ମୁଁ ଚାହୁଁନଥିଲି ତୁମେ ଆସ ବୋଲି, କାରଣ ତାଙ୍କ ପ୍ରତି ବଢ଼ିଯାଇଛି ଅସୀମ ଶ୍ରଦ୍ଧା ॥ ମରୁଭୂମିରେ ମରିଚିକା ପରି ତୁମେ, କିଏ ବା ଭରସା କରିବ ତୁମେ ଦେଖାଉଥିବା ସ୍ୱପ୍ନ ଉପରେ ॥

କେବେ କେଜାଣି ଏ ଅଣନିଃଶ୍ୱାସୀ ରାତି ପାହିବ, ଆକାଶ ସିନ୍ଦୂର ପିନ୍ଧିବ, ପାଦରେ ଚପଳା ପାଉଁଜି, ଘଡ଼ଘଡ଼ ହୋଇ ବାଜିବ ॥ ବିନା ବାଦଲରେ ଆଖି ବରଷୁଛି, କେବେ ତୋ’ ମନ ମାଟି ଭିଜିବ,

ଜ୍ୟୋତ୍ସ୍ନା ବି ଭାବୁଥିବ ଜହ୍ନ କଥା, ଆଉ ରାତି ବି ମାଗୁଥିବ ହିସାବ ତାରାଙ୍କ ଉପସ୍ଥିତିର । ଅନ୍ଧାର ଖୋଜୁଥିବ କୋଣ ଲୁଚିବାକୁ, ଆଉ ମୁଁ ଗଣୁଥିବି ମଲା ସ୍ୱପ୍ନ ମାନଙ୍କର ଶବକୁ ।

ସକାଳୁ କାକର ଛାଡ଼ି ନଥିବା କ୍ଷେତରେ, ଲୁଙ୍ଗି ଖଣ୍ଡେ ପିନ୍ଧି ଫୁଙ୍ଗୁଳା ଦେହରେ, କାଟି ଚାଲିଥିଲା ତା’ ସୁନେଲୀ ସ୍ୱପ୍ନର କନକ ବର୍ଣ୍ଣା ଧାନ ଗଛକୁ । ×××× କ୍ଷେତରେ ସୂରୁଜ ଉଇଁ କ୍ଷେତରେ

ନମସ୍ତେ ମା’ ମହାଲକ୍ଷ୍ମୀ ସତ୍ୟ ସନାତନୀ ପରବ୍ରହ୍ମ ସ୍ୱରୁପିଣୀ ଜଗତ ଜନନୀ ॥ ତୋହର ଆଜ୍ଞାରେ ଚାଲେ ଏ ସାରା ଜଗତ ଦୁଃଖିଙ୍କର ଦୁଃଖ କଷ୍ଟ ନଦେଖୁ କିଞ୍ଚିତ ॥ ପଡ଼ିଦାତ୍ରୀ ଅନ୍ନପୂର୍ଣ୍ଣା ଦେବୀ

ପସରା ମୁଣ୍ଡେଇ କେଲୁଣୀ ବୁଢ଼ୀ ଆସ ଝିଅ, ବୋହୂ ଛାଡ଼ଇ ରଡ଼ି ॥ ଆସ କେ କୁଟିବ ଦେହରେ ଚିତା ରାଧାକୃଷ୍ଣ ଅବା ଶ୍ରୀରାମ ସୀତା ॥ ଥିରି ଥିରି କରି ଦେବି ମୁଁ