କେବେ ମନର କଥା ତ କେବେ ମନର ବ୍ୟଥା ଆଉ କେବେ କିଛି ତଥ୍ୟକୁ ପରିବେଷଣ କରିବାର ଏକ ବିଶେଷ ମାର୍ଗ ହେଉଛି କବିତା, ଯାହାକି ଲେଖକରୁ ହୃଦୟରୁ ସିଧା ପାଠକର ହୃଦୟକୁ ଛୁଏଁ ।
ଭାବିଥିଲି, ସବୁଜାକ ଅଳନ୍ଧୁ ଝାଡ଼ିଦେଲା ପରେ, ଘର ମୋର ପରିଷ୍କାର ହୋଇଯିବ, ହେଲେ ଏ କ’ଣ ହେଲା? ଅଳନ୍ଧୁ ସବୁ ଝାଡ଼ିଦେଲା ପରେ ମୋର ଘର ହିଁ ନଥିଲା । ସତେ କ’ଣ ଘର ମୋର କେବଳ ଅଳନ୍ଧୁର ଥିଲା? ସେଇଟା ମୋର ଘର ଥିଲା ଅବା ପଶମର କମ୍ବଳ? ବାଳ ବାଛୁ ବାଛୁ କିଛି ବାକି ରହିଲାନି ଶେଷରେ କମ୍ବଳ ନିର୍ବାଳ ହୋଇଗଲା ! ପ୍ରତି ସକାଳରେ ନିସ୍ପ୍ରଭ ସୂର୍ଯ୍ୟ ନିତି ଆସୁଥିଲା ହେଲେ ସୂର୍ଯ୍ୟର…
ପାହାନ୍ତି ଆକାଶେ କୁଆଁତାରା ନୀଳ ସମୂଦ୍ରର ଉର୍ମିମାଳା ପୁନେଇଁ ଆକାଶ ଗୋଲଜହ୍ନ ଭସା ବାଦଲର ବର୍ଷା ଝରା… ଅନ୍ଧାର ରାତିରେ କୁନିତାରା ବର୍ଷାରେ ଧରଣୀ ଶଶାଗରା ମାଦକି ଆଖିରେ ସ୍ୱପ୍ନ ଭରା ଥାଉ ଯେ ଆନନ୍ଦ କୋହ ପରା… ନିର୍ଜନ କାନନେ ଭୟପୂର୍ଣ୍ଣ ମଧ୍ୟାହ୍ନ କାଳେ ଯେ ଦିବାସ୍ୱପ୍ନ ହୃଦୟ ହେଉ ବା ହେଉ ମନ ନିଇତି ଆସ ଯେ ରାତିଦିନ… ନିର୍ଜନତା ଦୃପ୍ତ କୋଳାହଳ ଶୋକବାଦ୍ୟ କି କି ବଂଶୀସ୍ୱର ଶୀତଳ ସମୀର, ମେଘ ମହ୍ଲାର…
ପରିବା କିଣିଲା ବେଳେ ସେ ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକଟି ଧୀରେ ହସିଲା… “ମାଆ, ଆମେ ନାରୀ ସବୁ ଶାଗବିଡ଼ା” କହି ମୋତେ ଚାହିଁଲା…!! ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେଇ ପଚାରିଲି, “ଏମିତି କେମିତି କହୁଛୁ କିରେ…??” ନାରୀ ଆଉ ଶାଗ..!! ଆଉ ଶୁଣିଲି ଅତି କୌତୁହଳରେ…!! ଦେଖୁନ! ଶାଗ ପରି ଛନଛନ ହୋଇ ବାପା ଘରେ ଥାଏ… ଶାଶୁ ଘରକୁ ଯାଇ ସେ ଉତ୍ଫୁଲ୍ଲତା ଶୁଖିଲା ପତ୍ର ହୋଇଯାଏ !! ବର୍ଷସାରା ଆଦର ନ ଥିଲେ ବି କାର୍ତ୍ତିକ ଆସିଲେ ଯେ…
ବୁନ୍ଦାଏ ରକ୍ତରେ ମୁକ୍ତି ଅଛି ବୋଲି ଶିଖେଇ ଗଲେ ସେ ବୀର, ଶକ୍ତି ଥାଏ ମନେ କର୍ମରେ ବ୍ୟକ୍ତିର ଦୁଃଖେ ସେ ନୋହେ ଅଧୀର… ନୁଆଇଁ ନଥାଏ ମଥାକୁ ଖାଲିରେ ହୁଏନାହିଁ ପରାଧୀନ, ନିଜର ମାଟିରେ ବଞ୍ଚିବା ପାଇଁ କି କରି ପାରେ କେ ବାରଣ?? ହୁଙ୍କାର ଭରି ମନରେ ଯେ ଦିଏ ଦେଶ ପାଇଁ ବଳିଦାନ, ଅମର ହୋଇ ସେ ରୁହନ୍ତି ସର୍ବଦା ନେତାଜୀ କୁହନ୍ତି ଜନ । ସମ୍ମାନ ଦେଇ ନିଜ ମାଟି ମା’କୁ…
କ୍ରାନ୍ତି ଫେରେ, ରକ୍ତ ଝରେ ପବନ ହିଲ୍ଲୋଳେ, ସାଗର ତରଙ୍ଗେ ନିନାଦିତ ହୁଏ, କଲ୍ଲୋଳିତ ହୁଏ କ୍ରାନ୍ତି ଫେରେ, ରକ୍ତ ଝରେ । ବିର ରକ୍ତେ ହୋଇଛି ଗଢ଼ା ଦେଶ ଭକ୍ତିରେ ତୁମ ପ୍ରାଣ ହୋଇଛି ସଜଡ଼ା ସ୍ୱାଧୀନତା ସଂଗ୍ରାମେ ତୁମ ବଳିଦାନ କ୍ରାନ୍ତି ପାଇଁ ନେଇଛ ଶପଥ । ତାତିଛ ତୁମେ, ତତାଇଛ ତୁମେ ଦୁର୍ଗମ ଗିରିର ଦୁର୍ଗ ପ୍ରାଚୀର ଭାଙ୍ଗି ରକ୍ତ ଦେଇ ତୁମେ ଦେଇଛ ଶକ୍ତି ତୁମେ ଆମ ପ୍ରିୟ ନେତାଜୀ ।…
