ଚଢ଼େଇଟିଏ ଉଡ଼ୁଛି
ସିଧା ଶୂନ୍ୟକୁ,
ମହାଶୂନ୍ୟର ଆହୁରି ଉପରକୁ,
ସୂର୍ଯ୍ୟ ସମ ଜ୍ୱଳନ୍ତ
କିରଣ ସମ ଉତ୍ତପ୍ତ
ଆଉ ଦିବସ ସମ ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ ହେବାକୁ ।
କବିଟିଏ ଚାହିଁଛି
ସମବେଦନାର ଶ୍ରାବଣୀରେ
ପୃଥିବୀ ଭିଜୁଛି,
କବିତାର ସ୍ଫୁଲିଙ୍ଗ ଛୁଟୁଛି ।
କିଛି ବୁଝି ପାରୁନି
କି କିଛି ଦେଖିପାରୁନି
ଅବୁଝା ଚଢ଼େଇଟି
କେବଳ ଉଡ଼ୁଛି ଆଉ ଉଡ଼ୁଛି ॥
X X X X X X X X X X
ଏବେ କିନ୍ତୁ ସେ ଖସୁଛି
ତଳକୁ ଆହୁରି ତଳକୁ
ଧରଣୀ କୋଳକୁ,
ଅର୍ଦ୍ଧ ଦଗ୍ଧ ଡେଣା ଆଉ ଶରୀରରେ
ନୈରାଶ୍ୟର କଳା ରଙ୍ଗ ମାଖି ହୋଇ ॥
କିନ୍ତୁ ଭୂମି ସ୍ପର୍ଶ କରିବା ପୂର୍ବରୁ
ହଠାତ୍ ତାକୁ କୋଳେଇ ନେଉଛି
ଅପେକ୍ଷାରତ କବିଟି ।
ମମତ୍ୱର ସ୍ପର୍ଶ ଆଉ ଆଶାର ଫଲ୍ଗୁ
ଥରାଇ ଦେଉଛି ପ୍ରତିଟି ତନ୍ତ୍ରୀ
କବିର ବି… ଚଢ଼େଇର ବି ॥
ଝରି ଯାଉଛି କବିତାର ନିର୍ଝରିଣୀ,
ସଞ୍ଚରି ଯାଉଛି କବିର ହୃଦୟରୁ
ଚଢ଼େଇର ହୃଦୟ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ॥
X X X X X X X X X X X
ଏବେ ସବୁ କିଛି ବଦଳି ଗଲାଣି,
ଅଙ୍କୁରିତ ହୋଇ ଆସିଲାଣି ନୂଆ ଡେଣା,
ଆଉ ନିଃସ୍ୱତା ମାଡ଼ି ବସୁନାହିଁ,
ଅଣନିଃଶ୍ୱାସୀ ଲାଗୁନି କାହାରିକୁ,
ବେଶ୍ ତୃପ୍ତିକର ଜୀବନ,
କେବଳ ସାହଚର୍ଯ୍ୟ ଦରକାର
ଶେଷ ନିଃଶ୍ୱାସ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ,
ଚଢ଼େଇର ବି…. କବିର ବି ॥
ନିଜ ଅଗଣାର ଥୁଣ୍ଟା ଗଛରେ
ପ୍ରୀତିର ଛାଉଣୀ ସହ ତିଆରିଛି
ସୁନ୍ଦର ବସାଟିଏ କବିଟି ଚଢ଼େଇଟି ପାଇଁ ।
ନରମ ଓ ଉଷୁମ କବିତାର
ଗାଲିଚା ବିଛାଇ ଦେଇଛି
ଆଗାମୀ ସ୍ୱପ୍ନର ସଂସାର ପାଇଁ ॥
X X X X X X X X X X X
ଆଜି ବହୁତ ବେଣୁସୁ ଉଠି ପଡ଼ିଛି କବି,
ସକାଳ ଜଳଖିଆ ପରେ
ନେଇଯିବ ଚଢ଼େଇକୁ
ତା’ ସ୍ୱପ୍ନର ତାଜମହଲକୁ ।
ଉଷୁମ କବିତାର ଗାଲିଚା ଉପରେ
ଶୁଆଇ ଦେଇ, ନିଜେ ବର୍ଷି ଯିବ
ପ୍ରୀତିର ଶ୍ରାବଣ ହୋଇ ॥
କିନ୍ତୁ ଏ କ’ଣ?
ଚଢ଼େଇର ଶେଯ ଖାଲି,
ଚାହିଁଲା ଉପରକୁ,
ଦେଖିଲା ସେ ଉଡ଼ୁଛି
ଉପରକୁ… ଆହୁରି ଉପରକୁ,
ତା’ର ଅପ୍ରିୟ ପ୍ରିୟତମ ଆଡ଼କୁ ॥
X X X X X X X X X X X
ତଥାପି ଅପେକ୍ଷା କରିବ କବିଟି,
ସେ ଜାଣିଛି ଚଢ଼େଇ ନିଶ୍ଚୟ ଆସିବ,
ତଳକୁ… ତା’ କୋଳକୁ ନହେଲେ
ଆଉ କାହା କେଉଁ ନୂତନ ଠାବକୁ ॥
ସେ କିନ୍ତୁ ପ୍ରତୀକ୍ଷା କରିବ
ତା’ର ଶେଷ ନିଃଶ୍ୱାସ ଯାଏ,
କାରଣ ଏଇମିତି ଭଲ ପାଉଥିବ
ସେ ସୂର୍ଯ୍ୟମୁଖୀ ଚଢ଼େଇକୁ ॥
– ବିଶ୍ୱନାଥ କିଙ୍କର ରାଉତ
Comments
ବିଶ୍ୱନାଥ କିଙ୍କର ରାଉତ ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାରେ ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରକାରର କବିତା ରଚନା କରନ୍ତି । ତାଙ୍କ ରଚିତ ଗପ ଓ କବିତାଗୁଡ଼ିକ ବିଭିନ୍ନ ପତ୍ରପତ୍ରିକାରେ ସ୍ଥାନ ପାଇ ପାଠକୀୟ ଆଦୃତି ଲାଭ କରିଛି ।
