ଦିନେ ଖାଇଲେ ଦି ଦିନ ମୁଁ ଉପାସ ଯେତେ ସରକାରୀ ଯୋଜନାସବୁ, ମୋ ପାଇଁ ମୂଲ୍ୟହୀନ ତୁଚ୍ଛା ଉପହାସ । କାଗଜରେ ଲେଖା ହେଇ ସବୁ ତ ଆସେ ହେଲେ କେଜାଣି କେମିତି ଅଧା

ସ୍ୱପ୍ନ ରାଇଜର ମୁଁ ଯେ ରାଜକୁମାରୀ, ମୋ ପାଇଁ ସ୍ୱପ୍ନ ଯେ ଚନ୍ଦ୍ରମାପରି । ନିଶି ଅନ୍ଧକାରେ ଆସେ ପାଦ ଚାପିକରି, ଧୋକା ଦେଇ ଚାଲିଯାଏ ପ୍ରଭାତକୁ ଫେରି ॥ ହଜି ଯାଏ ମୁଁ

ଧରଣୀ କ୍ରନ୍ଦନ ଶୁଣି ଜନାର୍ଦ୍ଦନ ପାପୀଙ୍କର ବିନାଶନ, ପାଇଁ ଅବତୀର୍ଣ୍ଣ, ପୃଥିବୀ ପୃଷ୍ଠରେ କଲେ ଧର୍ମ ସଂସ୍ଥାପନ । ଗବେଷକ ଗଣ କରନ୍ତି ବର୍ଣ୍ଣନ ଖ୍ରୀଷ୍ଟ ପୂର୍ବ ୩୨୨୭ ବର୍ଷ, ଭାଦ୍ରବ ଅଷ୍ଟମୀ ବୃଷରେ

ଫେରି ଆସ ଅଭିମାନିନୀ ମୌସୁମୀ ଗୋ ! କାହିଁ ଗଲ ତୁମେ ମନେ ଭରି ଆଡ଼ ରୁଷା ଫେରି ଆସ, ଦେଖ ! ଏଇ ବର୍ଷା ଋତୁରେ ବି ନିଦାରୁଣ ଗ୍ରୀଷ୍ମର ପୀଡ଼ନେ ଏ

ସପନେ ଆସି ଦେ ତୁ ହସି ତୋ’ର ସେ ମିଛ ହସ, ସତରେ ପଛେ ନ ହେଲା ନାହିଁ ହୋଇଯିବ ମୋ ବିଶ୍ୱାସ । ଥିଲା ମୋ ପ୍ରେମ ବାସ୍ତବରେ ତୋ ପାଇଁ ଯାହା

ତୁମେ କହିଲ ବଞ୍ଚିବା ପାଇଁ, ଗଡ଼ି ଯାଉଥିବା ସମୟକୁ ଆଦୌ ପ୍ରଶ୍ନ ନକରି, କେବଳ ବଞ୍ଚି ରହିବା ପାଇଁ ଆଉ ମୁଁ ସେଇପରି ବଞ୍ଚିବାକୁ ହିଁ, ଜୀବନ ଭାବିନେଲି । ଯେମିତି, କେତେ କିଆ

ସ୍ୱାଧୀନତା ଅର୍ଥ ମତେ ପଚାରନା ଆଜି ବି ମୁଁ ପରାଧୀନ କାହିଁକି ମିଛରେ ଡିଣ୍ଡିମ ପିଟିବି ନାରୀ ଅଟଇ ସ୍ୱାଧୀନ ॥ ମାତୃଗର୍ଭେ ଯଦି ସଞ୍ଚରିଯାଏ ମୁଁ ହୁଏ କନ୍ୟାଭୃଣ ହତ୍ୟା ପୁଅଝିଅ ଭେଦଭାବ

ଧନ୍ୟ ତୁମେ ନାରୀ ଦୂର୍ଗା ଅବତାରୀ ଜନମିଛ ଧରା ତଳେ, ସାରା ଦୁନିଆକୁ ସୃଷ୍ଟିକଲ ହାତେ ତୁମରି ଶକତି ବଳେ ॥ କେବେ ମାଆ ରୂପେ ପୁଣି କେବେ ପତ୍ନୀ ଆଉ କେବେ ତ