏ ନିଜ ଗାଆଁକୁ ଭୁଲି ଶଶୁରଘର ଧାଏଁ ରହିଛି ହେଇ ଘର ଜ୍ୱାଇଁରେ ମୁଁ କେଡ଼େ ଭାଗ୍ୟବାନ ଜ୍ୱାଇଁରେ ॥ ମୋ ଭାଗ୍ୟ କେତେ ଭଲ

ଟାଇଁ ଟାଇଁ ଖାରାରେ ବିସ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ ଟାଙ୍ଗରା ଭୂଇଁ ଦୂର ଅଦୂରେ ଆଖିକୁ ଜନବସତି ଦୃଷ୍ଟ ନାହିଁ ନିଃସଙ୍ଗ ଖଜୁରୀ ଗଛଟି, ଦୁଇ ସନ୍ତାନ ସନ୍ତତି ନେଇ ପତ୍ର ତା’ ଅବୁଝା କଥା କହେ ଶୂନ୍ୟତା

ପୁତ୍ର କନ୍ୟା ଏକ ଗୁଡ଼ିର ସଦୃଶ ଆକାଶେ ଉଡ଼ିବା ପାଇଁ, ସଂସ୍କାରର ବାର୍ତ୍ତା ହୋଇଥାଏ ସୂତା ଶାସନ ଦଣ୍ଡ ଲଟେଇ । ଆଗ ପଛ କରି ସୂତାକୁ ଟାଣନ୍ତି ଉପରକୁ ଯିବା ପାଇଁ, ସଂସ୍କାରର