ସନ୍ଧ୍ୟାର ଗୋଲାପୀ ଆଭାରେ, ଆଜି କାଲି, ଏକ ପ୍ରକାର ଶୂନ୍ୟତା, ଚଉଁରା ଭରିବାକୁ ଲାଗିଛି ଯେମିତି ! ମହମହ ବାସୁଥିବା ଝୁଣା ଧୂପ, ଆଉ ସ୍ଥିର ଜଳୁଥିବା ଉଷ୍ମ ସଞ୍ଜବତୀ, ଆଉ ପିମ୍ପୁଡ଼ି ପ୍ରସାଦରେ, ଜାଗୃତ ହେଉଥିବା ଚଉଁରା, ମୂକ କିନ୍ତୁ ଆଜି, ସ୍ପର୍ଶ ବିନା ନୂଆ ବୋଉର ! ସତରେ କ’ଣ ଚଉଁରା ମୂଳ, ଆଉ କେବେ ତୋଳିବନି, କାଚ ଚୁଡ଼ିର ଝଙ୍କାର? ସତରେ କ’ଣ, ଦୂର ଦୂରାନ୍ତରେ ଜନ୍ମିଥିବା, ଅଦୃଶ୍ୟ କଣିକାଟିଏ, ଲୋପ କରି…