ଆହେ ମୋ’ ଭାବବିନୋଦିଆ ପ୍ରଭୁ ଜଗମୋହନ ନିସ୍ତରିଲି ପ୍ରଭୁ ତୁମର ଦେଖି ବେନି ନୟନ ॥ ସ୍ନାନ କଲ ତୁମେ ଯମୁନା, ଗଙ୍ଗା ପବିତ୍ର ଜଳେ ଶହେ ଆଠ ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣ କଳସ ବିଶ୍ୱ ଦେଖେ ଆଦରେ ॥ ଶରୀରେ ଧାରଣ କଲ ହେ, ବସନ ପୀତାମ୍ବର ! ସ୍ନାନବେଦୀ ଠାରେ ଭକତ ଦେଖି ହୁଏ ବ୍ୟାକୁଳ ॥ ଝରୁଛି ଭକ୍ତଙ୍କ ଚକ୍ଷୁରୁ ଖୁସିର ଅଶ୍ରୁଜଳ, ଭକତଙ୍କ ସିଂହ ଦୁଆରେ ପଡ଼େ ଜଗା ଚହଳ ॥ ବଡ଼ ଦିଅଁ…
ଅଙ୍କା ବଙ୍କା ପଥରେ ଆସେ ଭାସି କଳା ଆଦ୍ରତାର ଛାଇ ଦିଏ ହସି ବରଷି ଯାଏ ଭିଜେଇ ଦିଏ ତୃଶାର୍ତ୍ତ ହୃଦୟର ଶୋଷ ମେଣ୍ଟାଏ ତୋ ଶୀତଳ ସ୍ପର୍ଶର ଅପେକ୍ଷାରେ ମୋ ଦିନ ରାତି ଯାଏ ବିତି ଅମାନିଆ ପ୍ରେମିକା ପରି ତୁ କିନ୍ତୁ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଦେଇ ପାଉ ପ୍ରୀତି ଭିଜା ଭିଜା ହୃଦୟ ବରଷାରେ ନାଚିବାକୁ ହେଉଥାଏ ଉଛନ୍ନ ତତେ ଥରେ ଛୁଇଁ ଦେଲା ପରେ ସପନ ରାଇଜକୁ ଚାଲିଯାଏ ଏ ଭିଜା ମନ ଓଦା…
ଜାଗିଉଠ ସର୍ବେ ଉତ୍କଳ ସନ୍ତାନ ମାତୃଭୂମି ରକ୍ଷା ପାଇଁ, ପ୍ରତିଟି ମୁହୂର୍ତ୍ତେ ଶପଥ ନିଅ ହେ ଜାତି ଟେକ ରକ୍ଷା ପାଇଁ । ମୋ ଉତ୍କଳ ମାଟି ଅଟେ ସ୍ୱାଭିମାନୀ ବିଶ୍ୱାସେ ଦିଅଇ ପ୍ରାଣ, ବୀର ପ୍ରସବିନୀ ମୋ ମାଆ ଧରିତ୍ରୀ ଅବିଶ୍ୱାସେ ଭାଙ୍ଗେ ଟାଣ । ସାହିତ୍ୟ ସଂସ୍କୃତି କଳା ଇତିହାସ ଅଟେ ଜାତି ପ୍ରାଣ ଧାର, ଅଟେ ଗୁଣବତୀ ମୋ ଉତ୍କଳ ମାଟି ବର୍ଣ୍ଣି ନପାରେ ତା’ ଯଶ ଅପାର । ମାତୃଭୂମି ମାତୃଭାଷା…
ଏ ତ ବସନ୍ତର ଆସ୍ତେ ଛୁଆଁ ଜାଣ ବର୍ଷାକୁ । ଶେଫାଳି ସୁଗନ୍ଧ ସ୍ନେହ କିମ୍ବା ପ୍ରେମିକା ଗୋଲାପୀ ଓଠର ବର୍ଷାଛିଟା ପ୍ରେମ ବିନ୍ଦୁ, ଶୁଣ କାନପାତି ! କୁହୁକ ଡାକ ମନ ଦିଆନିଆର, ଏ ତ ବସନ୍ତ ! ବର୍ଷାର ଛାତିତଳ !!! ନୂଆ ନୂଆ ପ୍ରେମିକାର ସମର୍ପଣ ଛୁଇଁ ଯେବେ ଭାସିଯାଏ, ଅଲାଜୁକ ପବନଟି ବର୍ଷାରୁ ବସନ୍ତ ଯାଏ । ହାଏ… ସେ ପ୍ରେମିକପ୍ରବର ମନ ! ସତେ କି ବୈଶାଖର ଚାପା ଗୁଞ୍ଜରଣ…
ହେ ଈଶ୍ୱର !! ତୁମେ ହିଁ ତ ଆଧାର ଏ ସୃଷ୍ଟିର, ଆଉ ତୁମେ ବି କାରଣ ବିଲୟର… ଅନେକ ରୂପର ଅଧିକାରୀ ତୁମେ ଅସଂଖ୍ୟ ନାମ ତୁମରି… ଅଭିମାନରେ କେହି ପଥର କହେ ତ, କେହି ବଞ୍ଚେ ଖାଲି ତୁମ ନାମକୁ ସୁମରି… ସମୟ ସହିତ ଅନେକ ଆସିଛି ପରିବର୍ତ୍ତନ, ଏମିତିକି ତୁମ ଉପସ୍ଥିତି ଆଉ ଅନୁଭୂତିରେ ବି ଉଠିଛି ପ୍ରଶ୍ନ… ମଣିଷ ଗଢ଼ିଲ ତୁମେ ପୁଣି ଏଠି ମଣିଷ ଗଢ଼ି ତୁମକୁ… ମାଟିର ମୁରତି…
