କେବେ ମନର କଥା ତ କେବେ ମନର ବ୍ୟଥା ଆଉ କେବେ କିଛି ତଥ୍ୟକୁ ପରିବେଷଣ କରିବାର ଏକ ବିଶେଷ ମାର୍ଗ ହେଉଛି କବିତା, ଯାହାକି ଲେଖକରୁ ହୃଦୟରୁ ସିଧା ପାଠକର ହୃଦୟକୁ ଛୁଏଁ ।
ରବିବାର ଅପରାହ୍ନ, ଡିଡି ନାସନାଲ୍ରେ ବାଜି ଉଠୁଥିଲା, “ରୂପା ଶଗଡ଼ିରେ ସୁନା କନିଆଁ” ଗୀତଟି ସିନା ସେ ଗାଇଥିଲା ମିଛି ମିଛିକା, ହେଲେ ପିଲାଠୁ ବୁଢ଼ାଯାଏ ସଭିଏଁ, ମନେ ମନେ ଗୁଣୁଗୁଣୁ ହେଉଥିଲେ ସତସତିକା । ସେଇ ଜେଜେ ବୁଢ଼ା, “କୂଳ ନନ୍ଦନ”କୁ ଝୁରି ଝୁରି, “ଲକ୍ଷ୍ମଣ ରେଖା” ଟାଣି, ସେଇ ଭଗାରୀ ଭାଇ, ନିଜେ ସିନା କାନ୍ଦିଥିଲା ମିଛି ମିଛିକା, ହେଲେ ଜୀବନ୍ତ ଅଭିନୟରେ, ସଭିଙ୍କୁ କନ୍ଦେଇ ଦେଉଥିଲା ସତସତିକା । ନବେ ଦଶକରେ, ଦର୍ଶକ…
ଅନ୍ଧକାର ଉଜାଣିରେ ଗୋଧୂୂଳୀ ପଣତ ତଳେ ନୀଡ଼ଫେରା ଆଳାପରେ ଅସ୍ତରାଗ ସୁରେ ସୁରେ ଶର୍ବରୀ ପ୍ରଭାତ ଉପନୀତ, କାୟାନ୍ତରେ ନିଶିଗନ୍ଧା ମହକେ ରଜନୀ ଗନ୍ଧା କୁମୁଦ ପଲକ ଖୋଲେ ଶେଫାଳି ମହକ ମେଳେ ପୂର୍ବାକାଶେ ମିଞ୍ଜି ମିଞ୍ଜି ହସ । ବହଳ ଅନ୍ଧାର ସାଥେ ଉଦାସ ଶର୍ବରୀ ଆସେ ମୁଦି ଆସେ ପୃଥିବୀ ପଲକ, ଅଶାନ୍ତ କାକଳୀ ମଧ୍ୟେ ଉଲ୍ଲୂକର ଶବ୍ଦ ଶୁଭେ ତନୁ ମନ ହୁଏ ଆତଙ୍କିତ । ଚଷା ପୁଅ ମନେ ଭୀତି କର୍ମ…
ଲକ୍ଷ୍ୟ ହୋଇପାରେ ତୁମ ପାଇଁ କେତୋଟି ନୋଟର ସମଷ୍ଟି, ଯାହା କିଣାଯାଇପାରେ ଅନେକ ଅନେକ ପ୍ରାଇଭେଟ୍ ଇନଷ୍ଟିଚ୍ୟୁଟ୍ରେ; କିନ୍ତୁ ସେହି ଲକ୍ଷ୍ୟ ମୋ ପାଇଁ ଅପୂର୍ଣ୍ଣ ଥିବା ଅଧୁରା ସ୍ୱପ୍ନ, ଯାହା କେବଳ ସଜା ହୋଇଛି ସୁନ୍ଦର ଭାବେ ଏଇ ମୋ ଆଖିରେ; ଶିକ୍ଷା ହୋଇପାରେ ତୁମ ପାଇଁ କେବଳ ସାର୍ଟିଫିକେଟରେ ଜାଗାଧରୁଥିବା କେତୋଟି ସଂଖ୍ୟାର ସମଷ୍ଟି ଯୁଗଳ, କିନ୍ତୁ ସେହି ଶିକ୍ଷା ମୋ ପାଇଁ କେତେ ରାତିର ଅନିଦ୍ରା ଏବଂ ଭୋକେ ରହି ପୁସ୍ତକ କିଣିଥିବାର…
ଏକାନ୍ତରେ ବସି ଅତୀତରେ ଭାସି ସାଉଁଣ୍ଟୁଥିଲି ମୋ ସ୍ମୃତି ଚଗଲା ପବନ ଚହଲେଇ ମନ ଥରହର କଲା ଛାତି କେତେ ବାଲିଘର ମିଶି ତୋଳୁଥିଲୁ ହାତରେ ହାତକୁ ଛନ୍ଦି ବାଲିଘର କି ସୌଦାଗର ଯିଏ ହୃଦୟକୁ କଲା ବନ୍ଦୀ ମୁଁ ଆଜି ତୋଳେ ବାଲିଘର ଏକା ବିରହିଣୀଟିଏ ସାଜି ମିଛ ପ୍ରତିଶୃତି ଶୁଣି ମୁଁ କାହିଁ ଭାବେ ହୋଇଥିଲି ରାଜି ତୁମେ ଗଢ଼ିଥିବ ସୁନାର ସଂସାର କାହାକୁ ବାଛି ଜୀବନେ ସ୍ପନ୍ଦନ ଥିଲି ମୁଁ ତୁମ ହୃଦୟର…
କେତେ ତୁମ ସାହାସ ଲଢ଼ ଜାତି ମାନ ପାଇଁ ନାହିଁ ତମ ଆରାମ ତୁମେ ବୀର ଯବାନ ମାଟି ମାଆ ପାଇଁ ଅଭିମାନ ଅଟ ତୁମେ ଶତ୍ରୁପକ୍ଷ ଥରହର ତୁମ ହୁଙ୍କାର ବାଣୀରେ ନିଜ ଲୋକଠାରୁ ଦୂରେ ଥାଇ ଲଢ଼ ଆମ ପାଇଁ ଆମେ ଶାନ୍ତିରେ ଶୋଇଥାଉ ତୁମ ପାଇଁ ଧନ୍ୟ ସେ ମାଆ ଯେ ଜନ୍ମ କଲା ତମକୁ ସେହି ମାଆ ଅନେଇଛି ତୁମ ଶହୀଦ ଶରୀରକୁ କାନ୍ଦ ବୋବାଳି ଚାରିଆଡ଼େ କି ଦୃଶ୍ୟ ସତେ…
