କିଛି ନକହି କେବେ ଆସିଯାଏ ଅଦିନ ଝଡ଼ଟେ ହେଇ ପବନ ଘୋଡ଼ାରେ ଅପହୃତ କରିନିଏ, ମହାଶୂନ୍ୟର ମହାତୀର୍ଥକୁ ଐଶ୍ୱରୀୟ ଧାମକୁ, କି ନର୍କକୁ, କି ଯମପୁରକୁ ସବୁ ଅଧା ଛାଡ଼ି ବାହୁଡ଼ିବାକୁ ବାଧ୍ୟ ହୁଏ

ମାଟିକାନ୍ଥ ମୋର ଲାଗଇ ସୁନ୍ଦର ଗାଏ ଅତୀତର ଗାଥା ପୂନେଇ ପରବ ଅବା ଶୁଭଦିନେ ପଡ଼ୁଥିଲା ଝୋଟିଚିତା । ଭାସି ବୁଲୁଥିଲା ମାଟିର ମହକ ଗୋବରରେ ଭରା ଦେହ ସହି ଅଛି ସିନା ଦୁଃଖର

ଆସ ଖେଳିବା ଗୀତ ଗାଇବା ଏଇ ମାଟିକୁ ଭଲ ପାଇବା ଆମେ ସବୁ ଭାଇ ଭାଇରେ ସାନ ବଡ଼ କେହି ନୁହେଁରେ ଗୋଟିଏ ମାଆର ଆମେ କୋଟିଏ ସନ୍ତାନ ହୃଦୟରେ ଆମ ଗୋଟିଏ ପ୍ରାଣ

ପ୍ରେମ ଦେଖେ ନାହିଁ ବୟସ ଚେହେରା ମାନେ ନାହିଁ ସ୍ଥାନ କାଳ, ଉତ୍ତର ବୟସେ ବେଶୀ ସେ ଉତୁରେ ପାଚୁଥାଏ ଯେତେ ବାଳ । ପ୍ରେମରେ ବାର୍ଦ୍ଧକ୍ୟ ବାଧା ସାଜେ ନାହିଁ ସଦା ମୁଖେ

ପୃଥିବୀ ସେ ଧରିପାରେ ଯେ ପିଠିରେ ସମଗ୍ର ସୃଷ୍ଟିକୁ ସେଥିପାଇଁ ନାମ ତା’ ଧରଣୀ ସହିପାରେ ସବୁକିଛି ଧର୍ଯ୍ୟଶୀଳା ପୁଣି ସେ ବସୁମତୀ । ଆବୋରିଛି ତା କୋଳରେ କୀଟଠାରୁ ଗଛଯାଏ । ପାହାଡ଼

ପରାଧୀନତାର ସିକୁଳି ଛିଡ଼ିଲା ମୁକତି ପାଇଲୁ ଆମେ, ସ୍ୱାଧୀନତାର ମହୁ ଚାଖି ସରବେ ଭିଜିଗଲେ ଦେଶପ୍ରେମେ । କେତେ ଶୋଷଣ ଦୁର୍ନୀତି କଷଣ ସହିଲେ ଆମ ଜନତା, ଶେଷରେ ବିଦେଶୀ ଗୋରା ସରକାର ନଇଁଲେ

ପରାଧୀନ ଥିଲା ଭାରତ ଆମ ଗୋରା ସରକାର ଇଂରେଜ ହାତେ, ଆଣିଲେ ସ୍ୱାଧୀନତା କ୍ରାନ୍ତିକାରୀ ଜୀବନ ଉତ୍ସର୍ଗ କରିଣ ଯେତେ ।୧। ଝାଂସିରାଣୀ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ବାଇ, ଗାନ୍ଧୀଜି ନେତାଜୀ ସୁଭାଷ ଚନ୍ଦ୍ର ବୋଷ ସେ,