ସତେକିବା ଏହା ପ୍ରାରବ୍ଧ କଷଣ ଭୂତାଣୁର ଭୟ ! ଆହେ ନାରାୟଣ ଆଶା ପାଲଟିଛି ନିରାଶା ଗଣ୍ଠିଲି କେମିତି ଧରିବୁ ଦୁଇ ହାତ ଖାଲି ॥ ଜୀବ ଧାରଣର ସମସ୍ତ ସୋପାନ ନୀରବରେ ଦେଖେ ଦାରୁଣ ମରଣ ଆଖି ପତା ତଳ ଏରୁଣ୍ଡି ବନ୍ଧରୁ ତତଲା ଲୁହର ନିଆଁ ଉହ୍ମେଇରୁ ॥ ଧୂଆଁ ଧୂଆଁ ଦିଶେ ଜୀବନ କିତାବ ସତେ କିବାସବୁ ଶେଷ ହୋଇଯିବ ପରୀକ୍ଷାର ଦିନ ସରୁନାହିଁ ଜମା ସମୟର ଗତି ସତେକି ବା ଧିମା…
ତୁମ ମୋହ, ତୁମ ଦେହ ମୋହ ଏତେ ବାସ୍ନାୟିତ ଏଯାଏ କରିପାରୁନି ମୁଁ ନିରୁପିତ..! ତୁମ ବାସ୍ନା, ସେତ ଘନ ଜ୍ୟୋତ୍ସ୍ନା ଉପମା ରହିତ ଏଯାଏ ପଞ୍ଚ ପ୍ରାଣ ମୋର ପୁଲକିତ..! ତୁମ ବନ୍ଧନ ତୁମ ଘନ କମ୍ପନ ସେ ଅନୁଭବ ଏଯାଏ ତନୁ ମନ ମୋ ଦୋଳାୟିତ…! ତୁମ ଦୃଷ୍ଟି, ସେ ଦୁଷ୍ଟ ଦୃଷ୍ଟି ରଚେ ନୂଆ ସୃଷ୍ଟି ଏଯାଏ ପାରୁନି କରି ଚକ୍ଷୁ ଉନ୍ମିଳିତ….! ତୁମ ଆଶା, ପାଇବା ଆଶା ସେତ ଚରମ ନିଶା…
କିଟିମିଟିଆ ଅନ୍ଧାର… ଅନ୍ଧିଭିତରୁ ଦାନ୍ତ ଦେଖେଇ ବାହାରି ଆସୁଛି ଡର… ସମସ୍ତେ ଡରନ୍ତି । ମୁଁ ଏକା ନୁହେଁ, ବାପା ଆଉ ବୋଉ ଢେର୍ ଡରନ୍ତି, ରାତିରେ ବାହାରକୁ ! କେବେ ବାହାରିଛ କି? ଡରିନ? ମିଛ କହୁଛ କାହାକୁ । ଛାତି ଧଡ଼ଧଡ଼, ମନରେ ଭୟ… ମା’ ପାଖକୁ ଲାଗିଆସି ମିଛ ଶୋଇବାର ଅଭିନୟ । ଏବେ ତ ଖୁବ୍ ଜୋରେ ବାଡ଼ିଟା ଧରେ… କେବଳ ପଡ଼ି ଯିବାର ଡର କିଲବିଲ୍ କରେ । ଏକଲା…
