ରାତିସାରା ତୋଫା ଜୋଛନାକୁ ସାଉଁଟି ପିନ୍ଧି, ଲାଜେଇ ଯାଉଥିଲି… ଦୁର୍ବାର ବାସନା ମୋ, କୁହୁଡ଼ିରେ ପହଁରି ଲୁଚାଇଦେବାକୁ ତାକୁ, ମୁରୁକି ହସୁଥିଲେ ତାରା ! ଘୁରି ଘୁରି ଉଡ଼ୁଥିଲା ଜହ୍ନ, ଜଣା ନାଇଁ ମୋତେ, ମସଗୁଲ ସେ, ଉଜାଗର କୁମୁଦିନୀ ନୀଳ ନୀଳ ଆଖି !! ଅବଶ ମୁଁ, ଜଡ଼େଇ ଝରୁଛି ଟୋପା ଟୋପା… ନିଚ୍ଛକ ପ୍ରବଣତାର ଏ ଅଶ୍ରୁ, ଏବେ ସଜାଇଛି ! ଦୂବର ମୁକ୍ତାମୁକୁଟ, ସିକ୍ତକଢ଼ି ଶିରପାଟ, ବେଧଡ଼କ ଭାସିବାର ମୋ ସ୍ୱପ୍ନଯାକ ତରଳି…
ମନଟିଏ ଥାଆନ୍ତା କି, ବୁଝିବାକୁ ମଝି ସମୁଦ୍ରର ଉଦାସୀ ଗମ୍ଭୀରତା ଜୁଆର ଭଟାର ଅଦମ୍ୟ ଚଞ୍ଚଳତା ! ମାପଚୁପ କରୁଥାନ୍ତା ପ୍ରବାହମାନ କାଳର ଚରମ କରାଳତା, ଅଦୃଶ୍ୟ ବିଷମତା !! ହୃଦୟଟିଏ ଥାଆନ୍ତା କି ବରଫକଠିନ କେବେ, ନମନୀୟ ଲତା, ପୋଛି ଲହୁଲୁହ ନିଃସର୍ତ୍ତ, କାହାର ବେଦନା ନିଃଶେଷ କରୁଥାନ୍ତା ସେ ଅମାନିଆଝଡ଼, ଅମଡ଼ାବାଟର ସବୁ ଦୁର୍ଦ୍ଧଷତା, ସବୁ କଳୁଷତା !! ପ୍ରାଣଟିଏ ଥାନ୍ତାକି, ଅଧୀର, ଆଲୋଡ଼ିତ, ଅବସନ୍ନ ସନ୍ଧ୍ୟାର ସେ ପକ୍ଷୀ ନୀଡ଼ଖୋଜା, ପୁଞ୍ଜ ପୁଞ୍ଜ…
ଦେଖୁଥାଏ ପରସ୍ତ ପରସ୍ତ ମେଘ ଉହାଡ଼ରେ, କୁଞ୍ଚିତ କବରୀ କୃଷ୍ଣ, ହସର ଲାବଣ୍ୟ, କେବେ ସାଜ ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ସାତ ରଙ୍ଗ ମାଖି, ବିଜୁଳି ଚମକେ ତୁମ, ଖେଳେ ଶିହରଣ ! ପାଇଯାଏ ଥିରି ଥିରି ମଳୟ ବାସ୍ନାରେ, ମଧୁମାଳତୀର ମିଠା ଗୋଧୂଳି ଲଗନ, କୋଇଲିର କୁହୁ ତୁମ ପ୍ରୀତି ଡାକବାଜି, ଆମ୍ରକାନନରେ ଅବା ଲୁଚିଛ ମଉନ ! ଅନୁଭବେ ଦିଗନ୍ତର ପାହାଡ଼ ଶିଳାରେ, ଦେଖୁଛି ସହୁଛି ସେ ତ ସମୟର ଖେଳ, ତଥାପି ତା’ ଚିତ୍ତ ଶାନ୍ତ,…
ତୁମେ ଜାଣନାଗୋ କୁମୁଦିନୀ ମୋର, ବାସନାରେ ବନି ମଦମସ୍ତ ବାୟା, ଜୋଛନା ବିଛାଇ ଖୋଜେ ରାତିସାରା, ପହୁଞ୍ଚଇ ପଛେ ଶୀତୁଆ ସକାଳ ପାଏନା ତୁମକୁ ମରେ ଅଭିସାର । ମୁଚୁକେଇ ହସି ଆଢ଼ୁଆଳେ ତାରା, ମିଟିମିଟି ଆଖି ଚୁଣ୍ଟାଚୁଣ୍ଟି କଥା, କରିଛିତ କଇଁ ଚାନ୍ଦ୍ରାୟଣ ବ୍ରତ, ଜାଣିନୁ କି ସତେ ଦୂରନ୍ତ ପଥିକ? ଭୁଲିଗଲି କହି ଫେରାଏ ଉତ୍ତର, ପ୍ରବଣତା ବଶେ ତଲ୍ଲୀନ ମଉନ, କେଉଁକାଳୁ କଳଙ୍କିତ ମୁଁ ନାୟକ, ହେଲେବି ସେ ମୋର ଚର୍ଚ୍ଚିତ ପ୍ରେୟସୀ…
