ମୁଁ ଚାଲିଯିବା ପରେ
ତୁ ନିଜକୁ ଭୁଲିଯିବୁ
ଜାଣିଥିଲେ ମୁଁ ବଞ୍ଚିବା ପାଇଁ
ଆହୁରି ସଂଘର୍ଷ କରିଥାନ୍ତି,
ହଁ ଟିକିଏ କଷ୍ଟ ତ ହୋଇଥାନ୍ତା
ହେଲେ ତୋ’ ପାଇଁ ଖୁସିରେ
ହସି ହସି ସହି ଯାଇଥାନ୍ତି ।
ମୁଁ ଚାଲିଯିବା ପରେ
ନା ହାତରେ ଚୁଡ଼ି
ନା ମଥାରେ ଟିକିଲି
ନା ପାଦରେ ତୋ’ର ପାଉଁଜି ଅଛି,
ବୋଧେ ମୁଁ ଯିବାପରେ
ମୋ ସ୍ମୃତିସବୁ ପାଷାଣ ପାଲଟିଛି,
ସେଥିପାଇଁ ତୁ ସେସବୁ
ନିଜଠାରୁ ଦୂରେଇ ଦେଇଛୁ ।
ମୁଁ ଚାଲିଯିବା ପରେ
ତୋ’ ଶାଢ଼ୀରୁ ରଙ୍ଗ
ତୋ’ ଓଠରୁ ହସ
ଯେମିତି କିଏ ଚୋରାଇ ନେଲା,
ତୋ’ ଆଖିର କଜଳ
ତୋ’ ଲୁହ ସହ ବହିଗଲା ।
ମୁଁ ଚାଲିଯିବା ପରେ
ରଙ୍ଗ ତୋ’ଠାରୁ ଦୂରେଇ ଗଲୁ
ଅବା କହିବି
ତୋ’ ଠାରୁ ରଙ୍ଗକୁ ଦୂର କରିଦିଆଗଲା
ଯେମିତି ମୋ ସହ ତୋ’
ସପନ, ଖୁସି ବି ଶେଷ ନିଃଶ୍ୱାସ ନେଲା ।
– ସୁନିତା ପଟେଲ
Comments
ସୁନିତା ପଟେଲ ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାରେ ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରକାରର ଗପ ଓ କବିତା ଆଦି ରଚନା କରନ୍ତି । ତାଙ୍କ ରଚିତ ଗପ ଓ କବିତାଗୁଡ଼ିକ ବିଭିନ୍ନ ପତ୍ରପତ୍ରିକାରେ ସ୍ଥାନ ପାଇ ପାଠକୀୟ ଆଦୃତି ଲାଭ କରିଛି ।
