ଏମିତି ହୁଅନ୍ତାନି ! ତୋ’ ସହର ନିଘୋଡ଼ ନିଦରେ ଶୋଇଗଲାପରେ, ତୋ’ ପ୍ରିୟ ସହରରେ ଖୁବ୍ ବୁଲନ୍ତେ ଆଉ “ଆମେ”କୁ ଭୋଗନ୍ତେ । କୋଉ ବାଇକ୍ କି କାର୍‌ରେ ନୁହଁ ମ ! ବାସ୍

କାଠଖଣ୍ଡକୁ କଣ୍ଢେଇ କରି ଦୁଃଖକୁ ଭୁଲାଇ ହସି ପାରେ ଯିଏ, ଶିଶୁ ସିଏ । କେବଳ ନିଜ ଖୁସିରେ ଖୁସି ନିଜ ଦୁଃଖରେ ଦୁଃଖୀ ହୁଏ ଯିଏ ଶିଶୁ ସିଏ । ନା ଅତୀତ,

ସାଗର ଦୁହିତା ଦେବୀ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ନାରାୟଣୀ ଧନଦାତ୍ରୀ କମଳିନୀ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କ ଘରଣୀ ॥ ବର୍ଷ ମଧ୍ୟେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ମାସ ଅଟେ ମାର୍ଗଶିର ସେ ମାସର ଗୁରୁବାର ଅତି ପ୍ରିୟ ତୋ’ର ॥ ସେଦିନ ଉଷାରୁ

ଘରେ ଘରେ ଓଡ଼ିଆ ଚିତା ଝୋଟି ଠାକୁର ଘରେ ମାଣ ଆଉ ବେଣ୍ଟି ଆଖୁ ଅଦା ସୋରିଷ ଫୁଲ ଆଉ କଦଳୀ ମହାଲକ୍ଷ୍ମୀଙ୍କୁ କରେ ଆବାହନୀ ଓଡ଼ିଆ ଘରର ଖାଣ୍ଟି ଓଡ଼ିଆଣୀ । ସକାଳ

ରାତି ସହଚରୀ ଦିନରେ ଅପସରି କୋଉଠି କେମିତି ରୁହ ଚାନ୍ଦିନୀ ରାତିର ପୁନେଇ ଜହ୍ନ ଗୋ ଅମାବାସ୍ୟାରେ କୁଆଡ଼େ ଯାଅ? ଚନ୍ଦ୍ରମା ହୀନା ରଜନୀ ଭଲଲାଗେନା ଦୂରେଇ କାହିଁକି ରୁହ? ମଣିଷ ଜନମ ଭାରି

ଖୋଜୁଛି ନିଜକୁ ନିଜ ପରିଚୟେ ସଗର୍ବେ ଉଠାଇ ମାଥ ଆଞ୍ଜୁଳେ ଆୟୁଷ ସରି ଆସିଲାଣି ଅସରା ଜୀବନ ପଥ ଭାଙ୍ଗୁଛି… ଗଢ଼ୁଛି ଅୟୁତ ଆୟୁଧ, ପ୍ରଗତି ନିଶୁଣୀ ଚଢ଼ି ହାରିବା ଜିତିବା ଖରା ଛାଇ

ମୁଁ ଜାଣେନା ମୁଁ ଗଲାପରେ କିଏ କେମିତି ଝୁରିବ କିଏ ଲୁହ ଢାଳିବ କି ନାହିଁ ମା’ଟି ମୋର ପଣତ ତଳେ ମୁହଁକୁ ଲୁଚେଇ କଇଁ କଇଁ କାନ୍ଦିବ ॥ ମୁଁ ଜାଣେନା ମୁଁ

ତୋ’ର ଛବି ଉଙ୍କିମାରେ ଏହି ଜୀବନେ ପଥେ ମନଲୋଭା ବାତ୍ସଲ୍ୟର ମୋହ ସୁମଧୁର କରତାଳ ସହ । ଭଲ ପାଇବାର ସେ ଆତ୍ମୀୟତା ପଣତେ ତା’ର ସ୍ୱପ୍ନଭିଜା ରଙ୍ଗୀନ ଫଗୁଣ ଆଖିରେ ରହିଛି ତା’ର

ପଚାରିଦେଲା ସେ ଫିସ୍ ଫିସ୍ କରି, “ପ୍ରେମର ମାନେଟି କ’ଣ??” କହିଦେଲି ମୁଁ ଯେ ଫୁସ୍ ଫୁସ୍ କରି, “ଆପେ ଆପେ ତୁମେ ଜାଣ…” ତା’ ପରେ ଚାଲିଲା ତମତମ ହୋଇ, ଡାକିଲି ପକେଇ

ବୋଇତ ବନ୍ଦାଣ ହୁଅଇ ପାଳନ କାର୍ତ୍ତିକ ପୂର୍ଣ୍ଣିମା ଦିନ ଓଡ଼ିଆ ଘରର ପୂର୍ବ ପରମ୍ପରା ରହିଅଛି ଚିର ଦିନ ॥ ପୂରୁବ କାଳରେ ସାଧବ ମାନେ ଯେ ବୋଇତରେ ଯାଉଥିଲେ ବିଦେଶକୁ ଯାଇ ବ୍ୟବସାୟ