ଦିନକୁ ଦୁଇ ବା ତିନିଥର ସାମନାସାମନି ହେଇଯାଉଥାଏ ସେହି ବୁଢ଼ୀ ମାଉସୀ ସହ । ବିଦ୍ୟାଳୟ ହତା ମଧ୍ୟକୁ ପ୍ରବେଶ କରୁକରୁ ଫାଟକ କଡ଼ରେ ବସି ରହିଥିବା ସେହି ବୃଦ୍ଧା ମହିଳାଙ୍କ ଉପରେ ନଜର ପଡ଼େ ସମସ୍ତଙ୍କର । ଲୋଚାକୋଚା ହେଇ ଯାଇଥିବା ଚମରେ ଘୋଡ଼େଇ ହେଇ କୋଟରାଗତ ସେଇ ଆଖି ଯୋଡ଼ିକ ସହ ଆଖି ମିଶିଗଲେ କେମିତି କେଜାଣି ଗୋଟିଏ ଆନନ୍ଦ ଖେଳିଯାଏ ସେ ଆଖିର ଚମକରେ । ସହରର ଚାକଚକ୍ୟ ମଧ୍ୟରେ ବଢ଼ି ଆସିଥିବା ମାଧବ ସାର୍ ନୂଆକରି ଯୋଗଦେଇଥାନ୍ତି ସେହି ନିପଟ ମଫସଲ ଗାଁର ଉଚ୍ଚ ବିଦ୍ୟାଳୟରେ । ମାଧବ ସାର୍, ଜଣେ ଶାନ୍ତ, ସରଳ, ନିଷ୍କପଟ, ସ୍ନେହକାଙ୍ଗାଳ, ସ୍ନେହୀ, ଆମାୟିକ ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ବ । ସାରଙ୍କ ମନରେ ଅସୁମାରୀ ପ୍ରଶ୍ନ ଉଙ୍କି ମାରୁଥାଏ ସେହି ବୁଢ଼ୀ ମାଉସୀକୁ ଦେଖି । ସତେ ଯେମିତି ସେ ଏକ ଅସମାହିତ ପ୍ରଶ୍ନବାଚୀ ! ପାଶ୍ଚାତ୍ୟ ସଭ୍ୟତାର ସଂସ୍ପର୍ଶରେ ଆସି ଏକ ବଡ଼ ସହରରେ ଛୋଟରୁ ବଡ଼ ହେଇଥିଲେ ମଧ୍ୟ ମାଧବ ସାର୍ ଜଣେ ସତ୍ ଚରିତ୍ର, ସଂସ୍କାରୀ, ଦରଦୀ ମଣିଷଟିଏ । ତାଙ୍କ ମତରେ ଜଣେ କେବଳ ଶିକ୍ଷିତ ହୋଇଗଲେ ଦୁନିଆରେ ସଫଳତା ପାଇ ନଥାଏ । ଜୀବନରେ ଶିକ୍ଷା ସହ ସଂସ୍କାର ବହୁତ ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଥାଏ । ଶିକ୍ଷା ମଣିଷକୁ ପ୍ରତିଷ୍ଠା ଦିଏ, କିନ୍ତୁ ସଂସ୍କାର ଦ୍ୱାରା ମଣିଷ ସମାଜରେ ସମ୍ମାନିତ ହୁଏ ।
ବୁଢ଼ୀ ମାଉସୀ ସମ୍ବନ୍ଧିତ ପ୍ରଶ୍ନଗୁଚ୍ଛର ସମାଧାନ ପାଇଁ ମାଧବ ସାର୍ ସମୟେ ସମୟେ ବୁଢ଼ୀ ମାଉସୀକୁ ଲକ୍ଷ୍ୟ କରି ରୁହନ୍ତି । ସେହି ମାଉସୀ ସତେ ଯେମିତି କୁହୁକ ପେଡ଼ି ଖୋଲି ବସିଛି ! କେତେ ଆଦରଣୀୟା ସେ । ନିଜ ମିଠା ମିଠା କଥାରେ ପ୍ରଥମରୁ ଦଶମ ସବୁ ପିଲାମାନଙ୍କ ମନ ଜିଣି ନେଉଛି । ସବୁ ପିଲା ତା’ ପାଖରେ ଭିଡ଼ ଜମେଇଥାନ୍ତି । କେତେ ଅଳି ଅର୍ଦଳି ତା’ ପାଖେ ପିଲାଙ୍କର । ପାକୁଆ ପାଟିରେ ଲହଡ଼ି ଭାଙ୍ଗୁଥାଏ ମନଖୋଲା ହସ । ସତେ ଯେମିତି ସେ ସବୁକିଛି ପାଇ ଯାଇଛି ପିଲାମାନଙ୍କର ସେ କୋଳାହଳରେ । ପଇସା ରୋଜଗାର ତା’ର ଲକ୍ଷ୍ୟ ନୁହେଁ କିନ୍ତୁ ଛୋଟଛୋଟ ପିଲାଙ୍କୁ ସ୍ନେହ ଶ୍ରଦ୍ଧା ବାଣ୍ଟିବା ତା’ର ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ବୋଲି ମାଧବ ସାର୍ ବୁଝିଗଲେ । ପାଖରେ ପଇସା ନଥାଇ ଭୋକିଲା ପିଲାଟିଏ ତାକୁ ଚାହିଁ ରହିଥିଲେ ବୁଢ଼ୀ ମାଉସୀ ତାକୁ ପାଖକୁ ଡାକି ବିନା ପଇସାରେ ବାରମଜା, ପାମ୍ପଡ଼, ନଳ ଦେଉଥିବାର ଦେଖିବାକୁ ମିଳୁଥିଲା । ଖାଲି ଏତିକି ନୁହେଁ ଅସୀମ ସ୍ନେହଶ୍ରଦ୍ଧା ସେ ଢାଳି ଦେଉଥିଲା ଅଯାଚିତ ଭାବେ । ଏହିପରି ବୁଢ଼ୀ ମାଉସୀ ପ୍ରତି ମାଧବ ସାରଙ୍କ ସମ୍ମାନ ଓ ଆନ୍ତରିକତା ଧୀରେଧୀରେ ବଢ଼ି ଚାଲିଥାଏ ।
ବୟସର ଅପରାହ୍ଣରେ ଉପନୀତ ଅଥଚ କାହା ଉପରେ ନିର୍ଭର ନକରି ସ୍ୱାବଲମ୍ବୀ । ଦେହ ହାତ ଥରୁଛି ଅଥଚ ପିଲାମାନଙ୍କ ପାଇଁ କେତେ ସରାଗରେ ଖାଦ୍ୟ ପସରା ନେଇ ଆସୁଛି । ଜୀବନଯାତ୍ରାରେ ତାକୁ ଥକି ପଡ଼ିବାର କେହି ଦେଖି ନାହାଁନ୍ତି । ପରିଶେଷରେ ନିଜର କୋହ ଆଉ ଜିଜ୍ଞାସାକୁ ସମ୍ଭାଳି ନପାରି ମାଧବ ସାର୍ ଯାଇ ବୁଢ଼ୀ ମାଉସୀକୁ ତା’ ବିଷୟରେ ପଚାରିଲେ । ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେଇଗଲେ ସେ ! ଶାମୁକାର ଗର୍ଭରେ ଲୁକ୍କାୟିତ ମୋତି ଥିଲାପରି ତା’ର ଅନ୍ତରରେ ମଧ୍ୟ ଅନେକ ଅକୁହା କଥା ସାଇତି ରଖିଥିଲା ସେ । ମାଧବ ସାର୍ ଜାଣିବାକୁ ପାଇଲେ ଯେ, ନିଜର ସ୍ୱାମୀ ଓ ସନ୍ତାନକୁ ସଡ଼କ ଦୁର୍ଘଟଣାରେ ହରେଇବା ପରଠୁ ସେ ଗାଁର ସବୁ ଶିଶୁକୁ ନିଜ ପରିବାର ଭାବି ନେଇ ତାଙ୍କ ସହ ସମୟ କାଟିବାକୁ ଚାଲିଆସେ ସେହି ସ୍ଥାନକୁ । ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଖାଦ୍ୟ ଖୁଆଇବାରେ କାଳେ ଅସୀମ ଆନନ୍ଦ ମିଳେ ତାକୁ! ଛୁଆଙ୍କ କୋଳାହଳ ଆଉ ଖୁସିକୁ ଦେଖି ନିଜ ମନକୁ ତୃପ୍ତ କରିନିଏ ସେ । ଏ ଜୀବନରେ ତା’ର ଆଉ କିଛି ଲୋଡ଼ା ନାହିଁ । ବୁଢ଼ୀ ମାଉସୀଠୁ ଏତିକି ଶୁଣୁଶୁଣୁ ଆଖି ଭରିଆସିଲା ମାଧବ ସାରଙ୍କର । ତା’ର ପିଲାମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ନିସ୍ୱାର୍ଥପର ପ୍ରେମ, ଜୀବନ ଜୀଇଁବାର ଅନନ୍ୟ କଳା ଆଉ ସେବା ଆଗରେ ନତମସ୍ତକ ହୋଇଗଲେ ସେ ।
– ଜନ୍ମଜୟ ନାୟକ
Comments
ଜନ୍ମଜୟ ନାୟକ ପେଶାରେ ଜଣେ ସରକାରୀ ଶିକ୍ଷକ, କିନ୍ତୁ ନିଶା ତାଙ୍କର ଗପ ଓ କବିତା ଲେଖିବା । ପୁରୀ ଜିଲ୍ଲାର ଚିଲିକା ନୋଡାଲ ହାଇସ୍କୁଲରେ କାର୍ଯ୍ୟରତ ଥିବା ଏହି ଶିକ୍ଷକଙ୍କର ଗପଗୁଡ଼ିକ ଅନେକ ପତ୍ରିକପତ୍ରିକାରେ ସ୍ଥାନିତ ହୋଇଛି ।
