ସକାଳୁ ଦ୍ୱିପହର ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତର ତମାମ କଳହ ପରେ ମନ, ମସ୍ତିଷ୍କ ଥକିଗଲା ପରେ ଦିପହରୁ ଆସି ଗୋଧୂଳି ବେଳାରେ ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେଲି, ଆଉ ନୁହଁ ବାସ ପୂର୍ଣ୍ଣଛେଦ ଏଠାରେ । ଏତେ ଦିନର ଦୀର୍ଘତମ

“ଗରବେ କହିବି ଓଡ଼ିଆପୁଅ ମୁଁ ଓଡ଼ିଆ ମୋ ମାତୃଭାଷା ଯାହାର ପବନ ପ୍ରତି ନିଶ୍ୱାସେ ମୋ ପାଣି ଯା’ ଶୋଣିତେ ମିଶା” ମଳୟରେ ଯା’ର ତୁଳସୀ ମହକ ଭକତିର ଛୁଆଁ ଦିଏ ଗାଈଆଳ ପିଲା

କଳ୍ପନାର ଉଦ୍ୟାନରେ ମୋ କବିତା ଯଦି ହେଇଥାନ୍ତା ଫୁଲ, ଶବ୍ଦର ରଙ୍ଗସବୁ ତା’ ପାଖୁଡ଼ା ଅଧରେ ଛନ୍ଦର ରାଗିଣୀ ଛନ୍ଦି ପ୍ରଜାପତି ଡେଣାରେ ତା’ ସୁରଭିରେ ହରଷି ସରାଗ ହୃଦୟ ଆବେଶେ କରନ୍ତା ବସନ୍ତର

କିଛି ଆପାଶୋରା କିଛି ମନେ ଭରା ମିଠା ମିଠା ସ୍ମୃତି ଭାବ ମନ ପରଦାରେ ଛାପି ହୋଇ ରହେ ପୂଣ୍ୟ-ପ୍ରେମେ ମନ ତବ । ସେ ଲେଖା ଅଲିଭା ସବୁ ଦିନ ପାଇଁ ଜଳୁଥାଏ

ସହରକୁ ଆସିଲା ପରେ ଶିଖିଗଲି କେମିତି ରାଜରାସ୍ତାର କଳା ଆସ୍ତରରେ ଗ୍ରାମ ପଥକୁ କବର ଦିଆଯାଏ ଅଣଓସାରିଆ ଧୂଳି ଧୂସର ରାସ୍ତାକୁ ଭୁଲି ମାର୍ବଲ ଚଟାଣରେ ପାଦ ରଖାଯାଏ । କେମିତି ସୁରମ୍ୟ ପ୍ରାସାଦର

ନାଁ ତୋ’ର ଉଡ୍ର, କଳିଙ୍ଗ, ଓଡ଼ିଶା ମମତାମୟୀ ତୁ ସେନେହ ଝରା, ମାତାମହୀ ମୋ’ ଭାରତ ହେଲେ ତୁ ମୋ ଜନନୀ ଶୋକ ପାଶୋରା । ମୋ ପୂର୍ବ ପୁରୁଷ ବିସ୍ତାରିଥିଲେ ଗଙ୍ଗାଠାରୁ ଗୋଦାବରୀ

ବୋଉ ମୁଁ ଆଜି ଖୋଜେ ତୋ’ ସେହ୍ନ ଶ୍ରଦ୍ଧା ଭରା ମମତା ନରମ କୋଳର ଉଷ୍ମତା ସେଇ ମତୁଆଲା ହସର ମଧୁରତା ତୋ’ ପଣତ କାନିର ଶୀତଳତା……..(୧) ବୋଉ ମୁଁ ଆଜିବି ଦେଖେ ସତ

ପିଲାଦିନୁ ସ୍ୱପ୍ନ ଥିଲା ବଡ଼ ହୋଇ ଚାକିରି କରିବି, ପରିଣତ ବୟସରେ ବାପାଙ୍କ କାନ୍ଧରୁ ଭାର ନେବି, ପୁଳା ପୁଳା ଟଙ୍କା ଖରଚ କରି ମୁଁ ପାଠ ଯେ ପଢ଼ିଲି, ଆଜି ଚାକିରିଟେ ନପାଇ

ତୁମେ କୁହ, ମୁଁ କାଳେ ବର୍ଷା ! ମୋର କୌଣସି ଠିକଣା ନାହିଁ । ଏଇ ଆସେ ଆଉ ଚାଲିଯାଏ । ଦିନ ହଉ କି ରାତି, ପୂର୍ଣ୍ଣିମା ହଉ କି ଅମାବାସ୍ୟା ।

ଲେଖିବି ଲେଖିବି ତୁମ କଥା ଭାବି ଆରମ୍ଭ କେଉଁଠୁ କୁହ ପ୍ରଥମ ଦେଖାରେ ମନ ଜିଣି ନେଲ ତୁମେ ପରା ସେଇ ଝିଅ ଆଖି ସାଥେ ଆମ ଆଖି ମିଶିଥିଲା ମିଳନ ରହିଲା ଅଧା

ବହୁତ ଭାବିଛି ଭୁଲିଯିବି ତୁମକୁ, ପୋଛିଦେବି ତୁମ ପ୍ରେମକୁ, ଭାବନାକୁ, ଆଉ ତୁମ ପ୍ରତିଥିବା ସମର୍ପଣର ଭାବକୁ, ସ୍ମୃତିର ଫରୁଆରେ ସେସବୁକୁ ଚିପୁଡ଼ି ଖୁବ୍ ସମ୍ମାନର ସହ ରଖିଦେବାକୁ ଚାହେଁ ଏକ ଅଦୃଶ୍ୟ ଜାଗାରେ