ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖି ଥିଲେ ଗାନ୍ଧୀଜି ଏକ ସ୍ୱଚ୍ଛ ଭରତର ଅହିଂସା ତାଙ୍କର ମୂଳ ମନ୍ତ୍ର ସତ୍ୟ ତାଙ୍କ ଆଧାର ॥ ଆଜି ଯେ ତାଙ୍କ ଜନ୍ମ ଦିବସ ଏଇ ଉପହାର ଦେବା ନିଜେ ସ୍ୱଚ୍ଛ

ଜୀବନ ବେଳାରେ କେତେ ଦୂର ବାଟ ଚାଲି ଆସିଲିଣି ମୁହିଁ, ପଛ ଲେଉଟାଣୀ ବେଳ ଯେ ହେଲାଣୀ ମନ ଅବା ବୁଝୁ ନାହିଁ । ନୀଳ ଦରିଆର ଅମୀୟ ଶୋଭାରେ ଜୀବନ ଯାଇଛି ଭୁଲି,

କୈବର୍ତ୍ତ ସମ୍ଭୂତ ବିଶ୍ୱାସରେ ରତ ସ୍ଥାଣୁ କ୍ରିୟା ପାଇଁ ସିନା ଯବନିକା ଶେଷେ ରଜନୀର ମୃତ୍ୟୁ ନାଟକର ପାଇଁ ସିନା । କଳାକାର ସବୁ ରଙ୍ଗ ବୋଳି ସତେ ଚାତକର ପ୍ରାୟ ଚାହିଁ ନୀର୍ଲିପ୍ତ

ନିଃସଙ୍ଗ ରଜନୀରେ ଜାଗ୍ରତ ପ୍ରହରୀ, ଅସି ନୁହେଁ ଲେଖନୀକୁ ଅସ୍ତ୍ର କରି, ଏକାକିନୀ ସେ ସତ୍ୟର ପଥଚାରୀ । ପଥପ୍ରାନ୍ତରେ ମଳିନ ବୟସ, ସତ୍ୟ ସନ୍ଧାନର ନିରନ୍ତର ପ୍ରୟାସ । ଅଶରୀରେ ସ୍ୱରଚିତ ବିନାଶ,

ଆଜି ବି ଜିଇଁଛି ତୁମ ପରିଚୟେ ତୁମେ ମୋର ଆତ୍ମବଳ । କିଏ ହେବ କୁହ ତୁମ ସରି ସତେ ସ୍ୱାର୍ଥ ଆଗେ ଏ କଳିକାଳ ॥ ଚାଲୁଛି ଆଜିବି ତୁମ ଆଦର୍ଶରେ ଦେଇ

ବୁଝି ଗଲିଣି ମୁଁ ଦୁନିଆଁ ହାଟରେ ବାଣ୍ଟିଦେଲି ଯେତେ ସେତିକି ମୋ ଭାଗେ ଆସିବ ନାହିଁ, ଦେଲାବେଳେ କେବେ ଭାବି ମୁଁ ନ ଥିଲି ପ୍ରତିଦାନ କିଛି ମିଳିବ ବୋଲି । ତଥାପି କେମିତି

କନ୍ୟା ଭୃଣଟେ ମୁଁ କି ଦୋଷ କରିଲି ପେଟରେ ପକାଅ ମାରି, ଦୁନିଆ ଦେଖିବା ଆଗରୁ କିମ୍ପାଇଁ ଦେଉଅଛ ହତ୍ୟା କରି !? ନିଷ୍ପାପ ଭୃଣ ମୁଁ କଲି କା’ର କ୍ଷତି ଦିଅ ଏତେ

ଶୀତ ଋତୁ ନୁହେଁ ତ ବରଂ ଗୋଟେ ମିଠା ଆଶ୍ଳେଷଟେ, ଅଧାମରା ସମ୍ପର୍କକୁ ଯେ ନିଶ୍ୱାସଟେ ଫେରେଇଦିଏ, ଅଲୋଡ଼ା ଶବ୍ଦକୁ ଲୋଡ଼ିବାପଣର ଲୁହରେ ଭିଜେଇଦିଏ ଓଠରେ ନାଲି ବୋଳିବାକୁ ସାହସଦିଏ । ହଁ, ମୁଁ

ତିରସ୍କାର କା’ରେ କର ନାହିଁ ଭାଇ ଆମେ ତ ସରବେ ବିଭୂ ସନ୍ତାନ । ତିରସ୍କାର କଲେ ବଢ଼ିଯିବ କି ହେ ସମାଜରେ ଆମ ମାନ ସମ୍ମାନ ।୧। ଯେହ୍ନେ ଉପବନେ ନାନା ଜାତି

ଆସ ! ହଜିଯିବା ନିବିଡ଼ତାର ପ୍ରୀତି ପ୍ରଣୟରେ ଚାଲ ସଖୀ, ଲୀନ ହୋଇଯିବା ଯୌବନର ଉତ୍ତାଳ ଲହଡ଼ିରେ… । ଏବେ ତ ଯୌବନ ଜୁଆର ଚରମ ସୀମାରେ… ଏଥର ଲୀନ କରିଦିଅ ତୁମ ନିଥିର