ପରିବ୍ୟାପ୍ତ ଏ ସଂସାର ପରିଧି, ଆଞ୍ଜୁଳାଏ ଆୟୁଷକୁ ନେଇ ଅଶାନ୍ତ ଜୀବନ ପାରିଧି, ମୋହ ମାୟାର ଜୁଆର ଭଟ୍ଟା ପାଇ ବିସ୍ମୃତ ବିଲୁପ୍ତ ପ୍ରାୟ ଆତ୍ମପ୍ରତ୍ୟୟର ଅମୃତ ମନ୍ତ୍ର ଧ୍ୱନି ଅନ୍ତଃକରଣ ପାସୋରି ଅନୁତାପେ କାନ୍ଦୁଛୁ ବାହୁନି ବାହୁନି !…(୧) ମୁଁ କାର ଗୁଞ୍ଜନ ଛାଡ଼ି, ଓଁକାର କରତୁ ଦିବା ନିଶି ସ୍ମରଣ ଜନ୍ମ ସହ ଧ୍ରୁବ ସତ୍ୟ ମରଣ, ମୋକ୍ଷ ମିଳେ ଥିଲେ ସମର୍ପଣ ପରିବର୍ତ୍ତିତ ମୁହୂର୍ତ୍ତ ବିକାଶ ଦର୍ପଣରେ ଲାଜେଇ ଯାଆନ୍ତି ଚେତନା ଚଢ଼େଇ…
ଧର୍ମ ଅଧର୍ମ, ପାପ ପୁଣ୍ୟ, ଭଲ ମନ୍ଦର ଝିମିଟି ଖେଳରେ ଜୀବନୋତ୍ତର ପରିଧି ଆମ ଖିଆଲି ଦିମାଗ୍ର ବହିର୍ଭୂତ ମନେହୁଏ । ଚିକିମିକି ସ୍ୱପ୍ନିଳ ଭବିଷ୍ୟତ ଓ ଉଲ୍ଲସିତ ବର୍ତ୍ତମାନର ଛାଇତଳେ ଜୀବନ କେତେବେଳେ କଡ଼ ଲେଉଟାଏ ଜଣାପଡ଼େ ନାହିଁ । ଉପନୀତ ହୁଏ ଜୀବନ ରାସ୍ତାର ଶେଷ ଦୋଛକି… ଗୋଟିଏ ଲମ୍ୱିଥାଏ ମାୟା ସଂସାରର ଅପୂରଣୀୟ ଭୋଗବିଳାସ ଆଡ଼କୁ ଏବଂ ଆରଟି ଅନ୍ତଃକରଣରୁ ନିଃସୃତ ଭଗବତ ପରାଣୟତାର ତୃଷ୍ଣା ସାଗର ଆଡ଼କୁ । ବିକଳ ହୋଇଉଠେ…
ବେସ୍ ସହଜ, ସରଳ, ସାବଲୀଳ ପରିଚୟଟିଏ ତା’ର; ମୋ ଗାଁ ଗଳି ମୁଣ୍ଡ । କେଉଁ ବାପ ଗୋସବାପ କାଳରୁ ଗାଁ’ଟିର ପୀଢ଼ି ପରେ ପୀଢ଼ି ଅଳିକ ଜୀବନର ସକଳ ସାକ୍ଷୀ ହୋଇ ଏଯାବତ୍ ବଞ୍ଚିରହିଛି । ବହୁରୂପୀ ଏଣ୍ଡୁଅ ପରି ବଦଳିଛି ତା’ର ପାରିପାର୍ଶ୍ୱିକ ଅବୟବ, ହେଲେ ସାଇତି ରଖିଛି ସେ ମନ ସିନ୍ଦୁକରେ ରାଶି ରାଶି ହସ ଲୁହର ଅପାଶୋରା ଅନୁଭୂତିକୁ ସ୍ମୃତିର ଫାସ ପକେଇ । ଆଜିବି ଆକାଶରେ ରଙ୍ଗର ଫୁଆରା, ମୁହୂର୍ମୁହୂ…
ଘୂର୍ଣ୍ଣାୟମାନ ପୃଥିବୀ କେଉଁଏକ ଅଦୃଶ୍ୟ ଅକ୍ଷ ଚାରିକଡ଼େ ପୁଳାଏ ଆତ୍ମଗର୍ବେ ବିଚରା ମେରୁଦଣ୍ଡୀ ମାନବ ନଇଁପଡ଼େ ଭୂମି ସ୍ପର୍ଶ ମାତ୍ରେ ଆସ୍ଥାବାଦୀ ଶିଶୁ ଚିରାଢ଼ି କୁଆଁଡାକ ଦିଏ ବାର୍ଦ୍ଧକ୍ୟରେ ସ୍ୱାଭିମାନୀ ପିତାଟିଏ ବାଧ୍ୟରେ ସ୍ୱାବଲମ୍ୱୀ ହୁଏ । ଜୀବନ ଆଗେ ମରଣ, ଛୁଟିଲେ ମାଟିଘଟ ହୁଏ ପଞ୍ଚଭୂତେ ଲୀନ ପ୍ରାପ୍ତି ସଫଳତାର ମାରାଥନରେ ନିର୍ଲିପ୍ତ ଆଜି ରାତି ଦିନ ବିଶ୍ୱାସ ଶବ୍ଦ ଉଚାରଣେ ଜଡ଼ ପଥରକୁ ମଣେ ଭଗବାନ ବିସ୍ମୃତ ପ୍ରାୟ ଦିବ୍ୟଜ୍ଞାନ, ଉପେକ୍ଷିତ ଜନନୀ କରେ…
ଅତୀତ ଆଜି ଦଶନ୍ଧି ଦଶନ୍ଧି ତଳର ସେ ମାଦକୀୟ ଅଭୁଲା ମୂହୁର୍ତ୍ତ, ପ୍ରାପ୍ତି ଆତ୍ମତୃପ୍ତିର ଅମିମାଂସିତ ପ୍ରତିଦ୍ୱନ୍ଦିତାରେ ମନଟି ତୁଷାର୍ତ୍ତ, ଶୀତୁଆ ସକାଳେ ଗବାକ୍ଷ ଦେଇ ଛୁଟିଆସେ ଝରାଶେଫାଳୀର ବାସ୍ନା, ଗାଁ ମୁଣ୍ଡ ରାଧାମାଧବ ମନ୍ଦିରରୁ ଶୁଭୁଥାଏ ହରେ କ୍ରିଷ୍ଣା ହରେ କ୍ରିଷ୍ଣା । ରୋଷେଇ ଚାଳିରୁ ବୋହିଆସେ ବିରିଡାଲି ରସୁଣିଆ ଛୁଙ୍କ, ପଧାନପୁଅ ପାଖ ଗାଁ ମଉଛୁକ ଖାଇଯିବାକୁ ଧରେ ଝୁଙ୍କ, ଦଶହରା ଦୀପାବଳିର ପାର୍ବଣରେ ପୁଲକିତ ହୁଏ ପଲ୍ଲୀ ଜୀବନ, ଦନାସାହୁ ବାହୁନି କାନ୍ଦେ…
