“ଗପ ନୁହେଁ ନିଚ୍ଛକ ସତ”ର ଅଂଶ
୬ଷ୍ଠ ପଢ଼ିଲା ବେଳର କଥା, ବୟସ ୧୧-୧୨ ବର୍ଷ। ନୂଆ ନୂଆ ଶିଖିଥିବା ବାଳୁଙ୍ଗାମୀର କୌଶଳ ପ୍ରଦର୍ଶନପାଇଁ ମନ ଭାରି ଉଚ୍ଛନ୍ନ। ସେଇଟା ନାଁ କମେଇବା ପାଇଁ ନୁହେଁ କି ପଦକ ପ୍ରାପ୍ତି ଆଶାରେ ନୁହେଁ । ସାଙ୍ଗ ମେଳରେ ନିଜ ବୀରତା (ବାହାଦୁରୀ) ଦେଖେଇବା ଉଦ୍ଦ୍ୟେଶରେ । ଆମ ଗାଁ ପାଖ ଗାଁରେ ମକରସଂକ୍ରାନ୍ତିକୁ ଯାତ୍ରା ହୁଏ । ସେଇ ଯାତ୍ରା ସମ୍ବନ୍ଧିତ କିଛି କଥା;
ପ୍ରତିଦିନ ସାଇକଲରେ ପଢ଼ିବାକୁ ଗଲା ବେଳେ ବାଟରେ ସାଇକଲ ଉପରେ ଯାବତ୍ ପ୍ରକାର କୌଶଳ ଦେଖେଇବାକୁ କେବେ ଭୁଲେ ନାହିଁ, ଯଥା; ପଛ କ୍ୟାରିୟରରେ ବସି ପେଡାଲ ମାରିବା, ହ୍ୟାଣ୍ଡଲ ଉପରେ ସାଙ୍ଗକୁ ବସେଇବା, ପଛ ଏକ୍ସିଲ ଉପରେ ଠିଆ କରି ପିଲାଙ୍କୁ ଆଣିବା, ଗୋଟିଏ ସାଇକଲରେ ଆଉ ୪ ଜଣ ପିଲାଙ୍କୁ ବସେଇ ଆଣିବା ଇତ୍ୟାଦି କୌଶଳର ଅନ୍ତର୍ଭୁକ୍ତ । କିନ୍ତୁ ହଲପ କରି କହୁଛି ଏବେ ନିଜେ ତ କରି ପାରିବିନି କି କେହି ସେମିତି କରିବାର ଦେଖିଲେ ଦେହ ଶିତେଇ ଉଠୁଛି ।
ଏମିତି ଦିନ ଗଡ଼ି ଚାଲିଥାଏ ମକରଯାତ୍ରା ବେଳ ଆସିଗଲା । ସବୁଠାରୁ ମୋର ପ୍ରିୟ ଥିଲା ବୁଢ଼ାବୁଢ଼ୀ ନାଚ, ବାଉଁଶପାତିଆରେ ତିଆରି ଛାଞ୍ଚ ବା ଖୋଳ ଭିତରେ ଦୁଇ ଜଣ ପଶି ନାଚକରନ୍ତି । ଯାହା ପରବର୍ତ୍ତୀ ସମୟରେ ୬ ବର୍ଷ ପରେ ମୁଁ ମାମୁଁଘର ଗାଁରେ ଦୋଳଯାତ୍ରା ବେଳେ ବିମାନ ସାମ୍ନାରେ ଅମୁଲ୍ୟ ଜେଜ ସହ ଷଣ୍ଢ ଖୋଳରେ ପଶି ସକାଳ ୮ରୁ ଦିନ ୩ ଟା ଯାଏ ନିର୍ଦ୍ଧୁମ ନାଚି ଅଧମ ପ୍ରଚୁର ଉପଭୋଗ କଲା । ଯେହେତୁ ଗାଁ ଅଞ୍ଚଳ ସେଇ ଯାତ୍ରା ଦୁଇଦିନ ମେଳା ବସିଯାଏ, ଭଳିକିଭଳି ଦୋକାନ ଧାଡ଼ି ଧାଡ଼ି ହୋଇ ବସେ । ମନୋହରୀ ଠାରୁ ଆରମ୍ଭ କରି କଂସାବାସନ ଆଦି ବିକ୍ରି କୁଏ । ଆମର ପ୍ରିୟ ଅଞ୍ଚଳ ହେଲା ଯେଉଁଧାଡ଼ିରେ ଗୁଡ଼ିଆ ଦୋକାନ ଥାଏ । ଘରୁ ଯାତ୍ରା ଦେଖିବା ପାଇଁ ପେଡ଼ିଲୁଗା ପିନ୍ଧି ସଞ୍ଜବେଳିଆ ବାହାରି ପଡ଼ିଲି, ଜେଜିମା ପାଖରୁ ବୋଉ ପାଖରୁ ଯାତ୍ରା ଖର୍ଚ୍ଚ ବାବଦରେ ପଇସା ମାଗି ନେଲି । ସାଇକଲ ଧରି ଚାଲିଲି, ଯିବା ଆଗରୁ ଜେଜିମାର ତାଗିଦ୍ ଶିଘ୍ର ଆସିବୁ ନହେଲେ ବାଟରେ ଭାଲୁ ବାହାରି ପାରେ ।
ସେତେବେଳେ ଆମ ଅଞ୍ଚଳରେ ଇଲେକ୍ଟ୍ରି ନଥାଏ, ତେଣୁ ସବୁ ଦୋକାନ ବିଭିନ୍ନ୍ ଆକୃତିର ଡିବି ଆଲୁଅ ଜାଳି ନିଜ ନିଜ ଦୋକାନ ଆଲୋକିତ କରିଥାନ୍ତି । ବଡ଼ ଦୋକାନଗୁଡ଼ିକ ପେଟ୍ରୋମାକ୍ସ ଲାଇଟ୍ ଲଗାନ୍ତି । ସେ ସମୟରେ ପେଟ୍ରୋମାକ୍ସ ଲାଇଟ୍ ଲଗେଇପାରିବା ଟା ଗୋଟେ କଳାର ଅନ୍ତର୍ଭୁକ୍ତ ଥିଲା କାରଣ ଅନେକ ସମୟରେ ପମ୍ପ ମାରିଲା ବେଳେ ଠିକ ଭାବେ ନ ମାରିପାରିଲେ ମେଣ୍ଟାଲ ଖସି ପଡ଼ିବାର ନଜିର ଅଛି ।
ଅସଲ କଥାକୁ ଆସିବା, ବ୍ରହ୍ମାନନ୍ଦ ଓରଫ ବରହ୍ମା(ବ୍ରହ୍ମା) ଯାତ୍ରା ସମୟ ଛାଡ଼ି ଅନ୍ୟ ସମୟରେ ଭାରରେ ଗାଁ ଗାଁ ବୁଲି ମିଠା, ପକୁଡ଼ି ଆଦି ବିକ୍ରି କରେ । ଆଖପାଖ ଗାଁର ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସେ ଉଣାଅଧିକେ ଜାଣେ । ତା’ର ବିଜିନେସ୍ କମ୍ପିଟେଟର ଆମ ଗାଁର କୃଷ୍ଣ, କାହାର ପକୁଡ଼ି ଅଧିକ ସ୍ୱାଦିଷ୍ଟ ଓ କିଏ ଗୋଲ କରି ଜିଲାପି ବୁଲେଇ ଜାଣେ ଏଇ ପରିକ୍ଷା କରିବା ପାଇଁ ବେଳେ ବେଳେ ଆମେ ମଧ୍ୟସ୍ଥତା କରୁ । ସେଟା ଶଃ ଏକ ନମ୍ବର କଞ୍ଜୁସ୍ । ବ୍ରହ୍ମାନନ୍ଦ ବି ଯାତ୍ରା ପଡ଼ିଆରେ ତା ପସରା ମେଲେଇ ବସିଥାଏ ତା ପାଖକୁ ଲାଗି ପାନ ଦୋକାନ ଟିଏ, ସଞ୍ଜ ବେଳିଆ ସେପଟେ ମାଇକରେ ଗୀତିନାଟ୍ୟ ବାଜୁଥାଏ ଆଉ ଦୋକାନି ମାନେ ଡିବି ଜାଳି ଗ୍ରାହକଙ୍କ ଅପେକ୍ଷାରେ ସେ ଭିତରେ ସେ ବି ଥାଏ । କିଛି ସମୟ ବୁଲାବୁଲି କରିସାରିବା ପରେ ମୋ ସାଙ୍ଗ ପାଖ ଦୋକାନରୁ ୨୫ ପଇସାର ବିଡ଼ି (ସାଗରଚାନ୍ଦ ବିଡ଼ି) କିଣିଆଣିଲା । ସେତିକିରେ ୫ଟି ଲାଭରେ ଗୋଟେ ଏମିତି ୬ଟି ବିଡ଼ି ଆଣି ଆସିଲା। ଆଖି ଛୁଉଁଚି ମୁଁ କେବେ ବିଡ଼ି ଟାଣେ ନାହିଁ କି ଧରେ ନାହିଁ କାରଣ ଯଦି କିଏ ଦେଖି ବାପାଙ୍କ କାନରେ ଖବର ଦେଇଦବ ତେବେ କଥାସରିଲା । ତା’ର ପ୍ରୟୋଗ ନିମ୍ନ ପ୍ରକାର;
ଆମ ଗୋଷ୍ଠିରୁ କେହି ଜଣେ ଯାଇ ବ୍ରହ୍ମାନନ୍ଦ ଙ୍କ ଦୋକାନ ପାଖରେ ନଇଁ ପଡ଼ି ବିଡ଼ି ଲଗେଇବା ବାହାନାରେ ତା ଡିବିରେ ବିଡ଼ିକୁ ମାଡ଼ିଦେଲା ଫଳରେ ଡିବି ଲିଭିଯିବା ସ୍ୱାଭାବିକ । ଠିକ୍ ସେହି ସମୟରେ ତା ପଛ ପଟୁ ଅଦୃଶ୍ୟ ହାତ ଲମ୍ବି ଆସି ଏକ ଥାଳି ଉଠେଇ ନେଇ ଚାଲିଗଲା । ସେ ବିଚରା ଡିବି ଲଗେଇ ସାରି ପରିସ୍ଥିତି ଦେଖି ଯିଏ ନେଇଚି (ଆମ) ଚଉଦ ପୁରୁଷ ଙ୍କ ଶ୍ରାଦ୍ଧ ଏକାଠି ଦେଲା । ଯାତ୍ରା ପଡ଼ିଆରେ ହଇଚଇ ହୋଇଗଲା ଖୋଜା ଖୋଜିରେ ସମୟ ଗଲା, ଥାଳି ନେଲା କିଏ? ଭାଗ୍ୟଭଲ କେହି ଦେଖି ନ ଥିଲେ କି ଜାଣି ପାରିଲେନି । ଆମେ ସମସ୍ତେ ସେଠି ଥାଉ ନ ହେଲେ ସନ୍ଦେହ ହୋଇପାରେ । ନେଲାବାଲା ଯାଇ ପୂର୍ବନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ସ୍ଥାନରେ ଆମକୁ ଅପେକ୍ଷା କରିଥାଏ । ସବୁ ଘୋ ଘା ହୋ ହାଲ୍ଲା ସରିଲା ପରେ ସମସ୍ତେ ଏକାଠି ହୋଇ ବସି ସେତକ ଖାଇଲୁ । ପୁଣି ବିଳମ୍ବିତ ରାତିରେ ନାଚ ଚାଲିଲା ବେଳେ ଅତି ସନ୍ତର୍ପଣରେ ତା ପଛପଟେ ଥାଳିଟିକୁ ରଖିଦେଲୁ ।
ଗରିବ ଲୋକଟିର କ୍ଷତି କରିଥିବାରୁ ଏବେ ମନେପଡ଼ିଲେ ଦୁଃଖଲାଗୁଛି କିନ୍ତୁ ତା କଞ୍ଜୁସି କଥା ମନେ ପଡ଼ିଲେ ଦୁଃଖ କମିଯାଉଛି ।
– ଅଖିଳ ନାରାୟଣ ଦାସ
Comments
ସ୍ୱର୍ଗତ ଅଖିଳ ନାରାୟଣ ଦାସ ନିଶାରେ ଜଣେ ଭ୍ରମଣକାରୀ ଥିଲେ । ସେ ଭ୍ରମଣ କାହାଣୀ ରଚନା କରିବା ସହିତ ଅନେକ ମଜାଳିଆ ଗପ କବିତା ଆଦି ରଚନା କରିଥିଲେ । ଯେତେବେଳେ ଇଣ୍ଟରନେଟରେ ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାର ସ୍ଥାନ ନଗଣ୍ୟ ଥିଲା, ସେତେବେଳେ ସେ ଓଡ଼ିଆରେ ଗପ ଓ କବିତା ଆଦି ତାଙ୍କ ବ୍ଲଗ୍ରେ ସେୟାର୍ କରୁଥିଲେ ଏବଂ ଟୁଇଟର୍ରେ ଖିଲିଖିଲିଆ ତଥା ନାକଟା ଚିତ୍ରକର ଭାବରେ ସେ ବେଶ୍ ଜଣାଶୁଣା ଥିଲେ ।
