କେବେ ମନର କଥା ତ କେବେ ମନର ବ୍ୟଥା ଆଉ କେବେ କିଛି ତଥ୍ୟକୁ ପରିବେଷଣ କରିବାର ଏକ ବିଶେଷ ମାର୍ଗ ହେଉଛି କବିତା, ଯାହାକି ଲେଖକରୁ ହୃଦୟରୁ ସିଧା ପାଠକର ହୃଦୟକୁ ଛୁଏଁ ।
ଆକାଶରୁ ଏବେ ଝରିଲାଣି ନିଆଁ ତୁହାକୁ ତୁହା ଛଟପଟ ହାେଇ ଡାକ ଛାଡ଼ିଲାଣି ଡାମରାକୁଆ ଫଗୁଣ ଆସୁଛି ତାତିଲା ବାଆକୁ ସାଥୀରେ ଧରି ସିଏ ବି ହସିବ ଏଇଠି କେମିତି? ହେଲାଣି ସରି । କି କାଳ ହେଲା ପାହାଡ଼ ଛାତିରୁ ଗରମ କିରଣ ଜୀବନ ନେଲା । କରୋନା ଫେରୁଛି ଲୋକଙ୍କ ଭିତରେ ପଡ଼ିଲା ହୁରି ବାଜିବ ନାହିଁକି ବିବାହ ବେଳର କାହାଳି ତୂରୀ ଆଶଙ୍କା ଲାଗୁଛି ପ୍ରତିଟି ପ୍ରାଣରେ କରୋନା କିବା ଭାଙ୍ଗିବ ବୟସ୍କ…
ମୋ ମନର ନାୟିକା କେବେ ଆସି ଧରା ଦେବ । ତୁମ ବିନେ ଏକା ମୁଁ ଆସି ଥରେ ଦେଖି ଯିବ ॥ ଖୋଜୁଛି ଏ ମନ ତୁମକୁ ଚାହିଁ ବସିଛି ନିରନ୍ତର । ଜଳ ବିହ୍ନେ ଯେହ୍ନେ ଝସ ନାହିଁ ତା’ର ପଟାନ୍ତର ॥ ମୋ ଜୀବନ ନଉକା ଆସିଥିଲ ଏକା ଏ କୂଳକୁ । କେବେ ମୋ ଜୀବନେ ଆସିବ ବୋଲି ଛାଡ଼ି ଯିବନି ଏକା କରି ବହୁ ଦୂରକୁ ॥ ପ୍ରୀତିର ଫଗୁଣ…
ଚାହୁଁଛି ଏ ଆଖି ଆହେ ଚକାଆଖି ଲୋଡ଼ିବାକୁ ଦରଶନ, କି ଦୋଷ କରିଛୁ ଫେଡ଼ି କୁହ ଥରେ ଭାଙ୍ଗିଦେଇ ଅଭିମାନ ॥ ଗମ୍ଭୀରା ଭିତରେ ରତନ ବେଦୀରେ ବସିଛ କାହିଁ ମଉନ, ଚକ୍ଷୁ ମଳିମଳି ଦିବାନିଶି ଏକ ଦରଶନକୁ ସପନ ॥ କେବେ ମହାମାରୀ ମହାବାତ୍ୟା ପରି ଖଣ୍ଡ ପ୍ରଳୟ ତାଣ୍ଡବ, ତୁମ ଅଜାଣତେ ହେଉଛି କି ପ୍ରଭୁ ଇଙ୍ଗିତ ନୁହେଁ କି ତବ? ଦୋଷ କରି କ୍ଷମା ଶୁଣ ହେ ମଣିମା ଭକତ ଡାକେ ଆକୁଳେ,…
ଗୁରୁ ହିଁ ମଙ୍ଗଳମୟ ଧରା ବୁକେ ଭବ ସିନ୍ଧୁ କର୍ଣ୍ଣ ଧାର । ଗୁରୁ ଶ୍ରୀ ଅଧରୁ ସଦା ଝରୁଥାଏ ଶିଷ୍ୟ ପାଇଁ ସୁଧା ଝର ॥ ଗୁରୁଙ୍କ ଦୃଷ୍ଟିରେ ଦେଖିଲେ ସର୍ବଦା ଚଲାପଥ କୁସୁମିତ । ଆପଣା ଆଖିରେ ବାଟ ଚାଲେ ଯେବେ ଶିଷ୍ୟ ହୁଏ କଳଙ୍କିତ ॥ ଗୁରୁ ଜ୍ଞାନଦାତା ମୁକତି ପ୍ରଦାତା ଗୁରୁ ସର୍ବଜ୍ଞ ପୁରୁଷ । ଗୁରୁ ସିନା ଦେଖି ପାରନ୍ତି ନୟନେ ଶିଷ୍ୟର ଭୂତ ଭବିଷ୍ୟ ॥ ସମଗ୍ର ସୃଷ୍ଟିରେ…
ସକାଳେ ଯଦି ତୁମେ ଖୋଜୁଛ ମୋତେ ଶବ୍ଦ ବନ୍ଧନରୁ ମୁକ୍ତ ହେଉ ହେଉ ରାତି ଗୋଟିଏ ମୁଁ ତ ଏବେ ଗୋପରେ ଗୋପନରେ ଗୋଲାପରେ କବିତା ମୋତେ ଜାବୁଡ଼ି ଧରିଛି ମୁଁ ତ ଏବେବି ଶୋଇଛି ଅଧା ଲେଖା ଧାଡ଼ିକୁ ଧରି ମୋ ଆଖି ସେତେବେଳେ ଖୋଲିବ ଯେତେବେଳେ ଅବୁଝା ଶବ୍ଦକୁ ବୁଝିହେବ କବିତାର ପୂର୍ଣ୍ଣତାରେ ॥ ମଧ୍ୟାହ୍ନେ ଯଦି ତୁମେ ଖୋଜୁଛ ମୋତେ ତା’ ଲାଲ ହୃଦୟର ରଙ୍ଗକୁ ମାଖି ମୁଁ ଏବେ ‘ଅ’ରେ ଅନ୍ୟରେ…
