ଆକାଶର ଧୂଳିଭରା ଛାତି ଭିତରେ, ଲୁଚି ଯାଇଛି ତା’ର ଆଶାର ଆଲୋକ ଫୁଟି ମହକିବା ଆଗରୁ, ଦଳି ହେଇଯାଇଛି କେବେଠୁ ସେଇ ଫୁଲ ଆଖିର ଲୁହ ସହ ନେସି ହେଇଯାଇଛି, ଅଗଣିତ ସୁନେଲି ସପନ ଜାଣିଛି ସେ ଜୀବନଟି ତା’ର, ଚିରା ମଇଳା କାଗଜର ଫର୍ଦ୍ଦ ତଥାପି ଶୂନ୍‌ଶାନ ରାତିର କିଟିମିଟି ଅନ୍ଧାରରେ ପାଦକୁ ଆଗେଇ ନଉଛି ସଳିତାର ଆଲୁଅରେ ଅର୍ଥହୀନ ଶୂନ୍ୟତାର ଆବରଣ ଭିତରେ ପୁଟୁଳି ବାନ୍ଧି ଚାଲିଛି ସେ କେତେ ଆବେଗର ନିୟତି ଯେମିତି…