କାନ୍ଥରେ ଟଙ୍ଗା ହୋଇଥିବା ମା’ଙ୍କ ହସଭରା ସୁନ୍ଦର ତୈଳ ଚିତ୍ରକୁ ଅନାଉଥିଲେ ଶିଳ୍ପପତି ରବିକାନ୍ତ । ଆଜି ଘରକାନ୍ଥରେ ଲାଗିଛି ଏଇଟା, ମା’ଙ୍କ ଦେହାନ୍ତ ପର ଶେଷ କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମ ପରେ । ପାଖରେ ବାପାଙ୍କ ଫଟୋଟା ଦଶ ବର୍ଷ ପୁରୁଣା ହେଲାଣି । ସତେ ଯେମିତି ପାଖର ଖାଲି ଜାଗା ଅନାଇ ବସିଥିଲା ତାଙ୍କର ଜୀବନସାଥୀକୁ !! ଆଉ ଭଗବାନ ସେୟା ବି କରିଦେଲେ ।
ରବିକାନ୍ତଙ୍କ ଆଖିରୁ ଝରି ପଡ଼ିଲା ଦୁଇ ବୁନ୍ଦା ଲୁହ । ମନେ ପଡ଼ୁଥିଲା ବର୍ଷେ ତଳ ଘଟଣା….
ସେ ନିଜ ଦେହ ଖରାପର ମିଛ ଖବର ଦେଇ ଡ୍ରାଇଭର୍ ସାନୁକୁ ଗାଆଁକୁ ପଠାଇ ଘେନି ଆସିଥିଲେ ମା’ଙ୍କୁ ସହରକୁ । ଗାଁ ଘର ଛାଡ଼ି ଆସିବାକୁ ରାଜି ହେଉ ନଥିଲେ ତାଙ୍କର ଶତ ଚେଷ୍ଟା ସତ୍ତ୍ୱେ । ଦଶ ବର୍ଷ ପୂର୍ବେ ବାପାଙ୍କ ଦେହାନ୍ତରେ ଜିଦ୍ ଧରିଥିଲେ ସେ ଗାଁ’ରେ ହିଁ ରହିବେ, ସହରକୁ ଆସିବେନି । ପରିସ୍ଥିତ ଦେଖି ବାଧ୍ୟ ହୋଇଥିଲେ ମା’ଙ୍କ କଥା ମନିବାକୁ ସେତେବେଳେ ଓ କିଛି କରିପାରି ନଥିଲେ ଏଯାଏଁ । ହେଲେ ସହରରେ କାରଖାନରେ ବ୍ୟସ୍ତତା, ପରିବାରର ଭାର ଓ ପିଲା ଛୁଆଙ୍କ ପାଠ ପଢ଼ା ଓ ଟଣାଓଟରା ଭିତରେ ମା’ଙ୍କ ଯତ୍ନ ନେଇ ନପାରି ସତେ ଯେମିତି ଅନ୍ୟାୟ କରୁଛନ୍ତିର ଭାବନାରେ ଦହି ହେଉଥିଲେ ଓ ଶେଷରେ ଏ ମିଛ ବାହାନାର ଆଶ୍ରୟ ନେଇଥିଲେ ।
ମା’ ଗାଡ଼ିରୁ ଓହ୍ଲାଇବା ପରେ ରବିକାନ୍ତ ପାଦଛୁଇଁ ନମସ୍କାର କଲାରୁ, ମା’ କୋଳେଇ ଧରି କପାଳରେ ହାତ ମାରି କହିଲେ, “ଆରେ ରବି, ତୋ’ କପାଳରେ ଗରମ ତ ଜଣାପଡ଼ୁନି । ସାନୁ କହିଲା ବାବୁଙ୍କ ଦେହ ଖରାପ ତେଣୁ ନେବାକୁ ଆସିଛି । ଜାଣିଛୁ ଏ କଥା ପଦକରେ ସେମିତି ବସିଲା ଜାଗାରୁ ଉଠି ଆସିଛି !! ଏମିତି ନିଆଁଲଗା ଖବର ଦେବୁନିରେ ପୁଅ ଆଉ କେବେ । ମୋ ଆୟୁଷତକ ଲାଗିଯାଉ ତତେ ।”
– “ହଉ ଭିତରକୁ ଆସ, କଥା ହେବା ଯେ ପରେ ।”
ସାତ ଆଠ ଦିନ ଏମିତି କଟିଗଲା ଏ ଭିତରେ । ରବିକାନ୍ତ ଭାବୁଥିଲେ ମା’ଙ୍କ ମନ ଲାଗି ବସିଲାଣି ବୋଧେ ସହରରେ । ହେଲେ ସେ ଦିନ ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ମା’ କହିଲେ, “ରବି ସପ୍ତାହେ ଉପର ହେବ ଗାଁ ଛାଡ଼ି ଆସିଲିଣି । ଆଜି ମୋର ଫେରିବାର ବ୍ୟବସ୍ଥା କରିଦେ । କେତେ କାମ ତେଣେ ବାକି ପଡ଼ିଥିବ ଯେ ସେଠି । ଏତେ ବଡ଼ ଘରବାରିର କଥା କ’ଣ ଜଣେ ଦୁଇଜଣ ଚାକିରିଆଙ୍କ ହାତରେ ଛାଡ଼ି ହେବ?? ହେଲେ କ’ଣ ପାଇଁ ଡକାଇ ପଠାଇଥିଲୁ ଏ ଯା ତ ଖୋଲି କହିଲୁନି?”
– “କିଛି ବିଶେଷ କାମ ନୁହେଁ ମାଆ, ତୁମେ ଗାଁରେ ରହିଛ ଏକା ଏକା । ମୁଁ ତ ସହରରେ ବ୍ୟସ୍ତ ରହି ତୁମ ପାଇଁ କିଛି କରି ପାରୁନି । କହୁଥିଲି ତୁମେ ଏଠି ଆସି ରହନ୍ତ ଆମ ସହ ମିଶିକରି ! ଗାଆଁ ଘରଟା ବିକ୍ରି କରିଦିଅନ୍ତେ ନି? ସେଠି ଆଉ କ’ଣ ରହିଲା ଯେ?”
“କ’ଣ କହିଲୁ? ଆଉ ଥରେ କହିଲୁ ଦେଖି !!” ଉତ୍ତେଜନାରେ ଏକ ନିଶ୍ୱାସରେ କହିଲେ ମା’ ଜୋର୍ରେ ।
ମା’ଙ୍କର ଏ ଉଗ୍ର ରୂପ ଦେଖି ରବିକାନ୍ତ ପ୍ରମାଦ ଗଣିବା ଆରମ୍ଭ କରିଥିଲେ । ମାଆ ବୋଲି ସେ ବୋମା ଫୁଟିବା ଉପରେ ଯେମିତି !!!
“ହଇରେ ତୁ କହିଲୁ ଗାଆଁରେ ମୁଁ ଏକା? ତୋ ବାପାଙ୍କୁ କ’ଣ ଭୁଲିଗଲୁ ଏତେ ଜଲଦି? ତାଙ୍କ ଜୀବନ୍ତ ସ୍ମୃତିକୁ ନେଇ ତ ମୋ ଜୀବନ । ଆଉ ସେ ସ୍ମୃତିକୁ ନେଇ ସେଇଠି ମୁଁ ରହିବି ମରିବାଯାଏଁ । ରହିଲା ଗାଁ ଘର ବିକିବା କଥା, ମୁଁ ମରିଗଲା ପରେ ତୁ ତାହା କରିପାରିବୁ ନିଶ୍ଚେ । ହେଲେ ମୋର ଗୋଟାଏ ସର୍ତ୍ତ ରଖିବୁ !! ତା ପୂର୍ବରୁ ନିଜ ଘରୁ ତୋ’ ବାପା ଓ ମୋର ଯାହା କିଛି ସଂକେତ ଏପରିକି ଫଟୋ ମଧ୍ୟ ତା’ ସଙ୍ଗେ ନିଲାମ କରିଦେବୁ !!”
ବାପାଙ୍କ ଫଟୋ ତଳେ ସେ ଦିନ ମାଆଙ୍କ ଆଖିର ଲୁହ ଦେଖି ଥରିଯାଇଥିଲେ ରବିକାନ୍ତ । ତା’ ପର ଦିନ ନିଜେ ଯାଇ ମା’ଙ୍କୁ ଛାଡ଼ି ଆସିଥିଲେ ଗାଁର ଘରେ ଆଉ ସେ ଦିନଠୁଁ ପ୍ରତି ମାସରେ ଥରେ ନିଶ୍ଚୟ ଯାଉଥିଲେ ମା’ଙ୍କ ସହ କିଛି ସମୟ ବିତାଇବାକୁ ।
******
“ସାର୍ ମୋତେ ଡକାଇ ପଠାଇଥିଲେ ପରା?” ଆଖିରୁ ଲୁହ ପୋଛି ମ୍ୟାନେଜର ରଘୁ ବାବୁଙ୍କ କଥାରେ ଚିନ୍ତା ରାଜ୍ୟରୁ ଫେରିଲେ ରବିକାନ୍ତ ।
“ହଁ ! ରଘୁବାବୁ । ଆମ ଇଂଜିନିୟର୍ ଓ ଆର୍ଚିଟେକ୍ଟ ବାବୁଙ୍କ ସହିତ ଆସନ୍ତାକାଲି ଆମେ ସମସ୍ତେ ମିଶି ଗାଆଁକୁ ଯାଇ ଦିନେ ଦୁଇଦିନ ରହିବା । ସବୁ ବ୍ୟବସ୍ଥା କରି ନିଅନ୍ତୁ । ଗାଁ ଘର ଓ ବାଡ଼ି ବଗିଚାର ପ୍ରଶସ୍ତ ଜାଗାରେ ଗୋଟାଏ ଅନାଥଶ୍ରମ ବସାଇବାର ବ୍ୟବସ୍ଥା କରି ଆସିବା । ବାପାମାଆଙ୍କ ସ୍ମୃତିକୁ ସବୁଦିନ ପାଇଁ ଉଜାଗର ରଖିବାପାଇଁ ଆଉ ଆସନ୍ତା ବର୍ଷ ଏଇ ସମୟରେ ତାକୁ ଯେମିତି ଉଦ୍ଘାଟନ କରି ପାରିବା”
ରବିକାନ୍ତ ଅନୁଭବ କରୁଥିଲେ ମା’ଙ୍କ ନୂଆ ତୈଳଚିତ୍ର ଯେମିତି ହସୁଥିଲା ଖୁସିରେ !!!
– ଆଶୁତୋଷ ମେହେର
Comments
ଆଶୁତୋଷ ମେହେର ଜଣେ ଅବସର ପ୍ରାପ୍ତ ଭାରତୀୟ ଷ୍ଟେଟ ବ୍ୟାଙ୍କର ଅଧିକାରୀ । ସେ ଓଡ଼ିଆ ଭାଷା ସମେତେ ସମ୍ବଲପୁରୀ ଭାଷାରେ ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରକାରର କବିତା ରଚନା କରିନ୍ତି । ତାଙ୍କର ନିଜସ୍ୱ କେତୋଟି କବିତା ସଂକଳନ ପ୍ରକାଶିତ ହୋଇଛି ।
