ଧନ୍ୟସେ ଜୀବନ ନିତ୍ୟ ଶ୍ରମଦାନେ ଅରଜଇ କୋଟି ପୁଣ୍ୟ ତଥାପି ଦୁନିଆଁ ଲାଞ୍ଛନା ଦିଅଇ ଭାବଇ ତାକୁ ନଗଣ୍ୟ । ଗଡ଼ିଉଠେ କେତେ ସୁରମ୍ୟ ପ୍ରାସାଦ କେତେ ପୁଣି ଅଟ୍ଟାଳିକା କଳକାରଖାନା ବନ୍ଦର ସହିତ

ତବ ପାଦ ରେଣୁ ଝରି ପଡ଼ୁ ସଦା ଅଧମ ଅକ୍ଷମ ଶିରେ ଆହେ ମହାବାହୁ କରୁଛି ଦୟିନୀ ମଣିମା ଶୁଣିବା ବାରେ ॥ ଥକି ପଡ଼ିଲିଣି ଏ ଭବ ସାଗରେ ଥଳ କୂଳ ପାଉନାହିଁ

ରଙ୍ଗ ପସରାରେ ଫେରିଛି ଫଗୁଣ ବେରଙ୍ଗେ ମୋ ଦିନ ସରେ ଯେଉଁ ରଙ୍ଗକୁ ମୁଁ ଝୁରୁଥିଲି ଦିନେ ସେଇ ରଙ୍ଗ ମତେ ଝୁରେ ସାତ ସୁରେ ଆଜି ଗାଉଛି ମଳୟ ବେସୁରେ ଜୀବନ ହଜେ

ସତ୍ୟ କର୍ମ ବୃକ୍ଷ ଶାଖା ପ୍ରଶାଖାରେ ଦେଖି ହୃଷ୍ଟପ୍ରୁଷ୍ଟ ଫୁଲ ବାତ୍ୟା ସାଥେ ଘନ ରୋଷେ ବରଷିଲେ ଉଜାଡ଼ି ଜୀବନ ମୂଳ । ହେଲା ମହୀ ପତିତ, ସାତ ବାସରରେ ଅକସ୍ମାତ । ମହୀରୁହ

ସଖା ତୁମ ପ୍ରେମନିଶାରେ ମୁଁ ଏମିତି ଭିଜୁଛି । ମତେ ତୁମ ଛଡ଼ା କିଛି ଦିଶୁ ନାହିଁ ଯେମିତି, କି ଗୁଣୀ କରିଛ କହି ଦିଅ ତୁମେ ସଖା ତୁମ ବିନା ଏ ଜୀବନ

ରାତି ନିରବତା ଭାଙ୍ଗି ଖେଳୁଥିବ, ଧକ୍ ଧକ୍ ସେଇ ଶବ୍ଦ । ପ୍ରୀତିର ଧାରେ ସ୍ପନ୍ଦନ ସିଏ, ଦୁଇ ହୃଦୟରୁ ଲବ୍ଧ ॥ ସ୍ୱପ୍ନିଳ ତୁମ ମୁଖ ଦର୍ପଣେ, ଖୋଜୁଥିବି ମୋର ଚିତ୍ର ।

ରଶ୍ମିରେଖା ରଶ୍ମିରେଖା ମୋ ଫୁଲେଇ ରଶ୍ମିରେଖା ତୁମ ବିନା କଲେଜ କ୍ୟାମ୍ପସ ଲାଗେ ଫିକା ଫିକା କ୍ଲାସରୁମ୍ ଚାରିକାନ୍ଥେ ତୁମ ନାଁ ଲେଖା ତୁମକୁ ନ ଦେଖିଲେ ଲାଗେ ମୋତେ ଏକା ଏକା କାନେ

ଜୀବନଟା କେବେ ମଧୁର ଝରଣା ବହେ ଶାନ୍ତି ଜଳ ଧାରା ପବନେ ଦୋହଲି ହେଇଯାଏ ସେ ଧାନ୍ୟ କ୍ଷେତର ନିର୍ଝରା । ଜୀବନଟା କେବେ ମଧୁ ବସନ୍ତର ମହୁ ମିଠା ଜ୍ୟୋତ୍ସ୍ନାଭାସ କୋମଳ ସ୍ପର୍ଶର