କେବେ ମନର କଥା ତ କେବେ ମନର ବ୍ୟଥା ଆଉ କେବେ କିଛି ତଥ୍ୟକୁ ପରିବେଷଣ କରିବାର ଏକ ବିଶେଷ ମାର୍ଗ ହେଉଛି କବିତା, ଯାହାକି ଲେଖକରୁ ହୃଦୟରୁ ସିଧା ପାଠକର ହୃଦୟକୁ ଛୁଏଁ ।
ତୁମେ ଥିଲ ବୋଲି ଅଜଣା ମୁହଁ ସବୁ ଚିହ୍ନା ହୋଇଗଲେ, ସତ୍ତା ହରାଉଥିବା ଶିଳା ଖଣ୍ଡ ସବୁ ପର୍ବତର ରୂପ ନେଲେ, ଅସ୍ପୃଶ୍ୟ ମଣିଷ ଗୁଡ଼ାକ ଗାଁ ଦାଣ୍ଡେ ଚାଲିବାର ସାହସ ପାଇଲେ ! ତୁମେ ଥିଲବୋଲି ଚୁପଚାପ ରହୁଥିବା ଦ୍ରୌପଦୀ, କୁନ୍ତୀ ଆଦି ମୌନ ଭଙ୍ଗ କଲେ, ଚାରି କାନ୍ଥେ ସୀମିତ ଥିବା ଶବ୍ଦ ସବୁ ସମାଜରେ ବିପ୍ଳବ ଆଣିଲେ ! ଏବେ ସବୁ ଓଲଟ ପାଲଟ ଭାଗ ଭାଗ ହେବା ପାଇଁ ଚାଲେ ସର୍ବତ୍ର…
ତୁ ଗଲା ପରେ… ମୁଁ କାନ୍ଦେ ଶୂନଶାନ୍ ରାତ୍ରିରେ ସମସ୍ତେ ଶୋଇଗଲା ପରେ । ତୁ ଗଲା ପରେ… ମୁଁ ଜଳେ ମୋ ଅନ୍ତର ଭିତରେ ତୋ ଅଭୁଲା ସ୍ମୃତିରେ । ତୁ ଗଲା ପରେ… ତତେ ପାଏ ମୋ ମନର କୋହରେ ଆଉ ଆଖିର ଲୁହରେ । – ସନ୍ତୋଷ କୁମାର ସାହୁ ସନ୍ତୋଷ କୁମାର ସାହୁସନ୍ତୋଷ କୁମାର ସାହୁ ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାରେ ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରକାରର ଗପ ଓ କବିତା ଆଦି ରଚନା କରନ୍ତି ।…
ମେଘ ମହ୍ଲାରର ପ୍ରତ୍ୟେକଟି ରାଗରେ ପ୍ରେମର ସ୍ଥାୟୀତ୍ୱ ଖୋଜୁଥିବା, ଜୀବନ ନାଟକର ଏକ କଳଙ୍କିତ ନାୟକ ମୁଁ । ଗୋଧୂଳି ଆକାଶର ପୂର୍ଣ୍ଣମୀ ଜହ୍ନରେ ପ୍ରେମିକାର ମୁହଁ ଖୋଜୁଥିବା ସ୍ୱପ୍ନର ସୌଦାଗର ମୁଁ । ପାଉଁଶ ତଳ ନିଆଁରେ କୁହୁଳି କୁହୁଳି ଜଳୁଥିବା ପ୍ରେମିକାର ହାତଲେଖା ଚିଠିରୁ କିଛି ଶବ୍ଦ ଖୋଜୁଥିବା ଲେଖକ ମୁଁ । ଆଉ ସମୁଦ୍ରର ଚୋରାବାଲିରୁ ଜୀବନର ମୁକ୍ତା ସାଉଁଟୁ ଥିବା ଏକ ଯାଯାବର ମୁଁ । – ସମ୍ବିତ ପଣ୍ଡା ସମ୍ବିତ…
ଏହି ଜୀବନର ଦୁଇଟି ଫର୍ଦ୍ଦ । ଏକ ଯୌବନ ଏକ ବାର୍ଦ୍ଧକ୍ୟ ।।୧।। ଯୌବନ ଅଟେ ରବର ପତ୍ରର କ୍ଷୁଦ୍ର ସ୍ୱରୂପ । ପାଚିଲା ଆମ୍ବ ଅଟେ ବାର୍ଦ୍ଧକ୍ୟର ଛୋଟିଆ ରୂପ ।।୨।। ରେଳ ଗାଡ଼ି ପରି ଅଟେ ଜୀବନ । ଆନନ୍ଦ ଦେଇ ଅନ୍ୟକୁ ପାଇବଟି ଧନ ।।୩।। ଜୀବନ ଅଟେ ପାଣି ଫୋଟକା । ଆଖି ଖୋଲିଦେଲେ ଭାଙ୍ଗେ ଆଟିକା ।।୪।। ଭଲ କାମ କଲେ ପାଇବ ସମ୍ମାନ । ରଖିବ ଦେଶ ଜାତିର…
ସନ୍ଧ୍ୟାର ଗୋଲାପୀ ଆଭାରେ, ଆଜି କାଲି, ଏକ ପ୍ରକାର ଶୂନ୍ୟତା, ଚଉଁରା ଭରିବାକୁ ଲାଗିଛି ଯେମିତି ! ମହମହ ବାସୁଥିବା ଝୁଣା ଧୂପ, ଆଉ ସ୍ଥିର ଜଳୁଥିବା ଉଷ୍ମ ସଞ୍ଜବତୀ, ଆଉ ପିମ୍ପୁଡ଼ି ପ୍ରସାଦରେ, ଜାଗୃତ ହେଉଥିବା ଚଉଁରା, ମୂକ କିନ୍ତୁ ଆଜି, ସ୍ପର୍ଶ ବିନା ନୂଆ ବୋଉର ! ସତରେ କ’ଣ ଚଉଁରା ମୂଳ, ଆଉ କେବେ ତୋଳିବନି, କାଚ ଚୁଡ଼ିର ଝଙ୍କାର? ସତରେ କ’ଣ, ଦୂର ଦୂରାନ୍ତରେ ଜନ୍ମିଥିବା, ଅଦୃଶ୍ୟ କଣିକାଟିଏ, ଲୋପ କରି…
