ଆହାଃ… କି ସ୍ପର୍ଶ ମୋ ପ୍ରିୟତମାର,
ସାମ୍ନାରେ ପ୍ରସସ୍ଥ ରାସ୍ତା,
କାଠଯୋଡ଼ିରୁ ଶୀତୁଆ ପବନ ।
ମୋ ବାଇକ ପଛେ ତମେ,
ଆଉ ତମ ବାହୁ ବନ୍ଧନ ॥
କଟକରୁ ଏକାମ୍ର,
ଏଇନେ ସରିଯିବ ।
“ଏଇ… ଟିକେ ଧୀରେ ଚଲାଅ” ତମ ଅନୁରୋଧ
ଆଉ ମୁଁ ନିରବ ॥
ମୌସୁମୀ ପ୍ରବେଶେ ମେଘୁଆ ଆକାଶ ।
ପବନରେ ଅସଜଡ଼ା ସଦ୍ୟ ସାମ୍ପୋ ଦିଆ,
ତମ କଳା କେଶ ।
ମୋ କାନ ପାଖେ ତମ ମୁହଁ,
ଆଉ ଗରମ ନିଃଶ୍ୱାସ ॥
ସ୍ଥାଣୁ ପଲଟନ୍ତା କି ଏଇଠି ସମୟ,
ବଢ଼ି ଯାଆନ୍ତା କି ଏକାମ୍ର ଦୂରତ୍ୱ,
ସବୁ ନିରବି ଯାଆନ୍ତେ କିଛି କ୍ଷଣ,
ଆମ ପ୍ରେମ ପାଅନ୍ତା ଗୁରୁତ୍ୱ ॥
ଏମିତି ଭାବି ଭାବି ମୋ ଗାଡ଼ି ଚାଲୁଥିଲା
ଆଉ ତମେ କୁନି ଛୁଆଟିଏ ପରି,
ଶୋଇଯାଇଥିଲ ମୋ ପିଠିକି ଆଉଜି ॥
– ତୃପ୍ତି ରଞ୍ଜନ ଦାସ
Comments
ଡ. ତୃପ୍ତି ରଞ୍ଜନ ଦାସ ପଦାର୍ଥ ବିଜ୍ଞାନରେ ପିଏଚ୍.ଡି କରିସାରିବା ପରେ ଏବେ ପ୍ରାଧ୍ୟାପକ ଭାବରେ କାର୍ଯ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି । ସେ ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାରେ ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରକାର ଗପ ଓ କବିତା ଆଦି ରଚନା କରନ୍ତି । କଳା କ୍ଷେତ୍ରରେ ରୁଚି ରଖୁଥିବା ତୃପ୍ତିଙ୍କର ଦୁଇଟି କବିତା ସଂକଳନ ଓ ଗୋଟିଏ ଉପନ୍ୟାସ ପ୍ରକାଶ ପାଇସାରିଛି; ତନ୍ମଧ୍ୟରୁ ତାଙ୍କର ପ୍ରଥମ କବିତା ସଂକଳନଟି ଓଡ଼ିଶା ସାହିତ୍ୟ ଏକାଡେମୀ ପୁରସ୍କାରରେ ମନୋନୀତ ହୋଇଥିଲା ।
