କେବେ ମନର କଥା ତ କେବେ ମନର ବ୍ୟଥା ଆଉ କେବେ କିଛି ତଥ୍ୟକୁ ପରିବେଷଣ କରିବାର ଏକ ବିଶେଷ ମାର୍ଗ ହେଉଛି କବିତା, ଯାହାକି ଲେଖକରୁ ହୃଦୟରୁ ସିଧା ପାଠକର ହୃଦୟକୁ ଛୁଏଁ ।
ସ୍ପନ୍ଦନ ହୃଦୟର ଗୀତ, ମନର ମିତ ଅବା କେବେ ହୃଦଘାତର ପରାକ୍ରମରୁ ଜାତ । ସ୍ପନ୍ଦନ ମନର ସାଥି, ଗ୍ରୀଷ୍ମର ତାତି ଥଣ୍ଡା କାକରରେ ଶୋଇଥିବା ମଣିଷର ରାତି । ଶରତ ଋତୁ ଆଗମନ, ଦେବୀଙ୍କ ପ୍ରସାଦ ସେବନ ଆଶୀର୍ବାଦ ଭରା ପୂର୍ଣ କାଳରେ ଚମକିତ ହୁଏ ଗଗନ ପରମ୍ପରାର ପ୍ରତିବିମ୍ବ ସାଜେ–ସ୍ପନ୍ଦନ ସ୍ପନ୍ଦନ ସ୍ପନ୍ଦନ । କୋକିଳ ଗଳାର ଗୁଞ୍ଜନ, ସମୁଦ୍ର ଲହଡ଼ି ଗର୍ଜନ ପ୍ରେମର ଶୀତଳ ତନେ ଭରୁଥିବା, ଅଶ୍ରୁଭରା ଏକ ନୟନ ସୁକ୍ଷ୍ମ…
ଭକ୍ତି ପୁଷ୍ପ ଧରି ମନ ବ୍ୟୋମଯାନେ ଆସିଛି ତୋ’ ପାଶେ ଧାଇଁ, କର୍ମଫଳ ସବୁ ତୋ’ ପାଦ ପଙ୍କଜେ ସମର୍ପି କଳାଗୋସାଇଁ । ଶ୍ରୀପଦେ ଥାଇ ମୁଁ ନୟନ ପୁରାଇ ଦେଖିବି ଚକାନୟନ, ତୋ ଛଡ଼ା ତୁଳସୀ ଟିକେ ପାଇ ଦେଇ ହୋଇଯିବି ମୁହିଁ ଧନ୍ୟ । ବାଇଶି ପାହାଚେ ଗଡ଼ିବି କାଳିଆ ତୋ’ ମହାମନ୍ତ୍ରକୁ ଧ୍ୟାୟୀ, ଭୋକ ଶୋଷ ସବୁ ଭୁଲିଯିବି ପେଟେ ଟଙ୍କ ତୋରାଣିରୁ ପିଇ । କରୁଣାମୟ ହେ କରୁଣାରୁ ଉଣା କରିବୁନି…
କାଳେ ଆମ ସ୍ମୃତିକୁ ସୂର୍ଯ୍ୟର ଉତ୍ତାପ ଆଉ ରାତିର ଅନ୍ଧାର ନଷ୍ଟ କରିଦେବେ ମୁଁ ଆଜି ତାକୁ ଲୁଚେଇ ଦେଲି ଜହ୍ନରାଇଜରେ ଏକ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ତାରାର ଦାୟିତ୍ୱରେ… ନା ରହିବ ଇର୍ଷା ନା ନିତିନିୟମ ବାଧା ଦେବାକୁ ଆମ ଅବାଞ୍ଛିତ ପ୍ରେମକୁ ନାଁ ତୋତେ ଭୟଥିବ ନାଁ ଅବିଶ୍ୱାସ ଦୁନିଆ ଜାଣିବା ଆଗରୁ ମୁଁ ତାକୁ ମଞୁସାରେ ଭସେଇଦେଲି ମୋ ଲୁହର ନଦୀରେ ପ୍ରେମର ଡଙ୍ଗାରେ ଜହ୍ନ ରାଇଜକୁ ଏକ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ତାରାର ଦାୟିତ୍ୱରେ… କାଳେ ତୋତେ…
ବସନ୍ତର ମୃଦୁ ହୋଇ ମନ ଚୋରି କଲ । ନିଦରେ ଆସିକରି ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖାଇଲ ॥ ପୂର୍ଣ୍ଣମୀର ଚାନ୍ଦ ପ୍ରାୟ ହୋଇ ଆଲୋକିତ । ମନ ତଳେ ସ୍ନେହ ପ୍ରେମ କଲ ସଞ୍ଚାରିତ ॥ ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ସାଜି ଜୀବନେ ରଙ୍ଗ ବୋଳି । ଆଙ୍କୁଥିଲ କେତେ ଚିତ୍ର ଧରି ନିଜେ ତୂଳୀ ॥ ଶରତର କାଶତଣ୍ଡି ପରି ମନମୋହି । ହେମନ୍ତ ଶିଶିରେ ଭିଜାଇଲ କାହିଁ ପାଇଁ ॥ ବନ୍ଧୁତାରେ ଲାଗିଲା କାହାର ନଜର । କେଇପଦ…
ମାଟି ମୁଠେ ଦେଇଥିଲ ବୋଲି ମାଗୁଛ ଆକାଶ !! ଲୋଡ଼ା ନାହିଁ… ତୁମେ ଫେରାଇ ନେଇପାର ତୁମର ସେ ଦୁର୍ଲଭ ଦାନ !! ମୁଁ ବରଂ ଖୁସି ମୋ ପାଦ ତଳର ଶୂନ୍ୟତାରେ !! ହେଲେ, ମୁଁ କିନ୍ତୁ ତୁମକୁ ଅଧିକାର ଦେଇ ନ ପାରେ ମୋ ହାତ ଗଢ଼ା ଆକାଶଟିରେ !!! ସେ କେବଳ ମୋର… ରକ୍ତ ନିଗାଡ଼ି ତିଆରିଛି ମୁଁ ତାକୁ ବର୍ଷ ବର୍ଷ ଧରି !! ସିଞ୍ଚିଛି ସ୍ୱାଭିମାନର ତତଲା ନିଶ୍ୱାସରେ ଢାଳିଦେଇପାରିବିନି…
