କେବେ ମନର କଥା ତ କେବେ ମନର ବ୍ୟଥା ଆଉ କେବେ କିଛି ତଥ୍ୟକୁ ପରିବେଷଣ କରିବାର ଏକ ବିଶେଷ ମାର୍ଗ ହେଉଛି କବିତା, ଯାହାକି ଲେଖକରୁ ହୃଦୟରୁ ସିଧା ପାଠକର ହୃଦୟକୁ ଛୁଏଁ ।
ଭଲପାଇ ଆଜି ଜଳୁଅଛି ମୁଁ ଯେ ତୁମରି ସ୍ମୃତି ନିଆଁରେ, ଥିଲି ଏକାହୋଇ ପ୍ରୀତିରଙ୍ଗ କାଇଁ ଭରିଦେଲ ଜୀବନରେ?? ମନେ ନାହଁ ମୋର କେବେ ତମ ସାଥେ ଦେଖାହେଲା ଏ ଜୀବନେ, ଅଜାଣତେ ଆସି ଲୁଟି ନେଇଗଲ ବଞ୍ଚିବାର ବହୁମାନେ… ତୁମ ସ୍ମୃତି ନେଇ ଆଜି ବି ଜିଇଁଛି ଏକାହୋଇ ଦୁନିଆଁରେ । ତୁମେ ସିନା ମୋତେ ଭୁଲି ଚାଲିଗଲ ଭୁଲି ପାରୁନି ମୁଁ ଆଜି, ବାଲିଘର ମୋର ତୁମେ ଭାଙ୍ଗିଦେଲ ଅମାନିଆଁ ଢେଉ ସାଜି… ତୁମ…
ତୁ ଶୋଷର ସମୁଦ୍ର ମୁଁ ଜୁଆରିଆ ନଈ ତୁ ଅଶାନ୍ତ ଅବୁଝା ମୁଁ ବାଟ ଭୁଲୁଥାଇ । ତୁ ତୁଠ ପଥରଟେ ମୁଁ ଅଳତାର ପାଦ ତୁ କାଶତଣ୍ଡୀ ପଠା ମୁଁ ହଜୁଥିବା ନିଦ । ତୁ ଜହ୍ନର ଗଜଲ୍ ମୁଁ ଶୀତଳ ସମୀର ତୁ ଦୂବଘାସ ହେଲେ ମୁଁ ସକାଳ କାକର । ତୁ ନିଦାଘର ତାତି ମୁଁ କୃଷ୍ଣଚୂଡ଼ା ଫୁଲ ତୁ ମରୁଭୂମି ଶୋଷ ମୁଁ ମରିଚିକା ଧାର । ତୁ ଶ୍ରାବଣ ବରଷା…
ଛୋଟ କଳିକାଟି ଫୁଟିଥିଲା ଅଗଣା ବଗିଚାରେ ପବନରେ ଝୁଲି ଗାଉଥିଲା ସେ ଗୀତ ଆନନ୍ଦରେ ॥ (୧) ନିଷ୍କପଟ ହୃଦୟରେ ଧରି ମମତା ସ୍ନେହପ୍ରେମ ଅତୁଟ ବନ୍ଧନେ ବାନ୍ଧିଥିଲା ସଭିଙ୍କର ଜୀବନ ॥ (୨) ଛନ୍ଦ କପଟ ହିଂସାଦ୍ୱେଷର ଭେଦଭାବ ଦୂରେଇ ଆପଣାର କରିଲା ସଭିଙ୍କୁ ସରଳ ମନନେଇ ॥ (୩) କାମୁକ ଭ୍ରମରଟିଏ ଦେଖି କମନୀୟ ରୂପକୁ ଆସିଥିଲା ହୋଇ ଆନମନା କଳିକାର ପାଖକୁ ॥ (୪) କରିବାକୁ ଚରିତାର୍ଥ ନିଜ କାମନା ବାସନାକୁ ଜଳାଞ୍ଜଳି…
ଚାଲନା ଆଜି, ସମୟଠୁ କିଛି ସମୟ ମାଗି ଖାଲି ଶାନ୍ତିରେ ଗପିବା ତମେ ଆଉ ମୁଁ ବିଦୀର୍ଣ୍ଣ ଦିଶୁଥିବା ଫଗଣଠୁ କିଛି ଫଗୁ ଆଣି ନିଜ ନିଜ ନିଷ୍ପାପ ହୃଦୟ ଆଉ ମନେ ଗାଢ଼ ରଙ୍ଗରେ ରଙ୍ଗେଇବା ତମେ ଆଉ ମୁଁ ସମ୍ପର୍କର ଅଭେଦ୍ୟ ଦୁର୍ଗକୁ ଶଇତାନୀ ସ୍ୱପ୍ନ ମହଲେ ଆପେକ୍ଷିକ ଧୈର୍ଯ୍ୟର ବନ୍ଧକୁ ଭାଙ୍ଗି ଏକ ବିନ୍ଦୁରୁ ଦିବିନ୍ଦୁ ସାଜି ଏଇ ଦିଗନ୍ତ ବିସ୍ତାରୀ ସୀମାହୀନ ନିଳାଭ ଆକାଶ ବୁକୁରେ ଡେଣା ଝାଡ଼ିଝାଡ଼ି ଉଡ଼ିବା ତମେ…
ଅଙ୍କ ଅବଧାନେ, କହନ୍ତି ପିଲାଏ… ପଢ଼ିବକି, ଜୀବନ ପାଠ… ଯୋଗ, ବିଯୋଗର, କାହାଣୀ ଶୁଣାଏ… ଗୁଣିତ, ବିଭକ୍ତର ସାଠ । ପହିଲି ପାଠଟି, ଶୁଣରେ ପିଲାଏ… ଯୋଗର ଗାରିମା କେତେ? ଜୀବନରେ ତା’ର ମହତ୍ୱ ବୁଝାଏ… ଖୁସି ବାଣ୍ଟିବାରେ ଯେତେ । ଦ୍ଵିତୀୟ ପାଠଟି, ବୁଝିଲ ବାଳକେ… ବିଯୋଗର ମୂଲ କେତେ? ଇର୍ଷା, ଦ୍ୱେଷ, ଛନ୍ଦ, କପଟ, ବିଯୋଗେ… ଜୀବନ ସୁନ୍ଦର ସତେ । ତୃତୀୟ ଶିକ୍ଷାଟି, ଜାଣରେ ପିଲାଏ… ଗୁଣିତ ମୂଲ୍ୟର ମୂଲ… ପ୍ରେମ ବିତରଣେ…
