କେବେ ମନର କଥା ତ କେବେ ମନର ବ୍ୟଥା ଆଉ କେବେ କିଛି ତଥ୍ୟକୁ ପରିବେଷଣ କରିବାର ଏକ ବିଶେଷ ମାର୍ଗ ହେଉଛି କବିତା, ଯାହାକି ଲେଖକରୁ ହୃଦୟରୁ ସିଧା ପାଠକର ହୃଦୟକୁ ଛୁଏଁ ।
ଭୁଲି ଯିବି ବୋଲି ଯେବେ ମୁଁ ଭାବେ ଏତେ ବିଚଳିତ ତମେ କର କାହିଁ ପାଇଁ ବାସ୍ତବ ଦୁନିଆରେ ରହିଛ ଅନେକ ଦୂରେ ସପନରେ ବିଚଳିତ କର ଆପଣାଇ । ଲୋଡ଼ା ନାହିଁ ମୋତେ ପ୍ରେମର ପ୍ରଭାବ ଏ ଦେହ ଆଉ ସହି ନପାରୁଛି ଆଉ ନାହିଁ ସାମର୍ଥ୍ୟ ସେ ପଥେ ଚାଲିବାରେ ମୁଁ ଅନ୍ୟ କାହା ସାହାରାରେ ଚାଲୁଛି । ନିଶ୍ୱାସ ଅଛି ସତ ହେଲେ ଏ ଦେହେ ପ୍ରାଣ ନାହିଁ ବରଷା ହୋଇ ଯେତେ…
ସ୍ୱପ୍ନରେ ହେଲେ ବି ଥରେ ନେଇ ଯାଆନ୍ତୁନି ହାତ ଧରି ମୋର ସ୍ୱପ୍ନର ଅଳକା ପୁରେ ଫୁଲେଇ ଫଗୁଣ ମେଳେ ଚୁମ୍ୱନେ ଚିବୁକ ଭିଜାଇ ଦିଅନ୍ତୁ ଚାହାଁଣି କଟାକ୍ଷ ଧାରେ । ସ୍ୱପ୍ନରେ ହେଲେ ବି ଥରେ ତୋ’ ଦେହ ପୃଷ୍ଠାର ସବୁ ଅକ୍ଷରରେ ଆଂକି ଦିଅନ୍ତି ମୁଁ ଚୁମ୍ୱନର ମଧୁଚିତ୍ର ତୋ’ ଦେହ ଦେହଳିର ବନ୍ଧନ ଭିତରେ ମୁଁ ରଚିନ୍ତି ରାସରସ । ସ୍ୱପ୍ନରେ ହେଲେ ବି ଥରେ ତୋ’ ତନୁ ପାତ୍ରରେ ଭରିଦେ ମଦିରା…
ମେଘାଚ୍ଛନ୍ନ ଗଗନେ କଳା ମେଘକୁ ବଳି ବରଷିବ ସତେ ବରଷା ମୂଷଳ ଧାରାରେ ଆଜି ॥ ବ୍ୟତିକ୍ରମ ସ୍ୱଭାବେ ମେଘ ରଜାଟା ଆଜି ଢାଙ୍କିଛି ଢାଙ୍କୁଣି ଶିରେ କଳା ଆକାଶ ଛାଡ଼ି ॥ ବାନ୍ଧିବାକୁ ବେଶ ସେନାପଟା ତା’ର ବାନ୍ଧି କି ପାରିବ ଭାବକୁ ଆମ୍ଭର ॥ ଆସୁଛି ଆସୁଥିବ ସେ ଗେହ୍ଲା ପୁଅ ଭିଡ଼ିବାକୁ ନାହିଁ କାହାର ଦମ୍ଭ ॥ ଭବ ଠାରେ ଭାବେ ଭାବ ବିନୋଦିଆ ମୋର ଆସିବ ହେ ଛାଡ଼ି ମାଉସୀ ମନ୍ଦିର…
ନାରୀ ଯୁଗେ ଯୁଗେ ପରାଧିନା ସତେ ଅବା କାଠ କଣ୍ଢେଇଟେ ଏଠି ତା’ର ମୁକ୍ତି ଆଉ କାହିଁ? ତା’ ଜନ୍ମ ଖବରରେ ବି ଆତ୍ମୀୟଙ୍କ ମୁଣ୍ଡରେ ଝାଳ ବଢ଼ିଯାଏ ଚିନ୍ତା ଆଉ ଚିନ୍ତା ଛୋଟବେଳୁ ଆକଟ ତା’ ପାଇଁ ବାହାରକୁ ଯିବୁ ନାହିଁ ଯଦି ଯିବୁ ଅନୁମତି ନେଇ ଯିବୁ ବଡ଼ ହେଲା ଝିଅ ଏବେ ଆହୁରି ଆକଟ ସଭିଙ୍କ ନଜରେ ସେ ଏବେ ପଥର ମୁକୁଟ ତାକୁ ତ ସଭିଏଁ ଚାଲିଛନ୍ତି ବୋହି ଏଠି ତା’ର…
ମୁଁ ସାଗର ତଟର ବାଲି ବାରମ୍ବାର, ସାଗରକୁ ଆଲିଙ୍ଗନ କରି, ଆତଯାତ ଭାବନାର ଲହରୀରେ ଭିଜି, ପ୍ରତୀକ୍ଷାରେ ରହିଛି ପଡ଼ି… ଦୂରୁ ଦିଶୁଥାଏ ଶାନ୍ତ, ସଉମ୍ୟା, ରଙ୍ଗର ସେ ଆସ୍ତରଣ ବହଳ, ଉତ୍ସଙ୍ଗେ ମୋ ପ୍ରୀତିର ପ୍ରତୀକ, ଅନେକ ରତ୍ନର ମେଳ… ମୁଁ ତପ୍ତ ବାଲି, ସେ ଶୀତଳ ସାଗର ! ପ୍ରଣୟ ପିଆସି ମୁଁ, ଚିର ଛଟପଟ… ଏମିତିକା ଏକ ପ୍ରୀତି ! ଅସମ୍ଭବ ସେ, ତାକୁ ରଖିବି କେମିତି ବାନ୍ଧି? ଭିଜୁଛି, ମୁଁ ଭିଜୁଥିବି……
