କେବେ ମନର କଥା ତ କେବେ ମନର ବ୍ୟଥା ଆଉ କେବେ କିଛି ତଥ୍ୟକୁ ପରିବେଷଣ କରିବାର ଏକ ବିଶେଷ ମାର୍ଗ ହେଉଛି କବିତା, ଯାହାକି ଲେଖକରୁ ହୃଦୟରୁ ସିଧା ପାଠକର ହୃଦୟକୁ ଛୁଏଁ ।
କିଟିମିଟିଆ ଅନ୍ଧାର… ଅନ୍ଧିଭିତରୁ ଦାନ୍ତ ଦେଖେଇ ବାହାରି ଆସୁଛି ଡର… ସମସ୍ତେ ଡରନ୍ତି । ମୁଁ ଏକା ନୁହେଁ, ବାପା ଆଉ ବୋଉ ଢେର୍ ଡରନ୍ତି, ରାତିରେ ବାହାରକୁ ! କେବେ ବାହାରିଛ କି? ଡରିନ? ମିଛ କହୁଛ କାହାକୁ । ଛାତି ଧଡ଼ଧଡ଼, ମନରେ ଭୟ… ମା’ ପାଖକୁ ଲାଗିଆସି ମିଛ ଶୋଇବାର ଅଭିନୟ । ଏବେ ତ ଖୁବ୍ ଜୋରେ ବାଡ଼ିଟା ଧରେ… କେବଳ ପଡ଼ି ଯିବାର ଡର କିଲବିଲ୍ କରେ । ଏକଲା…
ଏ ରାସ୍ତା ନୁହେଁ ପରା ଏକ ଅଙ୍କା ବଙ୍କା ନଈ, ମୁଁ ଯେ ଡିଏଲ୍ ଧାରି ନାବରେ ପରାକାଷ୍ଠା ନାହିଁ । ଏ ଜୀବନ ଡଙ୍ଗାରେ ପୂରା ଅସହାୟ ହୋଇ, ଖୋଜେ ମୁଁ ସାହାରା ହେଲେ ସାଥୀ କେହି ନାହିଁ, ଏ ରାସ୍ତା ନୁହେଁ ପରା ଏକ ଅଙ୍କା ବଙ୍କା ନଈ । ବନ୍ଧୁର ରାସ୍ତାରେ ସିନା ଗାଡ଼ି ଚଳେଇଛି ମୁହିଁ, ଏ ଜଳାର୍ଣ୍ଣବ ପଥ ସତେ କଷ୍ଟ ଦେଉଥାଇ, ଏ ରାସ୍ତା ନୁହେଁ ପରା ଏକ…
ବୋଉର ପଣତକାନି ତା’ର ସ୍ନେହ ଦେଲା ମୋତେ ଆଶ୍ରୟ ଆସିବାକୁ ହେଲା ଏ ଜଗତେ ମୋତେ ନେଇ ନୂଆ ପରିଚୟ । ଜନ୍ମ ଦେଇ ସେ ଋଣି କରିଦିଏ ସ୍ନେହ ଦିଏ ସାଥବରେ ସୁଝି ପାରିବିନି ଋଣ ମୁଁ ତା’ର ଏହି ମୋର ଜୀବନରେ । ଗଙ୍ଗାଜଳ ପରି ପବିତ୍ର ମମତା ଆଉ କେହି ନ ଦେବେରେ ସ୍ନେହମୟୀ ଭଳି ମୋର ବୋଉକୁ କେହି କେବେ ଭୁଲିପାରେ । ନିଜ ହୃଦୟର ଲୁହକୁ ସେ ଚାପି ଦେଉଥାଏ…
ହାରି ଯାଇଛି ମୁଁ ଜୀବନ ଯୁଦ୍ଧରେ ଖୋଜୁଛି ହଜିଲା ସ୍ମୃତି କିଛି କଥା ଆଉ ଅକୁହା ବେଦନା ଅନ୍ଧକାରର ଏ ରାତି । ହୃଦୟ ମନ୍ଦିରେ ସସ ମାନ ସାଜି ଅଟ୍ଟହାସ୍ୟ କରେ ମୋତେ, ନିଜର ଲୁହକୁ ନିଜେ ପିଇ ଯାଇ ବୁଝାଏ ମନକୁ କେତେ । କୋମଳ ହୃଦୟ ହୋଇଛି ପଥର ଝୁରୁଅଛି ରାତିଦିନ ହଜି ଯାଇଛି ତା’ ଜୀବନ କାହାଣୀ ଲିଭିଯାଏ ତା’ ସପନ । ଫେରିବାର ଆଶା ଯାଇଛି ପାଶୋରି ମାଟିରେ ଯାଇଛି…
ଭିନ୍ନ ଏକ କୁରୁକ୍ଷେତ୍ର ଭିନ୍ନ ବାସୁଦେବ, ମଝି ଦାଣ୍ଡେ ଚାଲେ ଯା’ର ନିତି କେତେ ଯୁଦ୍ଧ । ଅଧର୍ମର ବିକଟାଳ ହସରେ କମ୍ପୁଚି, ପରାଜୟ ଭୋଗେ ଧର୍ମ ଲୁଚାଇ କାନ୍ଦୁଚି । ପାପ ହିଂସାର ବିଜୟ ପତାକା ଉଡ଼ୁଛି, ବେଳାଳସେନ ଆଖିରେ ଧର୍ମ ଯେ ଦେଖୁଚି । ଘେନା କର ମୋ ବିନତୀ ପ୍ରଭୁ ବାସୁଦେବ, ପ୍ରେରଣ କର ତୁମର ସୁଦର୍ଶନ ଚକ୍ର । ଛେଦନ କରୁ ସେ ପାପ ହିଂସାର ଗର୍ଦ୍ଦନ, ବିଳମ୍ବ ନ କର…
