ଅତୀତ ମୋର ଯାଇଛି ହଜି ସ୍ମୃତି କିଛି ରହିଛି ବାକି ଯେତେ ଖୋଜିଲେ ବି ଆଉ ଫେରିବନି ଖାଲି ଲୁହରେ ଭିଜିବ ଆଖି ॥ ସ୍ନେହ ଶ୍ରଦ୍ଧା କାଣିଚାଏ ପାଇଁ ବଞ୍ଚିବାର ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖେ

ମରାଳ ମାଳିନୀ ନୀଳାମ୍ବୁ ତଟରେ ଶୋଭାପାଏ ମୋ ଗାଆଁ, ମୋ ଗାଆଁରେ ବିଜେ ରାଧାମୋହନ ଜୀଉ ଛେଡ଼ାପଦର ତା’ ନାଆଁ । ଗାଆଁଟି ମୋର ଅତି ସୁନ୍ଦର ଏ ଧରାଧାମ ତଳେ, କେତେ ବୀର

କେବେ କେମିତି ତମେ ପାରିବ ଜାଣି ରାତି କାଟୁଛି ମୁଁ ତାରା ଗଣି ଗଣି ତମ କଥା ଭାବି ଭାବି ନିଦ ହେଉନି ତମର ମୋର ଏହି ପ୍ରେମ କାହାଣୀ ତମ ପ୍ରେମରେ ପାଗଳ

ଗାଁ’ଟି ମୋର କେଡ଼େ ସୁନ୍ଦର ସ୍ମୃତି ରହିଛି ମୋ ପିଲାଦିନର ଯେଉଁଠି ଥିଲେ ଗାଁ’ର କଥା ମନେ ପଡ଼େ ବାରମ୍ବାର । ମୋ ଗାଁ ପାଣି ପବନରେ ଗଢ଼ା ମୋହରି ଜୀବନ ଶୁଝି କି

ବ୍ୟତୀତ ତିନିଶ’ ପଞ୍ଚଷଠି ଦିବସ ଅନ୍ତ ଆଉ ଏକ ବର୍ଷର । ବିତି ଯାଇଥିବା ପ୍ରତି ଏକ କ୍ଷଣ ସ୍ମରଣ କରାଇଲା କ୍ଷଣ କ୍ଷଣଠୁ ଆନ । କିଛି ଆଶା କିଛି ନିରାଶାର କ୍ଷଣ

ସରଳ ରେଖାଟେ ଅଟଇ ଯେ ନାରୀ ଉଭୟ ଦିଗକୁ ସେ ଗତିଶୀଳ, ଦେଖାଇ ପାରେ ସେ ସରଗପୁର ଆଉ କେବେ ପୁଣି ନରକ ଦ୍ୱାର । କରତ ପରି ଉଭୟ କ୍ରିୟାରେ ଦେଖାଇ ପାରେ

ମନେ ଉପୁଜାଇ ଡର ଅକାରଣେ ବାସ୍ତବତାକୁ ଭୁଲି ସ୍ୱାନୁଭୂତିକୁ ବିଶ୍ୱାସ ନ କରି ଯିଏ ଯାଉଥାଏ ଚଳି ଜୀବନ ତା’ ପାଇଁ ତୁଚ୍ଛ ଘଟନା ସ୍ୱେଚ୍ଛାର ନାହିଁ ସ୍ଥାନ ଜିଇଁବା ନାଆଁରେ ସର୍ବଦା ସ୍ୱାଗତ

ମନେପଡ଼ୁରେ ତୁ ଆଜି ଶୀତ କେମିତି ପିଲାଦିନେ ତୁ ଆସିଥିଲୁ ମୋ ଗାଁ’କୁ ଉତ୍ତରା ପବନେ ଥରେଇ, ମୋ କର୍ମଚଞ୍ଚଳ ଗାଆଁଟି ହୋଇଯାଉଥିଲା ଶୁନଶାନ୍ ତୋ’ର କ୍ରୁର ହେମାଳରେ ନିର୍ଜ୍ଜନ ସାଜୁଥିଲା ବାଟ ଖାାଲି

ଶିଉଳି ଫୁଲର ବାସ, କାର୍ତ୍ତିକର ମାସ ବଣ ମଲ୍ଲୀକୁ କାଟି ଦିଏ ତା’ର ସେଇ ସୁଗନ୍ଧଭରା ବାସ ପଣତ କାନିରେ ଗୋଟାଉ ଥାଏ ସେ ଶିଉଳିର ପରକାଶ କାର୍ତ୍ତିକ ମାସର ସକାଳ, ଚଉରା ପ୍ରାଙ୍ଗଣ

ପଞ୍ଚ ଦିନ ପ୍ରଭାତରୁ ସ୍ନାନ ସାରି ତୁରିତେ ଲୟ ରଖ ମନ କୃଷ୍ଣ ପାଦେ । ଭାଗବତ ଗାନ କର ଜଗନ୍ନାଥଙ୍କୁ ସୁମରି ପ୍ରଭୁ କୃପା ଲଭିବୁ ତେବେ ॥ ତୁଳସୀ ଦେବୀଙ୍କୁ କମଳେ

ଇତିହାସର କାଳ୍ପନିକ ଦୁନିଆ ଇଚ୍ଛାହୁଏ ଫେରି ଯାଆନ୍ତି କି ସେଇ ଇତିହାସର ଅତୀତକୁ… ଭଲ ଲାଗେନି କେବେ କେବେ ଆଜିର ଏ ଚାକ ଚକ୍ୟ ଆଉ ଦେଖାଣିଆର ଦୁନିଆ… ଭଲ ଲାଗେନି ସେଇ ମୁହଁ,