ଶ୍ରୀହୀନ ଦିଶୁଛି ଆଜି ଏ ଧରିତ୍ରୀ ମାଟିରେ ମିଶିଯାଇଛି ତା’ର ଶାନ୍ତି ଅଭିମାନ କରିଛି ତା ଝିଅ ମାନିନୀ ଅସହ୍ୟ ତା’ପାଇଁ, ସେ ପରା ଜନନୀ କାନ୍ଦୁଛି ର୍ନିଭୟା କାନ୍ଦୁଛି କୁନ୍ଦୁଲି ମାଆ ରକ୍ଷା କର ବୋଲି ଡାକି ଅସହାୟ ମାଆ ନିରୁପାୟ ଆଜି ପାରୁନି ଆଉ ସେ ସାହାରା ଖୋଜି ନାହିଁ ଆଉ ତା’ର ଦୃଢ଼ ମନୋବଳ ହୋଇଗଲାଣି ସେ ଶ୍ରୀହୀନ ଦୁର୍ବଳ କାହା ପାଖେ ଆଉ କରିବ ଗୁହାରି ନିଜ ଲୋକ ଯେବେ ଦେଉଛନ୍ତି…
ନୁହେଁ ମୁଁ କବି ଲେଖୁନି ମୁଁ କବିତା ମରିମରି ଜୀଉଁଥିବା ମଣିଷର ଏ ଆତ୍ମକଥା ମଳିନ ମୁହଁ ତା’ର ଶୁଖିଲା ଦେହ କେବେ ଲହୁ ଆଉ କେବେ ଲୁହ ସବୁବେଳେ ଜୀବନରେ ତା’ର କାନ୍ଦ କାନ୍ଦ ଆଉ କୋହ ମାଟି ତା ଜନନୀ ମାଟି ତା ମାଆ ସାଙ୍ଗ ତା’ର କୋଡ଼ି କୋଦାଳ ଦାଆ ସେଇ ଟାଣୁଆ ଖରା ସେଇ ଦୁଇଟି ହାଡୁଆ ବଳଦ ଦିଅନ୍ତି ବଞ୍ଚିବାର ରାହା ଶାଗ ପଖାଳକୁ ଶୁଖୁଆ ପୋଡ଼ା ବର୍ଷାଦିନେ ସେଇ…
