କୁତ୍ସିତ ଦୃଷ୍ଟିରେ ଉଡ଼ିଯାଏ ଯେବେ
ଅଳସୀ ସନ୍ଧ୍ୟା ଓଢ଼ଣି,
ନଗ୍ନତାର ମୁଖା ପରଳ ପକାଏ
ଶୃଗାଳ ନଗ୍ନ ଚାହାଣୀ ।
ଅଶ୍ରୁ ତର୍ପଣରେ ଭିଜୁଥାଏ ଗାଲ
ବୁକୁ ଉହାଡ଼ରେ ଭୟ,
ସଶରୀର ଧାରି ପିଶାଚଙ୍କ ରଡ଼ି
ପାଦ ନ ହୁଅଇ ଥୟ ।
ସ୍ୱପ୍ନାଭିର ସିନା ଫଲ୍ଗୁ ଥାଏ ବୁଣି
କଳ୍ପନା ଫରୁଆ ତଳେ,
ମୁକ୍ତାକାଶ ତଳେ ବିହଙ୍ଗ ହେବାକୁ
ମଉଳା ମନରେ ଭାଳେ ।
ନିଶିଦ୍ଧ ନିଶିର ଝାପ୍ସା ଆଲୁଅରେ
ଶୁଭେ ଶୃଗାଳଙ୍କ ରଡ଼ି,
ଅବରୋଧ ଭାଙ୍ଗେ ଅବକାଶ ପୁଣି
ଆସେ ଅବାଞ୍ଝିତ ଘଡ଼ି ।
ନିଛାଟିଆ ହୁଏ ଯେହ୍ନେ ବେଳାଭୂମି
ଅଧୁରା ପ୍ରଣୟ ତେଜି,
ମାଂସାଶୀ କୁକୁର, ଶୃଗାଳ, ଗଧିଆ
ନିର୍ବଘ୍ନେ କରନ୍ତି ଭୋଜି ।
ଝାପ୍ସା ଆଲୁଗରେ ତେଜି ହୋଇ ଉଠେ
ଗଳିର ସଂକୀର୍ଣ୍ଣ ରାସ୍ତା,
ଧୈର୍ଯ୍ୟହରା ହୁଏ ନାରୀ ଜାତି, ଏଠି
ଏ କି କୁତ୍ସିତ ବ୍ୟବସ୍ଥା ।
Comments
ପ୍ରଜ୍ଞା ପାରମିତା ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାରେ ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରକାରର ଗପ ଓ କବିତା ଆଦି ରଚନା କରନ୍ତି । ତାଙ୍କ ରଚିତ ଗପ ଓ କବିତାଗୁଡ଼ିକ ବିଭିନ୍ନ ପତ୍ରପତ୍ରିକାରେ ସ୍ଥାନ ପାଇ ପାଠକୀୟ ଆଦୃତି ଲାଭ କରିଛି ।
