କେବେ ମନର କଥା ତ କେବେ ମନର ବ୍ୟଥା ଆଉ କେବେ କିଛି ତଥ୍ୟକୁ ପରିବେଷଣ କରିବାର ଏକ ବିଶେଷ ମାର୍ଗ ହେଉଛି କବିତା, ଯାହାକି ଲେଖକରୁ ହୃଦୟରୁ ସିଧା ପାଠକର ହୃଦୟକୁ ଛୁଏଁ ।
ଆସେ ଯାଏ କହୁ କହୁ କୋଇଲି କଣ୍ଠର କୁହୁ କୁହୁ ସକାଳ ହସୁଛି ସନ୍ଧ୍ୟା ନଇଁଛି ଆସୁ ଯାଉ ଯାଉ ଗୋଠ ବାହୁଡ଼ାର ଯାତ୍ରା ପକ୍ଷୀ ନୀଡ଼ ଫେରା ମାତ୍ରା ସବୁରେ ରହିଛି କେତେ କଥା ପୁଣି ତୁଉ ମୁଉଁ ସମୁଦ୍ର ବେଳାରେ ବୁକୁ ପିଟୁଥାଉ ଯୁଦ୍ଧ ବିରତିର ଶଙ୍ଖ ଶୁଭିଯାଉ କାଉ କିନ୍ତୁ କହେ କା କା ଉଠିଥାଉ ନଈ କହେ ଆଗକୁ ଯାଉ ଯାଉ ତୁଠ ପଥରଟା ନିର୍ଜୀବ ପଡ଼ିଛି କିଏ ଆସୁ ଅବା…
ଏମିତି ହୁଅନ୍ତାନି ! ତୋ’ ସହର ନିଘୋଡ଼ ନିଦରେ ଶୋଇଗଲାପରେ, ତୋ’ ପ୍ରିୟ ସହରରେ ଖୁବ୍ ବୁଲନ୍ତେ ଆଉ “ଆମେ”କୁ ଭୋଗନ୍ତେ । କୋଉ ବାଇକ୍ କି କାର୍ରେ ନୁହଁ ମ ! ବାସ୍ ତୋ’ ହାତରେ ହାତ ଛନ୍ଦି ଆଉ ପାଦରେ ପାଦ ମିଶେଇ ଖୁବ୍ ଚାଲନ୍ତେ , ଟିକେ ଦୂରକୁ ହୁଏତ ଭୁବନେଶ୍ୱରର ଶେଷ ସୀମା ଯାଏଁ , ତୋ ସହରଟା ଅଳସ ଭାଙ୍ଗିବା ଯାଏ ! ଏମିତି ହୁଅନ୍ତାନି ଢେର୍ ଦୂରଯାଏଁ ଆମେ…
କାଠଖଣ୍ଡକୁ କଣ୍ଢେଇ କରି ଦୁଃଖକୁ ଭୁଲାଇ ହସି ପାରେ ଯିଏ, ଶିଶୁ ସିଏ । କେବଳ ନିଜ ଖୁସିରେ ଖୁସି ନିଜ ଦୁଃଖରେ ଦୁଃଖୀ ହୁଏ ଯିଏ ଶିଶୁ ସିଏ । ନା ଅତୀତ, ନା ଭବିଷ୍ୟତ ବୁଝେ ସିଏ ନିଜ ବର୍ତ୍ତମାନରେ ଖୁସି ରହିପାରେ ଯିଏ ଶିଶୁ ସିଏ । ନା ପଥରକୁ ଇଶ୍ୱର ନା ଇଶ୍ୱରକୁ ପଥର ମାନେ ଯିଏ ଶିଶୁ ସିଏ । କିଛି ନୂଆ ଶିଖିବାପାଇଁ ବାର୍ ବାର୍ ହାରିବାକୁ ଡରେନି…
ସାଗର ଦୁହିତା ଦେବୀ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ନାରାୟଣୀ ଧନଦାତ୍ରୀ କମଳିନୀ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କ ଘରଣୀ ॥ ବର୍ଷ ମଧ୍ୟେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ମାସ ଅଟେ ମାର୍ଗଶିର ସେ ମାସର ଗୁରୁବାର ଅତି ପ୍ରିୟ ତୋ’ର ॥ ସେଦିନ ଉଷାରୁ ଉଠି କରି ଶୁଚି ମନ ଘରର ଘରଣୀ ମାନ କରନ୍ତି ପୂଜନ ॥ ଦୁବ ଚନ୍ଦନ ସିନ୍ଦୁରଗେଣ୍ଡୁ ପଦ୍ମଫୁଲ ଜାଳି ଦ୍ୟନ୍ତି ଧୂପଦୀପ ଆଳତୀ କର୍ପୂର ॥ ବଢ଼ା ହୁଏ ଭୋଗ ପାଇଁ ନାନାଦି ବ୍ୟଞ୍ଜନ ଫଳମୂଳ ଖିରି ପିଠା ଭାତ…
ଘରେ ଘରେ ଓଡ଼ିଆ ଚିତା ଝୋଟି ଠାକୁର ଘରେ ମାଣ ଆଉ ବେଣ୍ଟି ଆଖୁ ଅଦା ସୋରିଷ ଫୁଲ ଆଉ କଦଳୀ ମହାଲକ୍ଷ୍ମୀଙ୍କୁ କରେ ଆବାହନୀ ଓଡ଼ିଆ ଘରର ଖାଣ୍ଟି ଓଡ଼ିଆଣୀ । ସକାଳ ବାଳ ଭୋଗ ସାରି ଖେଚୁଡ଼ି ଡାଲମା କ୍ଷୀରି ରାଈ ଆଉ ଶାଗ ତରକାରୀ ଦହି ପଖାଳ କାଲୁଆ ସାରି ଭରିଛି ପିଠାର ପସରି । ଗାଁରୁ ସହର ଯାଏ ଦେଶରୁ ବିଦେଶ ଯାଏ ଅଶିକ୍ଷିତା ଅବା ଉଚ୍ଚ ଶିକ୍ଷିତା ଧନୀଠୁ ନିର୍ଦ୍ଧନ…
