କେବେ ମନର କଥା ତ କେବେ ମନର ବ୍ୟଥା ଆଉ କେବେ କିଛି ତଥ୍ୟକୁ ପରିବେଷଣ କରିବାର ଏକ ବିଶେଷ ମାର୍ଗ ହେଉଛି କବିତା, ଯାହାକି ଲେଖକରୁ ହୃଦୟରୁ ସିଧା ପାଠକର ହୃଦୟକୁ ଛୁଏଁ ।
ବାପା ତୁମେ ଗଲା ପରେ… (ମୁଁ) ଜୀଅନ୍ତା ଶବଟିଏ ପାଲଟି ଯାଇଛି ମନର ମନ୍ଦିର ଭୁଶୁଡ଼ି ପଡ଼ିଛି କାନ୍ଥ, ବାଡ଼, ସାହି ପଡ଼ିଶା ନିରବ, ନିସ୍ତବ୍ଧ ଖାଲି ତୁମ ପ୍ରତିଛବି ତୁମ ସ୍ମୃତି ମନେପଡ଼ୁଛି ଅଧୁରା ଲାଗୁଛି ଘରଟି ବାପା ତୁମେ ଗଲାପରେ… ବିରହ ନିଆଁରେ ଜଳୁଛି ହୃଦୟରେ ସ୍ମୃତି ସବୁ ଚାପି ହୋଇଛି ଅଶାର କିରଣ ଝାଉଁଳି ଯାଇଛି କାହାରି ମୁଖରେ ହସ ଟିକେ ମିଳୁନି ଆଖିର ଲୁହକୁ ଓଠର ଦୁଇ ଧାର ପିଇ ଯାଉଛି…
ବର୍ଷା ଆଉ ତୋ’ ଭିତରେ ଏ କେମିତିଆ ସମ୍ପର୍କ? ତୁ ଆସିଲେ ବର୍ଷା ଆସିଯାଏ ଆଉ ବର୍ଷା ଆସିଲେ କୋଉଠୁ କେଜାଣି ତୁ ଉଭା ହେଇଯାଉ । ତୋ’ ସହ ଅଗଣିତ ବର୍ଷାଜଡ଼ିତ ସ୍ମୃତି, କିଛି ସତ ଅନେକ କିଛି ସତ ଆଶାୟୀ ! ଏବେ କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ଏକାକାର, ବର୍ଷାରେ ଭିଜୁଥିବା ଆଖି ଓ ତୋ’ ସ୍ମୃତିରେ ବର୍ଷୁଥିବା ଆଖିରେ କ’ଣ ବା ଫରକ୍ !? ତୋ’ ସହରରେ ଏବେ ବି କ’ଣ ସେମିତି ବର୍ଷା…
ଆମ ପରିବାର… ସର୍ବ ପ୍ରାଚୀନ ଅନୁଷ୍ଠାନଟିଏ ଗଢ଼େ ସମାଜ, ଗ୍ରାମ ଦେଶ ବିଦେଶ, ଯେଉଁଠି ଜନ୍ମର କୁଆଁ ରଡ଼ିରେ ଆନନ୍ଦ ବିସରେ ଖୁସି ଲହଡ଼ୀ ମାରେ ହସ ଢେଉ ଭାଙ୍ଗେ ମୃତ୍ୟୁରେ ଯେଉଁମାନେ ବହନ୍ତି ଛ’ଖଣ୍ଡି, ବିଞ୍ଚନ୍ତି ଖଇ କଉଡ଼ି ସମସ୍ତେ ଶୋକାକୁଳ କାନ୍ଦ ବୋବାଳି ସହ ଅଜସ୍ର ରକ୍ତାକ୍ଷରା ମୁହୂର୍ତ୍ତର ସାହାରା, ଏକ ଅମୋଘ ମନ୍ତ୍ରରେ ଆପଣାପଣର ରଜ୍ଜୁରେ ବାନ୍ଧିହୋଇ ବାଣ୍ଟନ୍ତି ସୁଖ ଦୁଃଖ ଆନନ୍ଦ ବିଷାଦ ସେ ଆମ ପରିବାର । ସ୍ନେହ ମମତା…
ନୀଳ ଶୈଳ ଚୂଡ଼ାମଣି ଘେନ ଦୀନ ଗୁହାରୀ । ମହା ସଙ୍କଟ ସିନ୍ଧୁରୁ ବେଗେ କର ହେ ପାରି ॥ ଚାହୁଁ ଚାହୁଁ ଦୁଃଖ-ରାହୁ ସୁଖ-ଶଶୀ ଗ୍ରାସଇ । ଚିନ୍ତା-ସାଗରେ ଜୀବନ- ନଉକା ମୋ ଭାସଇ ॥ କୂଳେ ଲଗାଅ ତୁରିତେ ଦୟା ଦୃଷ୍ଟିରେ ଚାହିଁ । ତୁମବିନା ଏ ସଂସାରେ ତ୍ରାଣ କର୍ତ୍ତା କେ ନାହିଁ ॥ ମହା ମହା ବିପଦରୁ କରି ଅଛ ଉଦ୍ଧାର । ସମଗ୍ର ସଂସାର ପାଇଁ ବାରେ କରୁଣା କର…
ଦୁଇଗୋଟି ରଜ୍ଜୁରେ ବନ୍ଧା ଜୀବନ ଦୋଳି ସମାହାର ଜନମ ମରଣର, ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଆଦଶେ ବନ୍ଧା ଯେ ହୋଇଛି ବିଚିତ୍ରତା ପୂର୍ଣ୍ଣ ଏହା ସୃଷ୍ଟିର । ଜୀବନ ଦୋଳିର ଦୁଇପାର୍ଶ୍ଵ ସଜ୍ଜିତ ହୋଇଛି କେବେ ସୁଖ ଏଠି କେବେ ଦୁଃଖ, ସଂସାର ବାରିଧି ପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇ ଯେ ଚାଲିଛି ନିନ୍ଦା ପ୍ରଶଂସା ଯେ ଏହାର ଆଭିମୁଖ୍ୟ । ଶୈଶବ ଯୌବନ ବାର୍ଦ୍ଧକ୍ୟ ପାବଚେ ଚଢ଼ି ପହଞ୍ଚେ ମନୁଷ୍ୟ ଶୀର୍ଷରେ, ମାନ ଅପମାନ କେବେ ସମ୍ପତ୍ତି ବିପତ୍ତି ସାଥୀ ହୋଇ…
