ସେଦିନ ଶୀତ ଶେଷେ ଗୋଧୂଳି ବେଳାରେ
ତୁମେ ଆଉ ମୁଁ ପାଖାପାଖି ଚାଲୁଥିଲୁ
କୁଶେଇ ନଦୀ କୂଳେ କୂଳେ
ପଉଷର ପୂନେଇ ମେଳାରେ ।
ଡେଙ୍ଗା ତାଳଗଛ ଦେଖାଇ ତମେ କହିଥିଲ
ଏଇ ଦେଖ,
ପବନରେ କେମିତି ଦୋହଲୁଛି ବାଇଚଢ଼େଇ ବସା;
ଭିତରେ ଟିକି ଚଢ଼େଇଟା ଚାହିଁ ବସିଥିବ
ବସା ଲେଉଟାଣି ବେଳ
ମା’ ଚଢ଼େଇଟା ଆହାର ଆଣିବ ।
ତୁମେ ଗଲା ପରେ
ବହୁଦିନୁ ନଈକୂଳେ ଯାଇନାହିଁ,
ପଉଷଟା କେବେ ଆସେ କେବେ ଯାଏ
ଜାଣିପାରେ ନାହିଁ,
ତୁମେ ଦେଖାଇଥିବା ତାଳଗଛରେ
ବାଇ ଚଢ଼େଇର ବସା ଆଉ ନାହିଁ ।
ସଡ଼କ କଡ଼ର ବିଲରେ
ଟୋକାଟେ ହଳ ଯୋଚିଥିଲା,
ତାକୁ ବାଇଚଢ଼େଇ କଥା ପଚାରିଲି;
ଡେମା ଡେମା ଆଖିରେ ମୋତେ ଘଡ଼ିଏ ଚାହିଁଲା
ଶେଷକୁ କହିଲା
ବାଇ ଚଢ଼େଇଟା ପୁଣି କି ଚଢ଼େଇ?
ମୋତେ ଜଣା ନାହିଁ ।
ନଈକୁ ଅନେଇଲି, ପାଣି ବୋହୁ ନାହିଁ ।
ଋତୁ ବୋଧେ ବଦଳିଛି,
ଆଗଭଳି ଆତଯାତ ହେଉନାହିଁ ।
ଅଥବା ଆଖପାଖ କାରଖାନାର
ଆଲକାତରା ଭଳି ଗାଢ଼ କଳା ରଙ୍ଗର ପାଣି
ଶିଉଳି ଓ ଗୁଣ୍ଡ ଜମି ପଥର ହେଲାଣି ।
ଠିକ୍ ଯେମିତି
ମୋ ହୃଦୟରୁ ପ୍ରିତିଭରା ଝରଣା
ଏବେ ଆଉ ଝରୁନାହିଁ
ବୁକୁତଳେ ଜମି ଜମି ବରଫ ହେଲାଣି
– ମୃତ୍ୟୁଞ୍ଜୟ ପାତ୍ର
Comments
ମୃତ୍ୟୁଞ୍ଜୟ ପାତ୍ର ଓଡ଼ିଆ ଲେଖିକା ଯିଏକି ବିଭିନ୍ନ ସାମାଜଧର୍ମୀ ରଚନା ଆଦି କରିଥାନ୍ତି । ତାଙ୍କ ଆଲେଖ୍ୟଗୁଡ଼ିକ ବିଭିନ୍ନ ପତ୍ରପତ୍ରିକାରେ ସ୍ଥାନ ପାଇ ପାଠକୀୟ ଆଦୃତି ଲାଭ କରିଛି ।
