ଯେତେବେଳ କେହି ମୋତେ କୁହନ୍ତି, “ଦେଖିଲ ବାପାର ସବୁ ଗୁଣ ଆଣିଛି ଏ ଛୁଆ । ମା’ର ତ ଅବିକଳ ମୁହଁ ଛଡ଼େଇ ଆଣିଛି ସେ !”, ସେତେବେଳ ମୋତେ ଭାରି ଖୁସି ଲାଗେ । ମନରେ ଗୋଟେ ଅକୁହା ଖୁସି ଭରିଯାଏ । ଆମେ ତିନି ଭଉଣୀ; ମୁଁ ସାନ ଝିଅ । ସମସ୍ତେ କୁହନ୍ତି ବାପା ମାଆଙ୍କର ସାନ ଝିଅ କୁଆଡ଼େ ବେସି ଗେହ୍ଲା, ହେଲେ ମୋତେ ଲାଗେ ଏଇ ସବୁ ମିଛ କଥା…
ଆସ ମା’ ଦୁର୍ଗେ ଦୁର୍ଗତି ନାଶିନୀ ଧରା ପୃଷ୍ଠେ ଅବତରି, ହର ବଲ୍ଲଭେ ମୃଗେନ୍ଦ୍ର ବାହିନୀ ମର୍ତ୍ତ୍ୟାବସ୍ଥା ଅନୁସରି ॥ ପ୍ରତିବର୍ଷ ପରି ଚଲିତ ବର୍ଷର ନୁହଁଇ ତ ଉପଯୁକ୍ତ, ଚାଇନା ଭୂମିରୁ ଦର୍ଦ୍ଦାନ୍ତ ଅସରୁ କରୋନା ଭୂତ ଆଗତ ॥ ଦ୍ୱିସହସ୍ର ବିଂଶ ଅତ୍ୟନ୍ତ ବିମର୍ଷ କରୋନା ରାକ୍ଷସ ଲାଗି, ସମଗ୍ର ସଂସାର ଅତୀବ କାଗତ ନିଜ ପ୍ରାଣରକ୍ଷା ଲାଗି ॥ ଯେତେ ଦେବାଦେବୀ ଦରଶନ ବିଧି ପୂଜାପାର୍ବଣମାନ, ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣେ ବ୍ୟାହାତ କିମ୍ବା ସଂକୁଚିତ କୋଭିଡ୍-୧୯…
ତା’ ସୃଷ୍ଟିକୁ ନେଇ ସେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ କରିନାହିଁ କେବେହେଲେ ଆପତ୍ତି ଅଭିଯୋଗ କହିନାହିଁ କେବେହେଲେ ବେସନ, ହଳଦୀ, ଚନ୍ଦନ ମାଖି ଯା’ ଯାବତୀୟ ପ୍ରସାଧନ ! ସାଇକେଲ ଦେବା କାଳରୁ କୋଳକୁ ଭିଡ଼ିଆଣି ବହେ ଗେହ୍ଲା କରି କହିଥିଲା, “ଗଢ଼େଇଦେବି ରାଣୀହାର” ତଳେ ପଡ଼ିଗଲେ ଗୋଟେଇନେଇ ଧୂଳି ମାଟି ଝାଡ଼ିଦେଇ କରୁଥିଲା ପାଦ ଖସିଲା ଆକଟ, ଝିଅ ଘିଅ ! ନିନ୍ଦା ଅପବାଦର ଭୟ ଯଦିଓ ତାକୁ ବି ଥିଲା ତଥାପି ଶିଖାଇଲା ଚାଲି ନିଜ ଗୋଡ଼ରେ…
ଫେବୃଆରୀ ମାସର ଶୀତୁଆ ସକାଳ, ବରଫ ଗଦା ଭିତରକୁ ଝରକା କାଚଆଡ଼ୁ ଚାହିଁ ରହିଥିଲା ଶୈଳଜା । ରାତିର ଗଦାଏ ବାସନକୁ ଧୋଇବାକୁ ପଡ଼ିବ । ଗ୍ଲୋଭ୍ସ୍ ଦୁଇଟାକୁ ପିନ୍ଧି ପକେଇଲା ସେ ଚଞ୍ଚଳ ଚଞ୍ଚଳ । ବାସନଧୋଇବା ମେସିନଟାର କ’ଣହେଇଛି କେଜାଣି, ଜମା ଛାଡ଼ୁନି ଅଁଇଠାଗୁଡ଼ାକ । ଝରକା କାଚରୁ ବାହରଟା ଲାଗୁଥିଲା ପରୀରାଇଜ ଭଳି । ଧଳା ମଖମଲିଚାଦରଟେ ଯେମିତି କିଏ ବିଛେଇ ଦେଇଛି । ଛୁଆ ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କ କିରଣରେ ଲୋଭନୀୟ ଦେଖା ଯାଉଥିଲା…
ପ୍ରଥମ ପରଶେ ଯା’ର ପୁଲ୍ଲକିତ ହିଆ, ବକ୍ଷକୁ ଜାବୁଡ଼ି ଧରି ଦେଖିଲି ଦୁନିଆ । ବକ୍ଷାମୃତ ପିଇ ଡାକ ଦେଲି କୁଆଁ କୁଆଁ, କାହାକୁ ଜାଣିନଥିଲି ଥିଲି ନୂଆଁ ନୂଆଁ । ଚିହ୍ନାଇଲ ହେ ମା’ ଦୁର୍ଗା ଇଏ ତୋ’ର ମାଆ… ଇଏ ତୋ’ର ମାଆ, ଯା’ର ଛାଇ ତଳେ ରହି ଦେଖିବୁ ଦୁନିଆ । ପ୍ରତିବର୍ଷ ମାଆ ମୋର ଦୂର୍ଗାପୂଜା କରେ, ଘରେ ପୂଜା କରେ ପୁଣି, କରେ ମଣ୍ଡପରେ । ବୁଲାଇ ବୁଲାଇ ଆଣେ…
