କେବେ ମନର କଥା ତ କେବେ ମନର ବ୍ୟଥା ଆଉ କେବେ କିଛି ତଥ୍ୟକୁ ପରିବେଷଣ କରିବାର ଏକ ବିଶେଷ ମାର୍ଗ ହେଉଛି କବିତା, ଯାହାକି ଲେଖକରୁ ହୃଦୟରୁ ସିଧା ପାଠକର ହୃଦୟକୁ ଛୁଏଁ ।
ତୁମେ ପୁରୁଣା ମଦିରା ନିଶା ମୁଁ ନିଦାଘେ ଅସରା ବର୍ଷା… ତୁମେ ପୂର୍ଣ୍ଣିମାର ଜହ୍ନ ରାତି ମୁଁ ତୁମ କବିତାର ଶେଷ ପଂକ୍ତି… ରାଜଧାନୀ ତୁମେ ମୁଁ ଯେ ନିର୍ଜନ ସହର ତୁମେ ରଡ଼ ନିଆଁ ମୁଁ ବରଫ ଚାଦର… ମୁଁ ଦଦରା ନଉକା ତୁମେ ନଦୀ ଚିରସ୍ରୋତା ତୁମେ ସପ୍ତରଙ୍ଗୀ ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ମୋତେ ବର୍ଣ୍ଣାନ୍ଧତା… ତୁମେ ତାଜମହଲ କାହା ସ୍ମୃତିର ମୁଁ ବୃଦ୍ଧ ଶିଳ୍ପୀ ଭଗ୍ନ କୋଣାର୍କର ତୁମେ ମତୁଆଲି କୃଷ୍ଣଚୂଡ଼ାର ହସ ମୁଁ ଝରାଫୁଲ…
ଥିଲୁ ତୁ ମୋ ପାଇଁ ଏକ ପ୍ରେମିକା ଯାହାକୁ ମୁଁ ପାଉଥିଲି ବେଶି ଭଲ । ଛାଡ଼ି ମୁଁ ଚାଲିଗଲି ତତେ ଯେବେ ଭାରି ତୁ ମନେ ପଡ଼ୁ ସବୁବେଳେ । ନା ଦିନ ନା ରାତି, ସୋମ ନା ରବି କରୁଥିଲି ସବୁଦିନ ସେବା ତୋ’ରି । ପାଉଥିଲି ଭଲ ସେବା କରିବାକୁ ତୋ’ର ସେବାରେ କରିନି କେବେ ହେଳା ତୋ’ର । ଭୁଲି ଯାଇଥିଲି ଘର ମୋର ତୋହରି ସେବାରେ ତୋ’ତେ ହିଁ ଭାବୁଥିଲି…
ଅନ୍ଧାର ବଳୟୁ ଆଲୋକ ଆଡ଼କୁ ହାତ ଧରି ନେଇଯାଅ ହେ ଗୁରୁ ଜୀବନ ବଞ୍ଚିବା ଶିକ୍ଷାକୁ ଟିକିଏ ଶିଖେଇ ଦିଅ ବିଦ୍ୟା ଅଧ୍ୟୟନ ପର୍ଯ୍ୟାପ୍ତ ଲାଗେନା ଜୀବନ ମରଣ ଯୁଦ୍ଧେ ଧନ ଧର୍ମ କର୍ମ ଛନ୍ତି ଘେରି ପ୍ରାଣ ଆତ୍ମା ସେ ତୀରରେ ବିଦ୍ଧେ ମାତା ପିତା ମୋର ଦୁନିଆ ଦେଖେଇ ଶିଖେଇଲେ ନାନା କଥା ତଥାପି କେଜାଣି କେତେ କେତେ ପ୍ରଶ୍ନେ ଘୂରାଉଛି ଆଜି ମଥା ଯେତେ ଜାଣିଲେ ବି ଅଜଣା ଲାଗଇ ବଞ୍ଚିବାର ଏହି…
ହଁ… ମୁଁ ନାରୀ… ହେଲେ ନୁହେଁ ମୁଁ ଅବଳା କି ଦୁର୍ବଳା ମୁଁ ଅଷ୍ଟଭୁଜା… ମହିଷାସୁର ମର୍ଦିନୀ, ମୁଁ ମହାଦୂର୍ଗା… ଦୁର୍ଗତିନାଶିନୀ । ହଁ… ମୁଁ ନାରୀ… ଦେଇପାର ତୁମେ ମୋତେ ଗୋଲାପର କୋମଳତା ଆଖ୍ୟା, ହେଲେ ଭୂଲିବ ନାହିଁ କଣ୍ଟାଧାରେ ମୁଁ କରିପାରେ ନିଜର ସୁରକ୍ଷା… । ଭାବିପାର ତୁମେ ମୋତେ ଚନ୍ଦ୍ରମାର ଶୀତଳତା, ହେଲେ ଭୁଲିବ ନାହିଁ ଭରିଅଛି ମୋ ମଧ୍ୟେ ରବିର ଉଷ୍ମତା…। ହଁ… ମୁଁ ନାରୀ… ହେଲେ ନୁହେଁ ବଗିଚାରେ ଉଡ଼ୁଥିବା…
ଦୁଃଖାଳୟେ ବସି ସୁଖକୁ ଖୋଜିଲେ ସୁଖକି ମିଳିବ ଭାଇ କର୍ମହିଁ ସାହସ ଆଶା ଅଭିଳାଷ କର୍ମ କରିଚାଲ ଧାଇଁ…! ଦୁଃଖାଳୟେ ବସି ସୁଖକୁ ଖୋଜିଲେ ଅସ୍ଥିରତା ବଢ଼ି ଥାଏ କର୍ମ ପଥେ ଆମେ ବାନ୍ଧି ହୋଇଗଲେ ଅଭିଳାଷ ଯେ ନଥାଏ…! ଦୁଃଖାଳୟେ ବସି ସୁଖକୁ ଖୋଜିଲେ ଦୁଃଖ କି ହରଣ ହୁଏ…? କର୍ମ ତତ୍ପରତା ସାଥିରେ ଥିଲେ ସୁଖ ଆସି ଯାଇଥାଏ…! ଦୁଃଖାଳୟେ ବସି ସୁଖକୁ ଖୋଜିଲେ ଶାନ୍ତି କି ମିଳିବ ଭାଇ ସ୍ୱର୍ଗୀୟ ପ୍ରେମର ପବିତ୍ରତା…
