ଆଜି ଜୀବନର ସାୟାହ୍ନରେ ମନେ ପଡ଼େ ସେହି ମୁହୂର୍ତ୍ତ ଅମୂଲ୍ୟ, ଅଭୂଲା, ଅବିସ୍ମରଣୀୟ ନିଷ୍ଫଳ ନଥିଲା ପ୍ରଚଷ୍ଟା ସେ ଦିବ୍ୟ ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ୱର ଯାହାଙ୍କ ପାଇଁ ଜୀବନ ଆଜି ଅବିରତ, ଅଚିନ୍ତ୍ୟ, ଅବଧାରିତ । ଥିଲି କେବେ ଏକ ସ୍ଥିର ନିଶ୍ଚଳ ନୀରବ ନଦୀ ସମୟର ତାଡ଼ନାରେ ଅଧିର, ଅକାମ୍ୟ, ଅପ୍ରବାହିତ ଖୋଜୁଥିଲି ଏକ ପାନ୍ଥଶାଳା ହରିବାକୁ ଆଜୀବନ କ୍ଲାନ୍ତି ଯେଉଁଠାରେ ନଥିବ ଅଶାନ୍ତି, ଅହଙ୍କାର, ଅନବହିତ ପାନ୍ଥଶାଳାର ଅବରୁଦ୍ଧ କୋଠରୀରେ ଅମୃତ ବଚନ ଆହତ ମନକୁ କରିଲା…
ସୌମ୍ୟ ତୁମେ ସତରେ ଏମିତି ବଦଳି ଯିବ ମୁଁ ଭାବି ନଥିଲି ! ତୁମ ପ୍ରେମ ମୋ ପାଇଁ ପୂଜା ଥିଲା । ହୁଏତ ସୂର୍ଯ୍ୟ ଉଦୟ ହେବାକୁ ଭୁଲି ଯାଇପାରେ କିନ୍ତୁ ଏ ସ୍ନେହା ତୁମକୁ କେବେବି ଭୁଲି ପାରିବ ନାହିଁ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ତୁମ ପାଇଁ ମୁଁ ମୋର ବାପାମାଆଙ୍କଠାରୁ ବି ସମ୍ପର୍କ ଛିନ୍ନ କରି ସାରିଛି, ତଥାପି ତୁମେ କହୁଛ ମୋତେ ଭୁଲିଯାଅ !! କାହିଁକି ସୌମ୍ୟ? ମୋର ଭୁଲ କ’ଣ??…
ଯଦି କ୍ରୋଧର ଅନଳରେ ଜଳିନଥାନ୍ତି ସେଦିନ ହୁଏତ ଏ ଜୀବନେ ଆଜିବି ଥାଆନ୍ତା ଅସ୍ତିତ୍ୱ ତୁମର ନା ପ୍ରତି ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ଝୁରୁଥାନ୍ତା ଅଧିର ଏ ମନ ନା ଅବଶୋଷ କରୁଥାନ୍ତା ଚିର ଅପୂର୍ଣ୍ଣ ମୋ ସ୍ୱପ୍ନ । ଯଦି ପ୍ରାପ୍ତିର ଅଭୀପ୍ସାରେ ଲଙ୍ଘିନଥାନ୍ତି ଲକ୍ଷ୍ମଣ ରେଖା ବିବ୍ରତ ହେଉନଥାନ୍ତା ହୃଦୟ ପାଇବାକୁ ଶୀତଳ ସ୍ପର୍ଶ ମୃଗପ୍ରାୟ ଇତସ୍ତତଃ ଧାଇଁ ହୋଇନଥାନ୍ତି ମତ୍ତ ପାଇବାକୁ ସ୍ୱଶରୀରେ ସ୍ଥିତ କସ୍ତୁରୀ ରହସ୍ୟ । ଯଦି ଚାନ୍ଦିନୀ ରାତିର ଉନ୍ମାଦରେ ରଚିନଥାନ୍ତି…
