ମୁଁ ଦିଗହରା ବିହଙ୍ଗଟେ ପରି ବୁଲୁଥିଲି ଇତସ୍ତତଃ ହୋଇ ନୀଳ ଆକାଶର ବୁକୁରେ ତୁମେ ପରାଗର ରେଣୁ ପରି ଉଡ଼ି ଆସି ପୁଷ୍ପ ଉଦ୍ୟାନରୁ ବିଞ୍ଚି ଦେଲ ମୋ ଦେହେ ମହକତାର ବାସ୍ନାଟିଏ । ମୁଁ ପାହାଡ଼ୀ ଝରଣାଟେ ପରି ବୋହୁଥିଲି ଅଙ୍କାବଙ୍କା ହୋଇ ସବୁଜ ବନାନୀର ଗର୍ଭରେ ତୁମେ ପୂର୍ଣ୍ଣମୀର ଚାନ୍ଦ ପରି ଭାସି ଆସି ସରଗ ରାଇଜରୁ ଭରି ଦେଲ ମୋ ହୃଦେ ଶୀତଳତାର ଜ୍ୟୋତ୍ସ୍ନାଟିଏ । ମୁଁ ଶୁଷ୍କ ନାଗଫେଣୀଟେ ପରି ପଡ଼ିଥିଲି…
ହେ ଆଧୁନିକତାର ବଶବର୍ତ୍ତୀ ମଣିଷଗଣ ତୁମେ କେବେ ପରଖି ଦେଖିଛ କି??? ମାତୃ ହୃଦୟର ବ୍ୟଥାବେଦନାକୁ ଯିଏ ଦଶମାସ ଦଶଦିନ ଗର୍ଭରେ ଧରି ପ୍ରସବର ଅହେତୁକ ଯନ୍ତ୍ରଣା ସହି ତୁମକୁ ଏ ଦୁନିଆର ଆଲୋକ ଦେଖାଏ !? ଯିଏ ନିଜର ଛାତି ଚିରି ତୁମକୁ ଅମୃତ ପାନ କରାଏ ଯିଏ ତା’ର ପଣତ କାନିରେ ତୁମ ଲୁହକୁ ପୋଛେ ନିଃସ୍ୱାର୍ଥପରଭାବେ ତୁମର ସେବା କରେ କିନ୍ତୁ ପ୍ରତିବଦଳରେ ତାକୁ କ’ଣ ମିଳେ ଜାଣିଛ କି?? ବୟସର ଅପରାହ୍ନରେ…
ସେଦିନ ଥାଏ ମାର୍ଗଶିର ମାସ ଗୁରୁବାର, ଘରେ ଘରେ ଝିଅ ବୋହୂମାନେ ପାହାନ୍ତିଆରୁ ଉଠି ଘରଦ୍ୱାର ଲିପାପୋଛା କରି, ନାନା ରଙ୍ଗବେରଙ୍ଗର ଝୋଟିଚିତା କାଟି ଘରକୁ ସଜାଇ, ନୂଆ ଲୁଗା ପିନ୍ଧି ମାଣ ବସାଇବା ପାଇଁ ତତ୍ପର ହେଉଥାନ୍ତି । ହଠାତ୍ ଗାଆଁରେ କୋଳାହଳ ଶୁଣିବାକୁ ପାଇ, ସୀମାନାନୀ ଘରୁ ବାହାରକୁ ଆସି ଦେଖିଲା, ଗାଁ’ସାରା ଶୋକର ଛାୟା ଖେଳିଯାଇଛି, ସମସ୍ତେ କୁହାକୁହି ହେଉଥାନ୍ତି, “ଆହାଃ! ଆଠ ମାସର ଛୁଆକୁ ଛାଡ଼ି ପ୍ରଧାନ ଘର ବୋହୂ ଏ…
ସମସ୍ତେ କୁହନ୍ତି ଯେ ଗୋଟିଏ ଜିନିଷର ମୂଲ୍ୟ ସେତେବେଳେ ବଢ଼ିଯାଏ, ଯେତେବେଳେ ଆମେ ତା’ର ଅଭାବ ପରିଲକ୍ଷିତ କରୁ । ଏ ଯେମିତି ମୁଁ ଆଜି ମୋ ବୋଉ ହାତରନ୍ଧା ଖାଦ୍ୟର ଅଭାବ ପରିଲକ୍ଷିତ କରୁଛି । ଜୀବନର ଚବିଶବର୍ଷ ପରେ ମୁଁ ଆଜି ବୁଝି ପାରୁଛି, ମୋ ବୋଉ ହାତର ସେଇ ପୁରୁଣା ଗାଉଁଲି ଖାଦ୍ୟ- ବାସି ପଖାଳ ତା’ସାଙ୍ଗକୁ ଶୁଖୁଆ ଭଜା, ବାଇଗଣ ପୋଡ଼ା, ବାଡ଼ିର ସଜନା ଶାଗ ଭଜା, ଆମ୍ବୁଲ ସହ ଶୁଖିଲା…
ହେ ଈଶ୍ୱର ତୁମେ ପରା ଏ ଜଗତର ହର୍ତ୍ତା, କର୍ତ୍ତା ଦଇବ ବିଧାତା ତେବେ ତୁମ ସୃଷ୍ଟିରେ ଏ କି ବିବିଧତା? ନାରୀ ଆଉ ପୁରୁଷ ମଧ୍ୟରେ ରହିଛି କାହିଁକି ଏତେ ଭେଦଭାବତା?? ନାରୀ ପୁରୁଷ ଯଦି ଗୋଟିଏ ସରଳରେଖାର ଦୁଇଟି ଅଂଶବିଶେଷ ତେବେ ନାରୀ ପାଇଁ କାହିଁକି ଏତେ ବର୍ଣ୍ଣବୈଶଷ୍ୟ?? ସମୟ ସ୍ରୋତରେ ବଦଳିଛି ସିନା ମଣିଷର ଚାଲି ଚଳନ ରୀତି ନୀତି କିନ୍ତୁ ବଦଳୁନି କାହିଁକି ନାରୀ ପ୍ରତି ସ୍ନେହ ଶ୍ରଦ୍ଧା ଭାବ ପ୍ରୀତି??…
