ଆଗକୁ ବିଶ୍ଵକର୍ମା ପୂଜା, ସେଥିପାଇଁ ବୋଧହୁଏ ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ମାର୍କେଟ୍ ଥିଲା ଟିକେ ଜନଗହଳପୂର୍ଣ୍ଣ । ଆକ୍ଟିଭା ନେଇ ସେଇ ଭିଡ଼ ଭିତରୁ ବିବ୍ରତ ହେଇ ବାହାରିଲା ବେଳକୁ ଦେଖା ହେଲେ ସାର୍ । ହୋଣ୍ଡା

ସନ୍ଧ୍ୟାର ସମୟ ସରିଯାଇଥାଏ ଓ ରାତି ସେତେବେଳକୁ ଧୀରେ ଧୀରେ ଆରମ୍ଭ ହେଉଥାଏ । ଝରକା ପାଖରେ ବସି ଦେଖୁଥାଏ ମୁଁ ସେ ଜହ୍ନକୁ । ସବୁଦିନ ପରି ବେଶ ସାଧରଣ ଦିଶୁଥାଏ ସେ

ଭଗବାନଙ୍କ କୃପା ବିନା ସାମାନ୍ୟ ମଣିଷ ଯେ କିଛି ବି ନୁହେଁ, ଏକଥାର ଅନୁଭବ ପ୍ରାୟ ପ୍ରତିଦିନ କୌଣସି ନା କୌଣସି ଘଟଣା ଆମକୁ ସୂଚିତ କରିଥାଏ । ଦ୍ୱିତୀୟ ଚାକିରୀରେ ଯୋଗଦେବା ପାଇଁ

କୁହାଯାଏ କଟକ ହେଉଛି ଭାଇଚାରାର ସହର । ସମସ୍ତେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଭାଇ ବୋଲି ସମ୍ବୋଧନ କରନ୍ତି । ଅସୁବିଧା ବେଳେ ଭାଇ ଡାକି ଦେଲେ ୪ ଲୋକ ଆସିକି ଛିଡ଼ା ହେଇଯିବେ । ହିନ୍ଦୁ

“ଦଇବ ଦଉଡ଼ି ମଣିଷ ଗାଈ” । ଜୀବନରେ ସମସ୍ତେ ଏକ ସଂକୀର୍ଣ୍ଣ ପଥ ଖୋଜନ୍ତି ଯେମିତି ସେମାନଙ୍କ ଯାତ୍ରାରେ ବାଧା ସୃଷ୍ଟି ନହୁଏ । ଏମିତି ଅନେକ ବୃଥା ପ୍ରୟାସ କରି କ୍ଲାନ୍ତ ସମୟରୁ

ମୁଁ ସ୍ୱର୍ଗତଃ ଭିକାରୀ ବଳ କିମ୍ବା ବନ୍ଧୁ ମହାନ୍ତି ନୁହେଁ । ମୁଁ ସେହି ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ଓଡ଼ିଆ ମଧ୍ୟରୁ ଜଣେ, ଯାହାର ପ୍ରାଣ କାଳିଆ ପାଇଁ କାନ୍ଦେ, ଯାହାର ହୃଦୟ ଜଗା କରୁଣାରେ

ପ୍ରିୟ ଅଖିଳ ଭାଇନା, କେମିତି ଅଛ? ନାକଟା ଚିତ୍ରକର ପାଖେ ଏବେ ବହି ଖୋଲି ପଢିବାକୁ ଅଜସ୍ର ସମୟ ଥିବ, ନୁହେଁ? ତୁମ ସହ ବସି ବରା ଘୁଗୁନି ଖାଇ ଅନୁଗୁଳର ସ୍ମୃତିକୁ ଲେଉଟାଇ

“ଗପ ନୁହେଁ ନିଚ୍ଛକ ସତ”ର ଅଂଶ +୨ ପଢ଼ିବା ବେଳର କଥା, କଲେଜରୁ ଖଣ୍ଡେ ଖଣ୍ଡେ ଆଇଡ଼େଣ୍ଟିଟି କାର୍ଡ ମିଳିଥାଏ, ଆମେ ଭାବୁ ହାତରେ ସେଇ ପରିଚୟ ପତ୍ର ଖଣ୍ଡକ ଅଛିମାନେ ଆମେ ଚଉଦବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ