”ଆଖିରେ ସେ ”କବିତା” ଲେଖେ ବୋଲି ମଲାଟରେ କଜଳମଖା ନୀଳ ଆଖିର ଚିତ୍ର” ॥ ଓଠ ତା’ର ଚକୋଲେଟ୍ ଖାଏ ବୋଲି ଡହ ଡହ ଷ୍ଟ୍ରବେରିର ରଙ୍ଗ ॥ ଏ ଆଷାଢ଼ରେ ତା’କୁ ଷୋହଳ ଛୁଇଁଛି ବୋଲି ବୟସ ତା’ର “ଅଙ୍ଗୁରି” ॥ ହଳଦୀ ମାଖିବା ଶିଖିଗଲା ବୋଲି ରଙ୍ଗ ତାର ନୂଆ “ଗହମ” ॥ ଯେବେଠୁ ତା’ ଚୁନରି ଉଡ଼ିଲା ଢେଉ ପରି “ଚୁଲୁବୁଲି” ॥ ସୁରୂଜକୁ ଯେବେଠୁ ସେ ଜଳ ଅର୍ପୁଛି ତା’ ମୁହଁ…

ସକାଳେ ଯଦି ତୁମେ ଖୋଜୁଛ ମୋତେ ଶବ୍ଦ ବନ୍ଧନରୁ ମୁକ୍ତ ହେଉ ହେଉ ରାତି ଗୋଟିଏ ମୁଁ ତ ଏବେ ଗୋପରେ ଗୋପନରେ ଗୋଲାପରେ କବିତା ମୋତେ ଜାବୁଡ଼ି ଧରିଛି ମୁଁ ତ ଏବେବି ଶୋଇଛି ଅଧା ଲେଖା ଧାଡ଼ିକୁ ଧରି ମୋ ଆଖି ସେତେବେଳେ ଖୋଲିବ ଯେତେବେଳେ ଅବୁଝା ଶବ୍ଦକୁ ବୁଝିହେବ କବିତାର ପୂର୍ଣ୍ଣତାରେ ॥ ମଧ୍ୟାହ୍ନେ ଯଦି ତୁମେ ଖୋଜୁଛ ମୋତେ ତା’ ଲାଲ ହୃଦୟର ରଙ୍ଗକୁ ମାଖି ମୁଁ ଏବେ ‘ଅ’ରେ ଅନ୍ୟରେ…

ମୁଁ ଦିନେ ସନ୍ଧ୍ୟା ବେଳେ ଭ୍ରମଣରେ ମୋ ସାଥେ ଚାଲୁ ଥାଆନ୍ତି ଦୁଃଖ ଓ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଖାଲି କୋଳର ପୂର୍ଣ୍ଣତାରେ କେତେ ଯେ ଗୁହାରୀ, ମିନତୀ, ପ୍ରାର୍ଥନା ! ଅଚାନକ ବାଦଲ ଗର୍ଜିଲା, ବିଜୁଳି ଚମକିଲା ବର୍ଷାର ଆଗମନ ହବ ବୋଧେ ଥିରି ଥିରି ଥଣ୍ଡା ପବନରେ ଦେହ ମୋର ଥରିଲା…! ଅଳିଆ ଗଦାରୁ କୁଆଁ କୁଆଁ ଶବ୍ଦ ମୋ ଜଡ଼ କାନରେ ଜୀବନ ଭରିଦେଲା ମାତୃତ୍ଵର ଅଭିଳାଷା ଧାଡ଼ିରେ ପୂର୍ଣ୍ଣଛେଦର ମୁହୂର୍ତ୍ତ ! ଢଳ ଢଳ…

ଲେଖିବାକୁ ଦିଅ ମୋତେ ଲେଖିବାକୁ ଦିଅ କବିତା ଦି ଧାଡ଼ି ଯନ୍ତ୍ରଣାମାନଙ୍କର ଲୁହରେ ଭିଯିବାକୁ ଦିଅ ଶବ୍ଦର ଆଖିକୁ ! ଚାଖିବାକୁ ଦିଅ ଲୁହର ଲୁଣିଆ ସ୍ୱାଦକୁ ଲକ୍ଷେ ଦୁଃଖର ପ୍ଲାବିତ ଧାରରେ ଭାଷିବାକୁ ଦିଅ ଶବ୍ଦକୁ ! ମେଞ୍ଚା ମେଞ୍ଚା ଭୋକ ପେଟର କଷ୍ଟକୁ ଖାଇବାକୁ ଦିଅ ଶବ୍ଦକୁ ଖାଲି ଦେହରେ ଶହି ଯାଉଥିବା ତମାମ ମାଘର କାକର ସ୍ପର୍ଶକୁ କମଲ୍ କରି ଘୋଡେ଼ଇ ହେବାକୁ ଦିଅ ଶବ୍ଦର ଦେହକୁ ! ସୂର୍ଯ୍ୟର ଛାଇରେ ଦେହ…