ଆଃ.. ଶିହରୀ ଉଠିଲା ଲତା କାହାର ଏ ସ୍ପର୍ଶ..!! ଏତେ ମାଦକତା ଭରା ସତେ କାହାର ବା ଏ ସ୍ନିଗ୍ଧ ପରଶ?? ଏ ମଳୟର ସ୍ପର୍ଶ ନୁହେଁ ମଳୟ ଯେ ଏତେ ଉନ୍ମାଦନା ଆଣି ପାରେନା..!! ତା’ ସ୍ପର୍ଶରେ ଲତା ଏତେ ମାତ୍ରାରେ ତ ଶିହରୀ ଉଠେନା ! ଏ ସ୍ପର୍ଶ ନୁହେଁ ସୂର୍ଯ୍ୟାଲୋକର ଯେ କି… ଏତେ ନିବିଡ଼ କେବେ ହୋଇ ପାରେନା !! ଯାହାର ସ୍ପର୍ଶ ପାଇ କେବେ ଲତା ନିଜ ଆଖି ବନ୍ଦ…
ପରିବା କିଣିଲା ବେଳେ ସେ ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକଟି ଧୀରେ ହସିଲା… “ମାଆ, ଆମେ ନାରୀ ସବୁ ଶାଗବିଡ଼ା” କହି ମୋତେ ଚାହିଁଲା…!! ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେଇ ପଚାରିଲି, “ଏମିତି କେମିତି କହୁଛୁ କିରେ…??” ନାରୀ ଆଉ ଶାଗ..!! ଆଉ ଶୁଣିଲି ଅତି କୌତୁହଳରେ…!! ଦେଖୁନ! ଶାଗ ପରି ଛନଛନ ହୋଇ ବାପା ଘରେ ଥାଏ… ଶାଶୁ ଘରକୁ ଯାଇ ସେ ଉତ୍ଫୁଲ୍ଲତା ଶୁଖିଲା ପତ୍ର ହୋଇଯାଏ !! ବର୍ଷସାରା ଆଦର ନ ଥିଲେ ବି କାର୍ତ୍ତିକ ଆସିଲେ ଯେ…
ବୁନ୍ଦାଏ ରକ୍ତରେ ମୁକ୍ତି ଅଛି ବୋଲି ଶିଖେଇ ଗଲେ ସେ ବୀର, ଶକ୍ତି ଥାଏ ମନେ କର୍ମରେ ବ୍ୟକ୍ତିର ଦୁଃଖେ ସେ ନୋହେ ଅଧୀର… ନୁଆଇଁ ନଥାଏ ମଥାକୁ ଖାଲିରେ ହୁଏନାହିଁ ପରାଧୀନ, ନିଜର ମାଟିରେ ବଞ୍ଚିବା ପାଇଁ କି କରି ପାରେ କେ ବାରଣ?? ହୁଙ୍କାର ଭରି ମନରେ ଯେ ଦିଏ ଦେଶ ପାଇଁ ବଳିଦାନ, ଅମର ହୋଇ ସେ ରୁହନ୍ତି ସର୍ବଦା ନେତାଜୀ କୁହନ୍ତି ଜନ । ସମ୍ମାନ ଦେଇ ନିଜ ମାଟି ମା’କୁ…
ଗୋଷ୍ଠାଷ୍ଟମୀ ପାଇଁ ଗୋପୂଜନ କରିବାକୁ ବାହାରୁଥିବା ପଣ୍ଡିତେ ସକାଳୁ ସକାଳୁ ତାଜା କ୍ଷୀର ଗ୍ଲାସଟେ ପିଉ ପିଉ ସେବକକୁ କହିଲେ, “କାଳୀ ଗାଈର ବଢ଼ିଆ କ୍ଷୀର । ତା’ ବାଛୁରୀକୁ ଏମିତି ଦୂରରେ ବାନ୍ଧିବୁ ଯେମିତିକି ସିଏ କ୍ଷୀର ପାଇବନି ଆଉ ସେସବୁ ଆମକୁ ମିଳିବ; ଆଉ ହଁ ଯେଉଁ ବୁଢ଼ୀ ଗାଈଟା କ୍ଷୀର ଦେଇ ପାରୁନି ତାକୁ ଆଜି ବିକିଦେବୁ କରିମ୍ ଖାନ୍କୁ । କାଲି ଆଉ ଗୋଟିଏ ନୂଆ ଗାଈ ଜଣେ ଭକ୍ତ ଦେବେ…
ଗାନ୍ଧୀ ଜୟନ୍ତୀ ଉପଲକ୍ଷେ ସ୍କୁଲର ଭାଷଣ ପ୍ରତିଯୋଗିତା ପାଇଁ ମା’ ଗାନ୍ଧିଜୀଙ୍କ ଉପରେ ଏକ ବକ୍ତୃତା ପ୍ରସ୍ତୁତ କରାଉଥିବା ବେଳେ ରୋମି ହଠାତ୍ କହି ଉଠିଲା, “ମାମା ! ଶାସ୍ତ୍ରୀଜୀ ତ ବାପୁଙ୍କର ବର୍ଥ-ଟ୍ୱୀନ… କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କ ବିଷୟ ଏତେ କମ୍ ଡିଷ୍କସନ୍ ହେଉଛି??? ସିଏ କେତେ ଖରାପ ଭାବୁଥିବେ ନା? ମୋତେ ତୁମେ ତାଙ୍କ ବିଷୟରେ ପ୍ରିପେର କରେଇଦିଅ । ପ୍ରାଇଜ ନ ପାଇଲେ ବି ସାଟିସ୍ଫେକ୍ସନ୍ ନିଶ୍ଚୟ ପାଇବି…” ଆଉ ତା’ କଥା ଶୁଣି…
