କେବେ ମନର କଥା ତ କେବେ ମନର ବ୍ୟଥା ଆଉ କେବେ କିଛି ତଥ୍ୟକୁ ପରିବେଷଣ କରିବାର ଏକ ବିଶେଷ ମାର୍ଗ ହେଉଛି କବିତା, ଯାହାକି ଲେଖକରୁ ହୃଦୟରୁ ସିଧା ପାଠକର ହୃଦୟକୁ ଛୁଏଁ ।
ନିର୍ଭୀକତାର ମୁଖା ପିନ୍ଧି ନିର୍ଦ୍ୱନ୍ଦରେ ବିଚରଣ କରୁଥିବା ପାହାନ୍ତି ରାତ୍ରୀର ଅପରିପକ୍ଵ ସ୍ୱପ୍ନମାନେ, କିମ୍ପା ଭୟ ଦିନର ପ୍ରସ୍ତୁରିତ ଅବଧିକୁ? ଯଦି ବି ବିତିଯିବାକୁ ଚାହଁ ମୋ ଦରଭଙ୍ଗା ନିଦରେ ସର୍ତ୍ତୀଳ ଇଚ୍ଛାମାନଙ୍କର ଅଗଣାକୁ । ମନ ମୋର ଉତ୍ତରଳ ଅତି ପ୍ରଖର ତା’ ନିସ୍ତବ୍ଧର ଗତି । ତନ୍ମଧ୍ୟେ ବି ସତ୍ତାୟିତ ଅକପଟ ହୀନ କ୍ଷୀଣ ସ୍ୱପ୍ନର ପ୍ରସ୍ତୁତି । ମୁଁ କିନ୍ତୁ ନୁହେଁ ନିଶ୍ଚେଷ୍ଟ, ନୀରବ ସ୍ନାୟୁମାନେ ସବୁ ସାଜି ଅସ୍ଥାଣୁ ଅଣ୍ଟା ଭିଡ଼ନ୍ତି…
ଏଇଠି ଜନମୀ, ଏଠି ଖାଇ ପିଇ ଏ ପାଣି ପବନେ ବଢ଼ି ଏଇଠାରେ ପଢ଼ି, ଏ ମାଟିକୁ ଛାଡ଼ି ବିଦେଶକୁ ଗଲେ ଉଡି । ପୁଳା ପୁଳା ଟଙ୍କା, ରୋଜଗାର କରି କିଣିଲେ ଫ୍ଲାଟ୍ ଗାଡ଼ି ଇଙ୍ଗିରାଜି କହି, ଛାତିକୁ ଫୁଲାଇ ଚାଲୁଥିଲେ ନିଶ ମୋଡ଼ି । ଗାଁ କଥା କେବେ, ମନରେ ପଡ଼ିଲେ ଅସନା ରାଇଜ କହି ନାକ ଟେକୁଥିଲେ ସତେକି ଯେମନ୍ତେ ଏ ରାଇଜ ପଚା ଦହି । ଠିଇକି ବେଳକୁ ନିଦ ଭାଙ୍ଗିଗଲା…
ଅନଭିଜ୍ଞ ମୁହିଁ କିଛି ଜାଣିନାହିଁ ପ୍ରାର୍ଥନା କରୁଛି ଯାଇ ମାୟା ମୋହ ଭରା ଭବ ସାଗରରୁ ଉଦ୍ଧାର କରିବା ପାଇଁ… ତୁମ ପାଇଁ ସବୁ ସମୁଦ୍ରକୁ ଶଙ୍ଖେ କି ଦାନ ଦେବି ମୁଁ ଯାଇ ମନ ରୂପି ଧନ ଦାନ ମୁଁ ଦଉଛି ତୁମ ଦାସ ହେବା ପାଇଁ… ଅନ୍ୟର ନାଆରେ ନାଉରୀ ସାଜୁଛି କୂଳକୁ ଆସିବା ପାଇଁ (କିନ୍ତୁ) ମାୟା ମୋହ ଭରା ଏ ସାରା ସଂସାରେ କୂଳ ଖୋଜେ ନିଜ ପାଇଁ … ବଞ୍ଚିବାର…
ଏହି ପଥରେ ଯାତ୍ରୀ ଭାବରେ ହଜାଇଛି କି ଅସ୍ତିତ୍ୱ ନିଜର, ଅବା ଏହା ଲକ୍ଷ୍ୟ ନୁହେଁ ମରୀଚିକା କେବଳ, ଆସନ୍ତି କେତେ ମୋ ଅଟ୍ଟାଳିକାକୁ, ବୋଲନ୍ତି ମୋ ଅନୁଗାମୀ, ସଫଳ ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କୁ ଅନୁକରଣ କରନ୍ତି ସଫଳତା କାମୀ, ଚାହେଁନି, ଆସି ଏହି ଉଚ୍ଚତାକୁ, ହୁଅନ୍ତୁ ମୋ ଭଳି ନିରାଶ, ବିକ୍ଷିପ୍ତ ହେଉ ସେ ଆଦର୍ଶ ଜୀବନ ଓ ନାନା ଅଭିଳାଷ, ଭାବନା ଆସେ ଭାଙ୍ଗିଦିଅନ୍ତି ସଭ୍ୟତାର ମୋ ଘର, ଡର ଲାଗେ, ମୋତେ ବୋଲାଇବ ସ୍ୱାର୍ଥପର ଏ…
ତା’ ଆଖି କିଛି ଇସାରା ଦିଏ, ତା’ ଓଠ କିଛି କହିବାକୁ ଚାହେଁ, ତା’ ଆଖିରେ ମୋ ଆଖି ମିଶିଗଲା ପରେ, ଦୁହେଁ ଚାଲିଯାଉ ଅଲଗା ରାଇଜରେ । ହଠାତ୍ କେମିତି ଦେଖା ହେଇଗଲା ମୁଁ ବି ଜାଣେନା। ଅତି ନିଜର କେମିତି ଲାଗିଲା କହି ବି ପାରେନା । ସବୁବେଳେ ଇଚ୍ଛା ହୁଏ ତା’ ପାଖେ ପାଖେ ରବି, କେବେବି ତା’ଠାରୁ ଦୂରେଇ ନଯିବି । ତା’ ସହ ଦେଖା ହେବାକୁ ମନ ଖାଲି ଝୁରୁଛି,…
