ପୃଥିବୀର ଯେ କେହି ବି ଯେତେ ନିର୍ଦ୍ଦୟ ନିଷ୍ଠୁର ମଣିଷଟିଏ ହୋଇଥାଉ ନା କାହିଁକି, ଗୋଲାପ ଶବ୍ଦଟି ଶୁଣିବା କ୍ଷଣି ମନରେ ସତେ ଯେମିତି ଶିହରଣ ଖେଳି ଯାଏ ! ପାର୍ଶ୍ଵ ବାର୍ତ୍ତାବରଣ ଯେମିତି ପ୍ରେମମୟ ହୋଇଯାଏ, ସେମିତି ମୁହୂର୍ତ୍ତଟିଏ ପାଇଁ ମନ ମଧ୍ୟରେ ସୃଷ୍ଟିହୁଏ ରୋମାଞ୍ଚ । କାହିଁକି ନା ଗୋଲାପ ହେଉଛି ପ୍ରେମର ପ୍ରତୀକ; କେତେ ପ୍ରେମୀମାନଙ୍କର ମୁକସାକ୍ଷୀ ସେ !!
ମେଟ୍ରିକ୍ ପାସ୍ ପରେ ନୂଆ ନୂଆ କଲେଜ ଯାଉଥାଏ, କିଶୋର ଅବସ୍ଥାରୁ ଧୀରେ ଧୀରେ ଯୁବାବସ୍ଥାରେ ପଦାର୍ପଣ କରୁ ଥାଏ ମୁଁ । ପ୍ରେମ କ’ଣ, ପ୍ରେମ ଶବ୍ଦର ମହତ୍ତ୍ଵ କ’ଣ କିଛି ବୁଝି ନ ଥାଏ । କଣ୍ଟିଲୋ ନୀଳମାଧବ ମହାବିଦ୍ୟାଳୟର କଳା ବିଭାଗର ଛାତ୍ର ମୁଁ । ସେଥିପାଇଁ ପ୍ରଥମ ବର୍ଷ ଦରକାର ପଡ଼େ ନାହିଁ ଏକ୍ସଟ୍ରା କୋଚିଙ୍ଗ କ୍ଲାସ୍… ବାସ୍ ବନ୍ଧୁମାନଙ୍କ ମେଳରେ ମସ୍ତିରେ ବିତି ଯାଏ ଗୋଟିଏ ବର୍ଷ ଏବଂ ଦ୍ଵିତୀୟ ବର୍ଷ ଯାଏ ମୁଁ କୋଚିଙ୍ଗ ନେବାପାଇଁ କଣ୍ଟିଲୋର ଏକ ଘରୋଇ ଶିକ୍ଷାନୁଷ୍ଠାନକୁ । ସେଠି ପ୍ରାୟ ସମସ୍ତଙ୍କ ଚେହେରା ଥିଲା ମୋ ପାଇଁ ନୂଆ ଏବଂ ଅପରିଚିତ । ଶ୍ରେଣୀର ସମସ୍ତ ପୁଅମାନଙ୍କ ସହ ବେଶ୍ ଭଲରେ ମିଶି ଯାଇଥାଏ ମୁଁ । କିନ୍ତୁ ଝିଅମାନଙ୍କ ସହ ମିଶେ ନାହିଁ କି ସେମାନେ ବସିଥିବା ଆଡ଼କୁ ଦେଖେ ବି ନାହିଁ । ଏମିତି କିଛି ମାସ ବିତିଯାଏ । ହଠାତ୍ ଦିନେ ମୋ ନଜର ପଡ଼େ ଏମିତି ଏକ ଚେହେରା ଉପରେ ଯେଉଁ ଚେହେରାରେ ନା ଥିଲା କଳଙ୍କ ନା ଥିଲା ଛଳନା । ହାବଭାବ, ଠାଣି, ଚାହାଣି ଯେଉଁ ଦିଗରୁ ନିରେଖି ଦେଖିଲେ ବି ଜଣା ପଡ଼େନାହିଁ କିଛି ଖୁଣ । ବାସ୍ ମୁହଁରେ ଭରି ରହିଥିଲା ବସନ୍ତର ମୃଦୁ ମଳୟ ପରି ମିଠା ହସ, ଆଖି ଦୁଇଟିରେ ଥିଲା ଯେପରି ଅସୁମାରୀ ସ୍ୱପ୍ନର ଢେଉ ଏବଂ ଅଜଣା ନିଶା । ଯେଉଁ ନିଶାରେ ବୁଡ଼ି ଗଲେ ବାହାରିବା ବହୁତ କଷ୍ଟ । ବହୁତ ଥର ଭାବିଥିଲି ଥରେ କଥା ହୁଅନ୍ତି କି ! ବନ୍ଧୁତା କରି ପାରନ୍ତି କି !! ହେଲେ ସେ ଭାବନା ମୋର ରହିଯାଇଥିଲା ଭାବନାରେ ଏବଂ ସମାପ୍ତ ହୋଇଥିଲା ଗୋଟିଏ ବର୍ଷ । ସବୁ ସ୍ୱପ୍ନକୁ ଅଧାରେ ଛାଡ଼ି ଦେଇ ଯୁକ୍ତଦୁଇରୁ ଉତ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ ହୋଇ ଉଚ୍ଚ ଶିକ୍ଷା ପାଇଁ ଚାଲି ଯାଇଥିଲି ନୟାଗଡ଼ ସହରକୁ । ଶରୀର ସିନା ଥାଏ ନୟାଗଡ଼ରେ କିନ୍ତୁ ପାଗଳ ମନଟା ରହି ଯାଇଥିଲା ସେଇ ନିଷ୍କଳଙ୍କ ଚେହେରା, ନିଶାରେ ଭରା ଆଖି ଏବଂ ତା’ର କୋମଳମତି ମନ ପାଖରେ । ତାକୁ ଥରେ ଦେଖିବାକୁ, ପଦେ କଥା ହେବାକୁ ଛଟପଟ ହେଉଥାଏ ହୃଦୟ । ଯେପରି କେହି ବନ୍ଦକରି ରଖିଛି ନିବୁଜ କୋଠରୀ ଭିତରେ । ପାଗଳପରି ପଚାରୁଥାଏ ଅନ୍ୟ ସାଙ୍ଗ ସାଥିମାନଙ୍କୁ ତା’ ବିଷୟରେ ।
ଦୀର୍ଘ ଦେଢ଼ ବର୍ଷ ପରେ ଜଣେ ବାନ୍ଧବୀଙ୍କଠାରୁ ମିଳିଯାଏ ମୋ ମନର ମାନସୀର ଫୋନ୍ ନମ୍ୱର । ଫୋନ୍ କରି ବାର୍ତ୍ତାଳାପ କରିବା ପାଇଁ ମନରେ ସାହସ ହେଉ ନ ଥାଏ । ଡର ଲାଗୁଥାଏ ଏବଂ ମନରେ ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରଶ୍ନସବୁ ଉଙ୍କି ମାରୁଥାଏ । ସେ ମତେ ଚିହ୍ନି ପାରିବେ ତ? ମତେ ଚିହ୍ନି ନପାରି ଯଦି ଗାଳି ଦିଅନ୍ତି ତ? ସେହି କ୍ଷଣି ମୋ ହୃଦୟଟି ଭାଙ୍ଗିଯିବ ସମୁଦ୍ର ବେଳାଭୂମିର ବାଲିଘର ପରି । କିନ୍ତୁ ମନରେ ଆଶା ଏବଂ ସାହସ ବାନ୍ଧି ହ୍ୱାଟସାପରେ ମେସେଜଟିଏ ଦିଏ ଏବଂ ସେ ଚିହ୍ନି ପାରି କଥା ହୁଅନ୍ତି । କଥା ଆଗକୁ ଚାଲେ । ବନ୍ଧୁତ୍ୱ ସମ୍ପର୍କକୁ ନେଇ ଦିନ ବିତି ଚାଲେ ଆମର ଏବଂ ବନ୍ଧୁତ୍ୱ ନିବିଡ଼ ହେବାକୁ ଲାଗେ । କାଳ କ୍ରମେ ବର୍ଷ ଗଡ଼ିଯାଏ ଏବଂ ମୁଁ ପଢ଼ାସାରି ଚାଲିଯାଏ ସୁଦୂର ଭୁବନେଶ୍ୱର, ବେସରକାରୀ କାର୍ଯ୍ୟାଳୟରେ ଚାକିରିଟିଏ ପାଇଁ ଓ ସେ ଚାଲିଯାଏ ସିଟି ପ୍ରଶିକ୍ଷଣ ପାଇଁ ଭୁବନେଶ୍ୱର । ଅତି ନିକଟରେ ଥାଇ ମଧ୍ୟ କାର୍ଯ୍ୟବ୍ୟସ୍ତ ଜୀବନରୁ ସମୟ ବାହାର କରି ଦେଖା କରିବା ପାଇଁ ଯାଇପାରେ ନାହିଁ ମୁଁ । କି ସେ ମଧ୍ୟ ବାହାରି ଆସିପାରେ ନାହିଁ ସରକାରୀ ବିଦ୍ୟାଳୟର ଛାତ୍ରୀ ନିବାସ ମଧ୍ୟରୁ । ହେଲେ ସମ୍ପର୍କ ଏତେ ଆଗକୁ ବଢ଼ି ଯାଇଥାଏ ଯେ, ନା ମୁଁ ଦିନେ କଥା ନ ହୋଇ ରହି ପାରେ, ନା ସେ । ପ୍ରତିଦିନ ଅଫିସ୍ ସାରି ଫେରିଲା ବେଳକୁ ଚାଲି ଆସେ କଲ୍ । ତା’ କଥାରୁ ସ୍ପଷ୍ଟ ବାରି ହୋଇ ପଡ଼େ ମୋ ପ୍ରତି ଥିବା ତା’ର ଭଲପାଇବା । ତା’ର ସେହି ସ୍ନେହଭରା ମିଠା କଥା ସତେ ଯେମିତି ସାରା ଦିନର ବ୍ୟଥା କ୍ଳାନ୍ତି ସବୁକୁ ଦୂରୀଭୂତ କରିଦିଏ ! ସେଥିପାଇଁ ତା’ର ନାମ ଦେଇଥାଏ ମୁଁ “ରୋଜ୍ (ମାଇଁ ଡିୟର ବିଉଟିଫୁଲ୍ ରୋଜ୍)” ଏବଂ ରୋଜ୍ ବୋଲି ସମ୍ୱୋଧନ କରେ ମଧ୍ୟ ଆଉ ସେ ତା’ର ମିଠା ସ୍ୱରରେ ଡାକେ “ଡ଼ିୟର ଓ.ପି. ଜି (ଓମ୍ ପ୍ରକାଶ ଜି)” ।
ବନ୍ଧୁତାରୁ ସମ୍ପର୍କକୁ ଆଗକୁ ନେଇ ମନେ ମନେ ଭଲପାଇ ବସେ ମୋର ସେହି ଗୋଲାପକୁ । ତା’କୁ ମୋର ଜୀବନସାଥି କରିବି ବୋଲି ମନସ୍ଥ କରିନିଏ । ହେଲେ, ସମୟର ଚକ୍ରାନ୍ତ ଏବଂ ଭାଗ୍ୟର ବିଡ଼ମ୍ୱନା ଭିତରେ ହଜିଯାଏ ମୋର ଭାବନା । ହଜେଇଦିଏ ମୋର ସେହି ଗୋଲାପକୁ କିନ୍ତୁ ତା’ ସମ୍ମୁଖରେ ବ୍ୟକ୍ତ କରିବାକୁ ଥିବା ମୋ ଭାବନା ସବୁ ଅବ୍ୟକ୍ତ ରହିଯାଏ ।
କିଛି ମାସପରେ ତା’ର ହଠାତ୍ ଏକ କଲ୍ ଆସେ । ଖୁସିରେ ଆତ୍ମହରା ହୋଇ କଲ୍ ରିସିଭ୍ କରି କଥା ହୁଏ ମୁଁ । ହେଲେ ଜ୍ଞାତ ନ ଥାଏ ଯେ ଆର ପାଖରେ ମୋ ପାଇଁ ଥାଏ ବଜ୍ର ପ୍ରହାର । ଶକ୍ତ ଆଘାତ ଲାଗେ ସେ କଥାକୁ ଶୁଣି । ତା’ର ସେ ମିଠାସ୍ୱର ଅତି କ୍ଷୀଣ ସ୍ୱରରେ ବଦଳି ଯାଇଥାଏ ଏବଂ କିଛି ସମୟ ଚୁପ ରହି କହିଉଠେ, “ବାପା ବୋଉ ମୋର ବାହାଘର ଠିକ୍ କରି ଦେଇଛନ୍ତି । ସେ ପୁଅ ଘର ମତେ ଦେଖିବା ପାଇଁ ଆସୁଛନ୍ତି ।” ଚତୁର୍ଦ୍ଦିଗ ନିସ୍ତବ୍ଧ ପ୍ରାୟ ହୋଇ ଯାଇଥାଏ ଏବଂ ମୁଁ ସତେ ଯେପରି ଗୋଟିଏ କାଠ କଣ୍ଢେଇ ହୋଇ ବସି ରହିଥାଏ । ନା ଥିଲା କିଛି ଉତ୍ତର, ନା କିଛି ପ୍ରତିକ୍ରିୟା । “ହଉ ମୁଁ ରଖୁଛି” କହି ଫୋନଟି ରଖି ଦିଏ ନିରାଶ ହୋଇ । ବସି ବସି ଭାବେ ମୁଁ ୩ ବର୍ଷ ତଳର ସେହି ଭାବନାଟି ଯେମିତି ମୋର ସତ ହୋଇ ପଡ଼ିଛି ! ସତେ ଯେମିତି ମୋ ସ୍ୱପ୍ନର ବାଲିଘର ଭାଙ୍ଗି ଯାଇଛି !! ମୋ ଗୋଲାପକୁ ଯେମିତି କେହି ମୋ ମନ ବଗିଚାରୁ ଚୋରେଇ ନେଇଯାଉଛି !!! ହଜିଯାଏ ମୋର ସବୁ ଖୁସି, ପାଲଟିଯାଏ ମୁଁ ଜଣେ ଆବେଗହୀନ ପାଷାଣ ସଦୃଶ ।
ରହିଯାଏ ହୋଇ ବଗିଚାର ଜଣେ ଏମିତି ମାଳି, ଯେ କି ନିଜ ବଗିଚାର ପ୍ରାଣର ପ୍ରିୟ ଗୋଲାପର ଯତ୍ନ ନେଇ ପାରିଲା ନାହିଁ । ଆଉ କେହି ତା’ ଗୋଲାପକୁ ତା’ ଆଖି ସାମ୍ନାରେ ନେଇ ଯାଇଥିଲେ ମଧ୍ୟ କିଛି ବି କରି ପାରିନାହିଁ । ମୋ ଗୋଲାପ ଏବଂ ତା’ର ପରିବାରର ସମ୍ମାନକୁ ଆଖିରେ ରଖି, ମନର କୋହକୁ ମନ ଭିତରେ ଚାପିଦେଇ ଅସହାୟ ହୋଇ ସ୍ତବ୍ଧ ପ୍ରାୟ ରହିଯାଏ ତା’ର ଅପେକ୍ଷାରେ… । ବିଶ୍ୱାସ ଏବଂ ଆଶା ବାନ୍ଧି ଏବେ ବି ଚାହିଁ ବସିଛି ମୋ ଗୋଲାପର ଫେରିବା ବାଟକୁ ତା’ର ଏ ମାଳି !!!!
– ଲାଲା ଓମ୍ ପ୍ରକାଶ ରାଉତ
Comments
ଲାଲା ଓମ୍ ପ୍ରକାଶ ରାଉତ ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାରେ ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରକାରର ଗପ ଓ କବିତା ଆଦି ରଚନା କରନ୍ତି । ତାଙ୍କ ରଚିତ ଗପ ଓ କବିତାଗୁଡ଼ିକ ବିଭିନ୍ନ ପତ୍ରପତ୍ରିକାରେ ସ୍ଥାନ ପାଇ ପାଠକୀୟ ଆଦୃତି ଲାଭ କରିଛି ।
