କେବେ ମନର କଥା ତ କେବେ ମନର ବ୍ୟଥା ଆଉ କେବେ କିଛି ତଥ୍ୟକୁ ପରିବେଷଣ କରିବାର ଏକ ବିଶେଷ ମାର୍ଗ ହେଉଛି କବିତା, ଯାହାକି ଲେଖକରୁ ହୃଦୟରୁ ସିଧା ପାଠକର ହୃଦୟକୁ ଛୁଏଁ ।
ଏଇ ତ ଫୋପାଡ଼ି ଦେଲି ଇଚ୍ଛା ସବୁ… ସବୁ ଆଶା… ସବୁ ଅଭିଳାଷ… ଚିରିଚାରି ଜାକିଜୁକି ବନ୍ଦକରି ସୁନା ଫରୁଆରେ ଅମର୍ଯ୍ୟାଦା ହୋଇଥାନ୍ତା ବୋଲି ସେଇମିତି ପବନରେ ରାସ୍ତାକୁ ଫିଙ୍ଗି ଦେଇଥିଲେ । ଆଶା ତ ମର୍ଯ୍ୟାଦାବନ୍ତ ସୁକୁମାର ସଯତ୍ନେ ପାଳିତ ଦିଗ୍ବଳୟେ ସୂର୍ଯ୍ୟସ୍ନାତ ଧାରାଟିଏ ନିଷ୍କାମ ଆଲୋକ ଆଲୋକ ଲିଭାଇ ଦେଲି ଲିଭିଗଲା ଦିନର ରୋଷଣୀ ତା’ ପରେ ତ ଏକାକାର ଏକାକାର ଆକାଶ ଧରଣୀ । କେଉଁଠି ମୁଁ, କିଏ ମୋର ସତ୍ତା ଆଉ…
ତୁମ ନାମ ଶୁଣି ମୁଁ ଭୟ ପାଏ, ଆନନ୍ଦ ବି ପାଏ କେବେ ଭାବବିହ୍ୱଳ ବି ହୁଏ ତୁମେ ପରା ମୋର ବାପା ! ତୁମେ ଯେତେବେଳେ ଧରିଥାଅ ମୋର ହାତ ଭୁଲି ମୁଁ ନଯାଏ ବାଟ ତୁମେ ପରା ମୋର ବାପା ! ତୁମେ ମୋର ଭଗବାନ ସଠିକ୍ ମାର୍ଗଦର୍ଶନ ଦେଖାଇଛ ଭଲଧାରଣା ବି ଶିଖାଇଛ ତୁମେ ପରା ମୋର ବାପା ! ତୁମେ ହିଁ ଶିଖାଇଛ ଖଡ଼ି ଛୁଆଁ ମୋତେ ପ୍ରଥମ ଓ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ…
ସ୍ମୃତି ତୁମେ କେବେ ଶୀତ ସକାଳର ସୂର୍ଯ୍ୟ ଆଲୋକର ତାତି; କେବେ ତୁମେ ପୁଣି ପୂର୍ଣ୍ଣମୀ ଜହ୍ନ ଓ କଇଁ ଫୁଲର ସେ ପ୍ରୀତି । ସ୍ମୃତି ତୁମେ କେବେ କାଳବୈଶାଖୀ ଅଦିନ ବର୍ଷାର ଝଡ଼; କେବେ ତୁମେ ପୁଣି ଅଚାନକ ଆସି ବଦଳାଅ ଜୀବନ ମୋଡ଼ । ସ୍ମୃତି ତୁମେ କେବେ ଗଭୀର ସମୁଦ୍ର ଜୁଆର ସାଙ୍ଗକୁ ଭଟ୍ଟା; ହୃଦୟର କେଉଁ କୋଣେ ତୁମ ଚିହ୍ନ ଭରିଦିଏ ମନେ ବ୍ୟଥା । ସ୍ମୃତି ତୁମେ ଏଇ…
ସୃଷ୍ଟିକର୍ତ୍ତା ସେ, ବିଶ୍ୱର ମାଆ, ଗଢ଼ିଛି ଦୁନିଆ, ଶାନ୍ତ କରି ନିଆଁ; ହରାଭରା ଆଜି ତା’ପାଇଁ ଠିଆ, କେହିକି ନେବେ? ତାହାରି ପାହ୍ୟା; ନଦୀ କ’ଣ କରିବ, ନଦୀର ବାଖ୍ୟା? (୧) ପୁରାଣ ଗାଏ, ତାହାରି ଗାଥା, ଯାହା ପାଇଁ ନେହୁରା ଭାଗୀରଥି ବାବା; କଥା ରଖି ସେ, ଆସେ ରୂପେ ଗଙ୍ଗା, ପାପ ଧୋଇ ଧନ୍ୟ କରେ ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷା; ନଦୀ କ’ଣ କରିବ ନଦୀର ବାଖ୍ୟା? (୨) ଆଦ୍ୟ ତା’ ଚରଣ ଏ ସୃଷ୍ଟିକର୍ତ୍ତା,…
ନାଲି ଆଖି କରି ଶାସନ କରନ୍ତି ସପନ ଦେଖେଇ ସାହସ ବଢ଼ାନ୍ତି ବୁଝନ୍ତି ସମସ୍ତ ଅଳି । ଲୁହ ପି’ ପୁଣି ହସିବା ଶିଖାନ୍ତି ଦୁଃଖ କଷ୍ଟ ସହି ଆଗକୁ ବଢ଼ାନ୍ତି କରନ୍ତୁ ପଛକେ ଗାଳି । ପଡ଼ି ଛିଡ଼ା ହବା ଶିକ୍ଷା ସେ ଦିଅନ୍ତି ଜୀବନ ଜିଇଁବା ସୂତ୍ର ବି ଶିଖାନ୍ତି କଷଣେ ନ ଯାଇ ଡରି । ନିଜ ହସ ଭୁଲି ସଭିଙ୍କୁ ହସାନ୍ତି ନିଜ ଭୋକ ଭୁଲି ଆହାର ଯୋଗାନ୍ତି ନାହିଁ କେହି…
