କେବେ ମନର କଥା ତ କେବେ ମନର ବ୍ୟଥା ଆଉ କେବେ କିଛି ତଥ୍ୟକୁ ପରିବେଷଣ କରିବାର ଏକ ବିଶେଷ ମାର୍ଗ ହେଉଛି କବିତା, ଯାହାକି ଲେଖକରୁ ହୃଦୟରୁ ସିଧା ପାଠକର ହୃଦୟକୁ ଛୁଏଁ ।
ସହରକୁ ଛୁଇଁବା ନିଶାରେ ବଦଳି ସାରିଛି ଗାଆଁ ନା ସହରକୁ ଛୁଇଁପାରିଛି ନା ଗାଆଁ ହୋଇ ରହିପାରିଛି ଗାଆଁ ହରାଇଛି ତା’ର ସତ୍ତା ନାହିଁ ଆଉ ମାଟିଗୋଡ଼ି ରାସ୍ତା ଦିଶୁନାହିଁ ତାଳଗଛେ ବାଇଆ ବସା ଶୁଭୁନାହିଁ କୋଇଲିର କୁହୁ କୁହୁ ନାହିଁ ପୁଣି ଘରଚଟିଆ, କୁମ୍ଭାଟୁଆ ସବୁ ଲାଗେ ଖାଁ ଖାଁ ବଦଳି ସାରିଛି ଗାଁ… ଇଲେକ୍ଟ୍ରିକ୍ ଆଲୁଅରେ ଫିକାଲାଗେ ଜହ୍ନର ଜ୍ୟୋସ୍ନା ଜଣା ପଡ଼େନାହିଁ କେବେ ଆସେ ପୂର୍ଣ୍ଣିମା କେବେ ଅମାବସ୍ୟା… ହଜିଗଲାଣି ଗାଁ ଚାଷବାସ…
ଏମିତି ତ ତୁମେ ହସୁଛ… ଛାତିତଳେ କଷ୍ଟ ଲୁଚେଇଛ… ସଭିଙ୍କୁ ଦର୍ଶାଅ ଖୁସିରେ ଅଛ… ଦୁଃଖ, ଯନ୍ତ୍ରଣାରେ ଖେଳୁଛ !! ଏମିତି ତ ତୁମେ ଗୀତ ଗାଉଛ… ବିରହର ରାଗିଣୀ କାହୁଁ ପାଉଛ.. କଷ୍ଟର ସାଜ, ଦୁଃଖର ସୁର ଦେଇଛ.. ଯନ୍ତ୍ରଣାର ଜୟଗୀତି ଗାଉଛ !! ଏମିତି ତୁମେ ମିଠା କଥା କହୁଛ… କର୍ଣ୍ଣପଟଳେ ମଧୁ ବୋଳି ଦେଉଛ.. ମନକୁ କୋଉ ରାଇଜକୁ ନେଉଛ.. କାଉଁରୀ ବିଦ୍ୟା ତୁମେ ଜାଣିଛ !! ଏମିତି ତ ସ୍ୱପନେ ଦେଖା…
ତମ କପେ ଚା’ରେ ମୋ ନିସ୍ତେଜ ଶରୀରଟା ଯନ୍ତ୍ର ପରିକା ଚିହିଁକି ଉଠେ ଏଇଠି ଥାଏ ତମ ରାଗ ରୁଷା ଅଭିମାନ ମିଶା ପ୍ରେମର ଅଗାଧ ପରଷ । ଏଇଠି ବଖାଣ ତମ ଶହ ଶହ କୈଫତ ଫେରାଦ କରି ଚାଲ ଗୋଟିକ ପରେ ଗୋଟିଏ ଅସମାହିତ ଫର୍ଦ୍ଦ ଆଉ ତମ ଅସହିଷ୍ଣୁତାର ଅମାନିଆ ପ୍ରଶ୍ନ ।। ମୁଁ କିନ୍ତୁ ନିରୁପାୟ ନା ଏପଟ ନା ସେପଟେ ତମ ପରଷା ଚା’କୁ ଓଠକୁ ଓଠ ଚାପି ଖୁବ୍…
ବ୍ରାହ୍ମଣୀ ନଈ, ନଈ ଆରପାରି ଗାଁ… କାହା ପାଇଁ କେମିତି କେଜାଣି? ମୋ ମନ ସିଲଟରେ.. ଆଶା ଖଡ଼ିରେ ନିତି ଲେଖେ ତା’ ନାଁ ।.. ଅଲିଭା ରଖେ… ନଈର ଏପାଖ କୂଳରେ ଠିଆହେଲେ ଆରପଟ ଗାଁ ଖୁବ୍ ଶସ୍ୟଶ୍ୟାମଳା ଦିଶେ । ସେଇଠି ସତେବା ମାଟିକୁ ଆକାଶ ଛୁଇଁଛି । ମୋ ସାଙ୍ଗ ଥରେ କହୁଥିଲା, “ସେଠି ସେମିତି କିଛି ନାହିଁ, ମୁଁ ସେ ଗାଁ ବାଟଦେଇ ଯାଇଛି, ଦୂରରୁ ସେମିତି ଦିଶୁଛି ।” ମୁଁ…
ହସ ଥିଲା, କାନ୍ଦ ଥିଲା, ରାଗ ରୋଷ, ଅଭିମାନେ.. ଦିନରାତି ବିତିଯାଉଥିଲା… . ଭାଇ ଭଉଣୀ ଗହଣରେ.. କଳି କନ୍ଦଳ ବେଳାରେ.. ଭିନ୍ନ ଏକ ସରାଗ ତ ଥିଲା.. ରୁଷି ଥିଲେ ଜନନୀ ମୋ.. ଧୂଳି ଝାଡ଼ି ପଣତକାନିରେ.. ସରାଗେ ଖୋଇ ଦେଉଥିଲା.. ସାଙ୍ଗ ସାଥିଙ୍କ ମେଳ ଥିଲା.. ଅକପଟ ଚାହାଣି ବି ଥିଲା.. ନିରୀହତା ଭରି ରହିଥିଲା.. ଅନୁଶାସନ ନିୟମାବଳୀର.. ନାଲି ଆଖି, ତାଗିଦ ବାପାଙ୍କର. ଜୀବନର ଅଙ୍ଗ ହୋଇଥିଲା. ମା’ କେତେ ଗେହ୍ଲା କରୁଥିଲା…
